به گزارش خبرنگار مهر به نقل از مدیکال اکسپرس، در این مطالعه بیش از ۱۵۰۰ بیمار طی سه سال تحت مطالعه و تحقیق قرار گرفتند. در بیماران طبقه بندی شده چاق با BMI بالای ۳۰، میزان بقا ۱۰ درصد بیشتر از بیماران لاغر در طول ۳۶ ماه بود.
اگرچه چاقی معمولاً با افزایش خطر مرگ و میر ناشی از بسیاری از سرطان‌ها و برخی بیماری‌های مزمن دیگر همراه است، اما در برخی از سرطان‌ها، بیماران با شاخص توده بدنی بالا، با شانس زنده ماندن روبرو هستند. این پدیده به عنوان "پارادوکس چاقی" شناخته می‌شود.
«نیکولا فوساتی»، و همکارانش در دانشگاه سن رافائل ایتالیا درصدد بررسی این موضوع برآمدند که آیا "پارادوکس چاقی" در مورد بیماران مبتلا به سرطان پروستات پیشرفته که دیگر به درمان‌های کاهش دهنده تستوسترون پاسخ نمی‌دهد، صدق می‌کند.
تیم تحقیق، احتمال زنده ماندن ۱۵۷۷ بیمار را با میانگین سنی ۶۹ سال و BMI متوسط ۲۸ بررسی کردند. در طول ۳۶ ماه، حدود ۳۰٪ بیماران چاق در مقایسه با ۲۰٪ افراد دارای اضافه وزن و وزن طبیعی زنده ماندند.
فوساتی در این باره می‌گوید: «با بررسی بیماران مبتلا به متاستاز سرطان پروستات، دریافتیم که بیماران چاق عمر طولانی‌تری دارند. این بدان معنی است که می‌توان از BMI برای پیش بینی بقا در این بیماران استفاده کرد.»
به گفته وی، «این پارادوکس چاقی در برخی دیگر از سرطان‌ها دیده شده است که احتمالاً به دلیل رابطه بین چربی بافت و ژنوم سرطان است، اما تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. همچنین ممکن است بهبود بقا به دلیل تعامل شیمی درمانی با سایر داروها باشد.»
به گفته محققان، در حال حاضر اینها فقط فرضیه هستند. تحقیقات بیشتری برای شناسایی مکانیسم بیولوژیکی پشت این نتایج مختلف مورد نیاز است. تا زمانی که این مکانیسم به اثبات نرسد، نمی‌توان هیچ تغییری در درمان بیماران مبتلا به سرطان پیشرفته پروستات توصیه کرد.
نظر شما