خبرگزاری مهر - گروه استانها- رضا زرگر: خلیج فارس در طول تاریخ شاهد حوادث تلخ و شیرین بسیاری بوده است که شاید حادثه شلیک موشک‌های جنگی از ناو وینسنس آمریکایی به هواپیمای مسافربری ایرباس را تلخ‌ترین حادثه دوران معاصر نامید. حادثه‌ای که ۱۲ تیر ماه سال ۶۷ را سیاه‌ترین روز خلیج فارس نامگذاری کرد.
۱۲ تیر سالروز شهادت ۲۹۰ مسافر هواپیمای ایرباس توسط ناو وینسنس در آب‌های نیلگون خلیج فارس است، حادثه حمله تروریستی ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران را می‌توان نماد تروریسم دولتی ایالات متحده دانست. این حادثه را باید یکی از هزینه‌های ایستادگی ملت ایران در برابر زیاده خواهی‌های واشنگتن بدانیم.
بازخوانی روز سیاه خلیج فارس
در آن سال‌ها، هر هفته دو پرواز از تهران به مقصد دوبی در روزهای یکشنبه و سه شنبه وجود داشت که پرواز ۶۵۵، جزو همان پروازهای در روز یکشنبه بود. این پرواز ۲۹۰ مسافر داشت که ۱۵۶ مرد، ۵۳ زن، ۵۷ کودک ۲ تا ۱۲ ساله و۸ کودک زیر دو سال در این پرواز بودند که ۱۱۸ نفر از این مسافران زن و کودک بودند. همچنین ۲۰ هندی، یک ایتالیایی، ۶ پاکستانی، ۱۳ نفر تبعه امارات و ۶ یوگسلاو نیز در میان مسافران هواپیما دیده می‌شد.
صبح روز یکشنبه دوازدهم تیر سال ۶۷ کاپیتان محسن رضائیان با حدود هفت هزار ساعت پرواز که دو هزار ساعت آن را با هواپیمای ایرباس پرواز کرده بود، همراه با خدمه و مسافرین، تهران را به مقصد بندرعباس ترک گفتند.
همیشه این پرواز با یک نشست در فرودگاه بندرعباس به منظور سرویس و خدمات همراه بود. در حدود ساعت ۹ و ۳۰ دقیقه صبح، هواپیمای ایرباس A-۳۰۰ با ۲۹۰ مسافر در فرودگاه بندرعباس به زمین نشست و آماده سوختگیری مجدد و سرویس‌های دیگر شد.
پس از انجام تمامی خدمات، مجدداً کاپیتان سوار بر هواپیما شده و از برج مراقبت اجازه روشن کردن موتورها را تقاضا کرد. کاپیتان ۳۸ ساله نمی‌دانست که دیگر هیچ گاه از این هواپیما پیاده نخواهد شد.
پس از انجام تاکسی به سمت باند فعال و قرار گرفتن در مسیر باند، برج مراقبت به او اجازه پرواز داده، از او خواست که ارتفاع خود را در سطح هفت کیلومتر حفظ کند.
۱۰ دقیقه پرواز تا جاودانه شدن
این پرواز تنها ۲۸ دقیقه زمان برای رسیدن به مقصد نیاز داشت.
پس از برخاست، هواپیما در مسیر پروازی خود قرار گرفت و به سوی فرودگاه دوبی به پرواز خود ادامه داد. از آن سو، ناو جنگی وینسنس آمریکایی، با رادارهای نیرومند خود در حال اسکن کردن منطقه بود که ناگهان کاپیتان راجرز، شیء ناشناسی را بر روی صفحه رادار مشاهده نمود که در فاصله حدود ۳۸ کیلومتری ناوچه در حال پرواز بود.
پس از نزدیک شدن هواپیما به ناو جنگی، کاپیتان راجرز دستور آماده کردن دو فروند موشک سطح به هوای SM-۲ را صادر کرد. چند لحظه بعد از قفل کردن موشک‌ها بر روی هدف، در اتاق فرمان، صدای آماده شدن موشک‌ها برای پرتاب شنیده شد و کاپیتان دستور داد که موشک‌ها را شلیک کنند.
مهناوی جوان، بیست و چهار بار کلیدهای اشتباه موشک را فشار داد، تا اینکه سرانجام مهناوی کهنه کار خم شد و کلیدهای درست را فشار داد و دو فروند موشک از سطح ناو با نفیری شوم به هوا برخاستند و این آغاز جنایت بود.
در آن سو، کاپیتان رضایی وضعیت را به فرودگاه بندرعباس، عالی گزارش کرد. سی ثانیه بعد اولین موشک بال سمت چپ هواپیما را جدا کرده و متعاقباً موشک دیگر نیز مستقیم به قسمت دم هواپیما برخورد کرده و آنها را از جا کندند و هواپیما مستقیم به سمت دریا شیرجه رفت.
چند لحظه بعد به کاپیتان راجرز اعلام شد که قطعات هواپیمای ساقط شده که از آسمان به دریا می‌افتند، بسیار بزرگ‌تر از یک اف -۱۴ هستند.
سکوت معنادار مجامع بین‌المللی در برابر جنایت آشکار آمریکا در هدف قرار دادن هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی جای سوال دارد. در واقع این حادثه نشان داد که مجمع بین‌المللی و مراجعی که باید حافظ امنیت جهانی باشند، هیچ‌گونه دلسوزی برای ملت‌های مظلوم نداشته و نه تنها هیچ اقدامی در جهت دفاع از آنها انجام نمی‌دهند که در مواردی بر جنایات قدرت‌های بزرگ صحه می‌گذارند.
به نظرمی رسد به جای برخورد صرفاً مقطعی با این قبیل حوادث می‌توان با ساماندهی اقداماتی مشخص در حوزه زنده نگه داشتن یاد چنین وقایعی ضمن نمایش هزینه‌های ایستادگی در برابر قدرت‌های زورگو، مصادیق مظلومیت ملت ایران را به جهانیان ارائه کنیم.
علیرغم گذشته سال‌ها از حادثه تلخ و جانسوز ۱۲ تیر ۱۳۶۷، هنوز موزه‌ای در خصوص فاجعه ایرباس جمهوری اسلامی، ایجاد تندیس بزرگداشت و نامگذاری میادین پایتخت برای یادآوری ابعاد این فاجعه انسانی ایجاد نشده است. فایده چنین اقداماتی به مراتب بیش از هزینه‌های آن خواهد بود.
نظر شما