به گزارش خبرگزاری مهر، شهر «تهران» ـ که در نگارش آن بین ارباب معرفت اختلاف است و بعضی آن را با «تاء منقوط»، یعنی «تهران» می‌نویسند و بعضی دیگر با «طاء مؤلف» یعنی «طهران» و برحسب واژه‌شناسی انسب آن است که با «تاء منقوط» یعنی «تهران» نوشته شود ـ امروز از کلان‌ترین شهرهای جهان است.
آنچه موجب تعجب است این است که تهران پیش از اسلام نامی در اسناد ندارد، به عکس «ری» مجاور آن. در بعد از اسلام هم اگر به اسم آن برمی‌خوریم به صورت لقب در نام محمدبن احمدبن حمادبن سعید انصاری دولابی تهرانی (224ـ310 ق) در کتب تراجم احوال برمی‌خوریم و یا اگر در فارسنامه ابن بلخی نامی از تهران برده می‌شود به وقت مقایسه انار «کوار» با انار «تهران» است (به زمان 510 ق).
در کتب جغرافیایی آن زمان‌ها تهران بین «قصران» جنوبی و «ری» جای داده می‌شود و در 599 ق راوندی در راحه الصدور و آیة‌السرور، در ضمن بیان حوادث 561 ق می‌گوید: «قزل ارسلان از لشکرگاه حرکت فرمود و به بالای تهران فرود آمد». با این گونه حوادث است که کم کم اسم «تهران» بر زبان‌ها می‌افتد و «تهران»، دوران ایلخانیان و تیموریان را می‌گذراند تا به زمان صفویان می‌رسد و مورد توجه شاه طهماسب اول صفوی قرار می‌گیرد و به امر او در اطراف تهران بارویی با یکصد و چهارده برج کشیده می‌شود و تهران به صورت شهرکی در می‌آید، ولی شهرکی که در مسیر بزرگ شدن قرار دارد. این شهرک، عهد صفوی و زندیه را با معروف شدن بیشتر می‌گذراند تا به وسیله نخستین پادشاه قاجار "آقامحمدخان" تهران به سال 1212 ق پایتخت ایران می‌شود.
پنجمین نشست از مجموعه سخنرانی‌های مشترک بنیاد ایران‌شناسی و فرهنگستان زبان و ادب فارسی با حضور "سیّدعبدالله انوار" روز یکشنبه 18 شهریور ساعت 17 در بنیاد ایران‌شناسی برگزار می شود.
نظر شما