خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: در هشتم و نهم دسامبر امسال، نشست به اصطلاح دموکراسی برای نخستین بار برگزار خواهد شد؛ نشستی مجازی که در آن، رژیم آمریکا دنیا را به دو دسته کشورهای دموکراتیک و غیر دموکراتیک تقسیم بندی کرده است. در این نشست رژیم آمریکا، کشورهایی را که مهر تایید دموکراتیک بر آنها زده بود به اصطلاح یارکِشی کرده تا در مقابل کشورهایی که به ادعای آمریکا غیر دموکراتیک هستند قرار بگیرند. این نشست را می توان از چند جهت بررسی کرد.
اول اینکه، نشست فوق تلاشی برای ادعای سروری آمریکا بر دنیا است. ابزار برتری طلبی آمریکا هم همیشه مفاهیم دموکراسی و حقوق بشر بوده است. این کشور که در جهت منافع صنعتی و نظامی حرکت می کند، نیاز دارد که همیشه مستقیم و غیر مستقیم در جنگ باشد تا دلیلی برای تولید و فروش تسلیحات نظامی به هم پیمانانش داشته باشد. بهترین توجیه جنگ برای آمریکا، صدور دموکراسی و آزادی مردم دنیا از چنگال حکومت کشورهایشان است.
اما در سالهای اخیر، دلیل مخفی جنگ های آمریکا برای همه مردم دنیا از جمله مردم آمریکا به خصوص در قضیه افغانستان واضح تر شده است. آمریکایی که ادعا می کرد صلاح مردم را می خواهد ناگهان از این کشور خارج شد تا جنگ داخلی در آن رخ دهد.
۲۰ سال اشغال افغانستان به بهانه حمایت از مردم این کشور از یک طرف، و خروج ناگهانی نیروهای نظامی آمریکا برای ایجاد جنگ داخلی در افغانستان از سوی دیگر، باعث شده است تا جایگاه آمریکا در دنیا تضعیف شود.
امروز آمریکا با برگزاری این نشست برای حفظ برندینگ خود به عنوان سردمدار دموکراسی تلاش می کند. در فوریه امسال جو بایدن گفته بود؛ دموکراسی اتفاقی نیست. ما باید برای آن بجنگیم تا از آن دفاع کنیم و به آن قدرت بدهیم و آن را تجدید کنیم. دومین نقطه نظر سوالی است که اینجا پیش می آید. اینکه حاکمیتی که مخترع و رئیس این نشست به اصطلاح دموکراسی است آیا خود بر اساس دموکراسی بنا شده است یا خیر.
همانطور که می دانیم سیستم آمریکا بر اساس رای الکترال است و نه بر اساس رای مساوی از هر نفر. در نظام الیگارشی آمریکا عده معدود از افراد با نفوذ، تصمیم گیری ها را انجام می دهند. این سیستم دموکراسی یا مردم سالاری نیست. در واقع یک پلوتوکراسی یا ثروت سالاری است.
بنابراین نمی تواند رهبری کشورهای دموکراتیک را بر عهده داشته باشد. یعنی صرف ابداع این نشست و ریاستش از سمت آمریکا کافی است تا نشست فوق کمترین اعتباری نه در میان سران کشورها و نه در افکار عمومی نداشته باشد. این در حالی است که همگان روز به روز از استفاده ابزاری آمریکا از مفهوم دموکراسی آگاهتر می شوند. مسئله دیگری که این نشست را بیشتر از پیش بی اعتبار می کند آن است که برای دموکراتیک بودن به جای احترام به خواست ملت و حقوق بشر، کشورها نیاز دارند که هم هدف و هم پیمان با آمریکا باشند.
اما مورد بعدی که باید به آن پرداخت، این است که نشست فوق، یک ظاهر دیپلماتیک دارد. در واقع این حرکت آمریکا بیشتر به جنگ سرد شبیه است. تصور کنید دیواری شبیه دیوار برلین اما این بار مجازی بین دو دسته از کشورها کشیده شده است. در یک طرف دیوار کشورهایی که آمریکا به آنها نشان دموکراسی داده است و و تایید کرده است و در طرف دیگر کشورهایی که آمریکا در این نشست آنها را به بهانه دموکراتیک نبودن دعوت نکرده است.
مسئله اینجاست که رژیم آمریکا می داند تعادل قدرت در جهان، به نفع این حکومت نیست. آمریکا می داند که نمی تواند تنها با تعداد معدودی از کشورهای غربی، در مقابل قدرت های بزرگی همچون چین، روسیه و ایران بایستد. به خصوص حالا که چین برای اولین بار به جای آمریکا، بزرگترین قدرت اقتصادی جهان شده است. پس آمریکا نیاز به یارکشی بیشتری دارد.
آمریکا برای این کار حاضر است بین ملت کشورها دوقطبی ایجاد کند تا حکومت های مقتدر را تضعیف کند. اقدام مستقیم آمریکا در دعوت از تایوان به جای چین، تلاش برای ایجاد تفرقه و حکومت کردن را نشان می دهد خصوصاً وقتی چین بارها اعلام کرد که تایوان خط قرمز آنها است و قوانین بین المللی هم این سیاست چین را به رسمیت شناخته است.
مسلم است که در شرایط جنگ، بیشترین نقض حقوق بشر صورت می گیرد و جایی برای تلاش در راستای ایجاد دموکراسی نمی ماند. پس اهداف آمریکا به عنوان سردمدار جنگ و کودتا در دنیا با این مفاهیم، مشخصاً تناقض دارد.
هدف آمریکا از پیش فرقی نکرده است. تنها وسیله دسترسی به این اهداف سلطه جویانه است که تغییر می کند. در جایی هدف ایجاب می کند که آمریکا و هم پیمانانش مستقیم وارد جنگ و عملیات تروریستی شوند و امثال دانشمندان و نوابغ نظامی ایران را همچون فخری زاده ها و سلیمانی ها را به شهادت برسانند. در جای دیگر همان هدف نیاز به ایجاد گروه تروریستی تحت عنوان حمایت غیر مستقیم آمریکا دارد. در جای دیگری هدف ایجاب می کند که ملت ها را رو به روی هم قرار دهد و ایجاد جنگ و ناآرامی، به شکل یک نشست دیپلماتیک صورت بگیرد.
در هر صورت، به نظر نمی آید این حرکت و باقی حرکت های حکومت آمریکا، بتواند اعتبار و قدرت از دست رفته این رژیم را در جوامع سیاسی و افکار عمومی برگرداند. به خصوص که این حرکت دگرسازی می تواند قدرت هایی مثل چین، روسیه و ایران را بیش از قبل مجاب کند که نگاهشان را منعطف به شرق کنند و این مسئله قطعاً به نفع آمریکا نخواهد بود.
مرضیه هاشمی؛ مجری شبکه پرس تی وی
نظر شما