مقام شاکر بودن در وجود چه کسانی بروز و ظهور می‌کند؟

خبرگزاری مهر - گروه دین و آئین: یکی از دعاهایی که به خواندن آن بعد از هر نماز واجب در ماه مبارک رمضان سفارش شده است، دعایی است که با جمله «اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَی أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ» آغاز می‌شود. از پیامبر اکرم (ص) روایت شده هر که این دعا را در ماه رمضان بعد از هر نماز واجب بخواند، گناهان او تا روز قیامت آمرزیده شود.

این دعا توسط حجت الاسلام والمسلمین سید محمدباقر علم الهدی استاد حوزه علمیه تهران شرح داده شده است و امروز در دوازدهمین روز از ماه مبارک رمضان با اشاره به فرازی از این دعا که می‌فرماید «اللَّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ کُلِّ مَکْرُوبٍ» که درباره اهمیت غمگساری و رفع مشکلات مردم مطالبی تقدیم مهمانان ماه ضیافت الهی می‌شود:

یکی از مهمترین چالش‌های فرا روی انسان‌ها غم، اندوه و اضطراب‌های روحی و تالمات روانی است که هر از گاهی قلب انسان دچار این غم و اضطراب‌های روحی و روانی می‌شود. اگر غم و اندوه در خانه دلی پای گذاشت در آن دل جنگی نابرابر شکل می‌گیرد طوری که صبر و شکیبایی انسان‌ها را به اضطراب، تکدر خاطر و بی قراری تبدیل می‌کند.

گاهی این نابسامانی‌ها ریشه در سرپیچی انسان از قعودات پروردگار عالم دارد و در سایه سرپیچی از قعود بندگی تمایلات درونی و نفسانی انسان زبانه می‌کشد و شعله ور می‌شود که بعد از مدت کوتاهی جز دود آه و حسرتی که بر دل انسان باقی می‌ماند هیچ دستاوردی دیگری به دنبال نخواهد داشت.

بعضی مواقع نیز ریشه در ندانم کاری‌های خود انسان دارد که بدون تدبیر، تدبر، مآل اندیشی و عاقبت نگری مرتکب یک سری رفتارها می‌شود که فرجامش غیر از حسرت و اندوه چیز دیگری نیست البته گاهی اوقات نیز آزمون و امتحان الهی است تا معیار ایمان و درجه خلوص مؤمن و دیگر انسان‌ها مشخص شود؛ اینکه ایمان تا چه اندازه در رفتار و عملکرد افراد تأثیر داشته تا به عنوان الگو به جامعه معرفی شوند.

به هر حال زمانی که غم و اندوه در خانه دلی پای نهاد و به هر دلیلی این مهمان ناخوانده در قلب انسان سکنا گزید می‌تواند تمام خوشی‌ها، شادابی‌ها و پویایی انسان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد در این هنگام انسانی که نتوانسته خودسازی داشته باشد و همواره بر این عقیده بوده که خودش می‌تواند بدون عنایت پروردگار مشکلاتش را حل کند گرفتار طوفانی از بلا و مصائب روحی و روانی می‌شود و ماتم همیشگی به سراغش می‌آید.

اما انسانی که بر اساس آیات قرآن کریم به هر آنچه خداوند عنایت می‌کند راضی است و در شادی‌ها بیش از اندازه شادی نمی‌کند و در سختی‌ها بیش از حد ابراز غم و غصه ندارد چنین فردی هر آنچه در عالم هستی برایش رخ می‌دهد را مصلحت الهی دانسته و در مصائب و سختی‌ها شاکر خدا بوده و صبوری می‌کند.

مقام شاکر بودن مقامی است که در وجود عارفان بالله بروز و ظهور می‌کند، شاکر آن کسی است که در هر حالتی از عنایات پروردگار قدردان بوده و در مواجهه با سختی‌ها و دشواری‌ها دست از شکر پروردگار برندارد.

انسانی که به مقام شکر و رضا می‌رسد این انسان هیچ فعل و انفعالی را در نظام هستی بدون مصلحت پروردگار برای خودش تلقی نمی‌کند برای همین همه چیز را از خدا می‌داند و راضی به رضای پروردگار است.