محسن رافعی هنرمند مجسمه‌سازی که با اثر «چلچراغ» در هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران حضور دارد، درباره این اثر به خبرنگار مهر گفت: کارهای من بر اساس چند عنوان شکل می‌گیرد که بخشی از آن به تعامل با مخاطب می‌پردازد؛ به این معنی که مخاطب به عنوان یک عامل در آثار هنری معاصر، رفتار، حرکت و حتی بدن‌مندی‌اش می‌تواند مورد چالش واقع شود. معمولاً مخاطب به لحاظ تصویری و فضای چرخش دور اثر، با آن اثر تجسمی درگیر می‌شود اما در این نوع آثار، مخاطب عملاً همه حواسش درگیر کار می‌شود.
وی افزود: در برخی کارهای من حتی حس بویایی مخاطب نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرد و این تعامل و تعادلی که در کارهایم به صورت پیوسته وجود دارد، عملاً در مورد بدن‌مندی انسان‌ها صحبت می‌کند. این بخش از عملکرد آثار که تعامل است در اکثر کارهای من وجود دارد.
رافعی درباره نسبت تالار وحدت با اثرش که در لابی طبقه سوم جانمایی شده است، گفت: وقتی تالار وحدت به‌عنوان یک سایت برای یک مجسمه‌ساز تعریف می‌شود و مورد نظر است، همراه خودش یک هویتی دارد و این هویت تبدیل به عنصری خواهد شد که باید به آن توجه شود. تالار وحدت، یک تالار هنری برای اجرای آثار هنری و دارای تاریخچه‌ای غنی است و اثر من نیز که بر اساس هویت این تالار اجرا شده است.
وی توضیح داد: هویت تالار وحدت این بار (سنی) صحنه‌ای را به ذهن من آورد که ایده‌پردازی کردم تا مخاطب به جای اینکه فقط تماشاگر و نظاره‌گر باشد، تبدیل به عنصری فعال شود و وقتی وارد صحنه می‌شود عملاً اتفاقاتی که هنرمند تجربه می‌کند، به شکلی برایش ساماندهی شود؛ در قالب هیجان، حرکت، فوبیاهای مختلف، تعادل دو نفر که در صحنه بسیار مهم است، کنش‌های افراد نسبت به هم و … با این نوع ساماندهی سعی کردم هویتی که در این ساختار وجود دارد، در ایده‌ام بیاورم.
این هنرمند مجسمه‌ساز به بخش دیگری از اثرش که مربوط به فضامحور بودن آن است، اشاره کرد و گفت: به لحاظ شکلی، وقتی فضایی به این گستردگی در سالن انتظار وجود دارد از داربست و کیسه‌های گونی به عنوان متریالی که همیشه موقت است و دوسالانه هم رویدادی موقت شمرده می‌شود، استفاده کردم تا عملاً سازه داربست و کیسه گونی اشاره‌ای به این امر موقت کند. بزرگ بودن اثر و دغدغه‌ای که مخاطب آن را با رفتن روی اثر تجربه می‌کند از دیگر مواردی بود که در اجرا مدنظر داشتم.
وی که در بخش فراخوانی هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی تهران حضور دارد، افزود: لایه‌های پنهانی در اثر به صورت گسترده وجود دارد که در تعامل مخاطب با اثر بروز می‌کند.
رافعی تاکید کرد: قرار است سایت یا فضا، به معنای یک کانسپت (مفهوم) و فضایی فعال برای هنر مجسمه‌سازی آوانگارد مورد توجه قرار گیرد و من هر اثری را با توجه به ظرفیت سایت یا فضای موجود می‌سازم.
این هنرمند مجسمه‌ساز در پایان گفت: وقتی قرار شد در فضای تالار وحدت در دوسالانه مجسمه‌سازی تهران، کاری ارائه دهم سعی کردم مخصوص این فضا ایده‌پردازی کنم که هم مخاطب را درگیر کند و این فضا را از حالت منفعل به پویا تغییر دهد و هم به لحاظ تصویری، کانسپت این فضا، فضایی فاخر با تزئینات ویژه به لحاظ معماری دارد که با قرار گرفتن این سازه کنتراستی ایجاد می‌کند که به تبع آن مخاطب می‌تواند سایر لایه‌های پنهان آن را کشف کند.
محسن رافعی هنرمند مجسمه‌سازی است که آثارش بر اساس سایت یا فضا شکل می‌گیرند به همین دلیل نسبتاً بزرگ هستند که اتفاقاً در سال جاری، سه اثر با این ویژگی‌ها در گالری محسن به نمایش گذاشته است. همچنین سازه گهواره‌ای ۱۳ متری که در ورودی دانشگاه هنر جانمایی شده است متعلق به این هنرمند است.
نظر شما