شب کامبیز درمبخش برگزار شد/ «کامبیز» یار همیشه تصویرسال

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی رویداد، عصر سه شنبه ١٠ اسفندماه و در پنجمین روز جشن تصویر سال آئین یادبود کامبیز درمبخش کارتونیست نام‌آور و داور تمامی ادوار جشنواره تصویر که نیمه آبان ماه١٤٠٠ بر اثر کرونا درگذشت، در سالن شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

سیف‌اله صمدیان در ابتدای برنامه با تقدیر از همراهی ١٩ ساله کامبیز درمبخش با جشن تصویر سال تاکید کرد: آخرین بزرگداشتی که در جشن تصویر با عنوان در «ستایش تصویر» گرفتیم گرفته بودیم، برای کامبیز عزیز بود. بنابراین این نشست برای یادبود اوست.

وی گفت: از یک‌سو جای آخرین اثر او در قاب جشن نوزدهم خالی است و ما این قاب را به یاد او تنها با نام و امضایش مزین کرده‌ایم. از دیگر سو نمایشگاهی از آثاری که کامبیز در زمان حیاتش در اختیار ما قرار داده بود؛ برپا کرده‌ایم.

مجید رجبی‌معمار رئیس خانه هنرمندان در سخنان کوتاهی ضمن خوش آمدگویی به حضار؛ با تاکید بر اینکه قبل از هر چیز باید از سیف اله صمدیان تشکر کرد، گفت: برگزاری جشنواره‌ای با این حجم و این همه غنا با دست خالی غیرقابل تصور است.

احمد مسجدجامعی هم چهار ویژگی درباره کامبیز درم‌بخش را بر شمرد. او گفت: کامبیز درم‌بخش بسیار تنها بود. آثار او پر از تنهایی است. حتی وقتی سفره هفت سین را نمایش می‌دهد؛ شخصیت او تنهاست و از طریق تلفن و لپ تاپ با دیگران در ارتباط است. به نظر می‌رسد این تنهایی بخشی از زندگی روزمره او بوده است. دیگر ویژگی او سادگی است. کمتر در آثار خط‌های اضافه و زیاد دیده می‌شود.

عضو سابق شورای شهر گفت: کامبیز با برگشتن دوباره‌اش به وطن، زمینه ارتباط نسل گذشته و جدید را فراهم کرد و اجازه نداد انقطاع نسلی صورت بگیرد. همین بود که وقتی از دنیا رفت، همه گروه‌ها سوگوار بودند و دیدید که جوانان در فضای مجازی چه کردند.

وی بیان کرد: زمانی که دانشجو بودم، استاد شفیعی کدکنی برخی سروده‌ها را می‌خواند و می‌گفت، اینها ظاهر شعر دارند اما شعار هستند. شعار مستقیم‌گو است و ماندگاری ندارد. اما شعر تفسیر و تأویل پذیر است. آثار بسیاری از کاریکاتوریست‌ها شعار است اما آثار کامبیز به شعر نزدیک است. می‌شود آنها را در هر زمان و مکانی دید و دوباره بازخوانی کرد.

محمود کلاری نیز در این مراسم گفت: من از ابتدای دهه ٥٠ با کامبیز آشنا شدم و این فرصت را داشتم تا در فاصله چاپ عکس‌هایم در زیرزمین خانه و رفتن به طبقه سوم، ابتدا به سراغ کامبیز بروم و کارهایم را به او نشان بدهم. کارهایم ذوقی و از روی علاقه بود و هنوز حرفه‌ای نشده بودم تا اینکه درمبخش دستم را گرفت و مرا به روزنامه آیندگان برد و به کاوه گلستان معرفی کرد.

وی گفت: کامبیز در لحظه زندگی می‌کرد و به فکر اندوختن چیزی برای آینده نبود. حتا خانه و خودرو شخصی نداشت؛ یک بار به او گفتم، اگر روزی دستت از کار بیفتد یا چشمت نبیند، چه می‌کنی؟ گفتم کرکره را می‌کشم پایین و یک کاغذ می‌چسبانم که تا اطلاع ثانوی تعطیل است. گفتم یعنی فکر می‌کنی بعدی هم وجود دارد. با همان آرامش و بی‌خیالی‌اش گفت کسی چه می‌داند شاید دکه دیگری پیدا کردم و کار جدیدی راه انداختم.

جواد آتشباری کارگردان فیلم «سینمای کاغذی» نیز ثبل از نمایش فیلمش اظهار داشت: روزی که اولین شماره مجله تصویر منتشر شد، نوجوانی بودم در تبریز که به سختی توانستم مجله را تهیه کنم. من قدردان آقای صمدیان هستم که با انتشار مجله فضایی ساختند که ما رشد کنیم و امروز فیلمم این طور با احترام در جشنواره تصویر به نمایش درآید. من آقای کلاری در مجله فیلم هم می‌دیدم، اما شخصیتی که آقای صمدیان از ایشان در تصویر به نمایش می‌گذاشتند، با تصویر مجله فیلم بسیار متفاوت بود.

وی افزود: کامبیز عزیز بسیار منظم بود و من از او می‌آموختم. به او می‌گفتم عمو اما خیلی وقتی احساس می‌کردم او برایم مثل پدر است.

در ابتدای این مراسم، فیلم «هشدار» ساخته کیومرث درمبخش برادر زنده یاد کامبیز که درباره آثار کامبیز درمبخش و نگاه او به طبیعت است؛ به نمایش درآمد. همچنین نماهنگ نغمه مقصودلو به بهانه انتشار کتاب مینیاتورهای سیاه به نمایش درآمد.