به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، فیلمسازان زیادی مانند فلورین زلر وجود ندارند. او از آن دسته نمایشنامه‌نویسان نادری است که این شانس را به دست آورد تا بتواند فیلم اقتباسی از اثر خودش را روی پرده بزرگ بسازد. وی پس از موفقیت با فیلم «پدر» در اسکار، از این موقعیت استفاده کرد تا نمایشنامه دیگرش «پسر» را هم برای پرده نقره‌ای بسازد.
«پسر» درباره نیکلاس ۱۷ ساله است که چند سال پس از طلاق والدینش، دیگر احساس نمی‌کند که بتواند با مادرش کیت بماند و پیش پدرش پیتر و همسر جدید وی می‌رود. پیتر دارد همه تلاشش را می‌کند تا زندگی جدیدش را شکل بدهد و با نوزاد جدیدش از بث و پیشنهاد شغل رویایی در واشینگتن، سعی دارد از نیکلاس هم مراقبت کند، همانطور که دوست داشت پدرش از او مراقبت می‌کرد. اما او برای تصحیح اشتباهاتش زیادی در گذشته می‌ماند و از نحوه نگه داشتن نیکلاس در زمان حال غافل می‌شود.
ماجراهایی که زلر برای صحنه نمایش و حالا برای فیلم انتخاب می‌کند از بسیاری موارد شبیه هم هستند و بیماری، تروما و پیوندهای خانوادگی که گاه با خشونت در آمیخته می‌شود، نکات کلیدی آنها را تشکیل می‌دهند. وی می‌گوید کارهایش به نوعی جنبه پاک‌سازی روانی دارند.
وی می‌گوید: معتقدم احساسات عالی، حتی زمانی که بی‌رحمانه یا خشن باشند، آرامش‌بخش هستند، زیرا به چیزهایی که در گوشه‌ای از روح شما گیر کرده‌اند اجازه می‌دهند تا بیرون بیایند.
زلر می‌افزاید: این چیزی است که سینما سعی دارد به آن بپردازد؛ کشف درد. حداقل برای من چنین است. این مسیر من را دوباره به غم‌هایم وصل می‌کند و به من کمک می‌کند تا آنها را درمان کنم.
وی تاکید می‌کند: من از طریق تئاتر بود که یاد گرفتم تا شاد باشم.
«پسر» که سال ۲۰۱۸ نوشته شده در میان سه‌گانه زلر، شخصی‌ترین آنهاست.
زلر می‌گوید «پدر» را با در نظر گرفتن آنتونی هاپکینز به عنوان بازیگر این نقش نوشت؛ اما برای «پسر» وی باید متقاعد می‌شد که هیو جکمن برای ایفای نقش مردی که تلاش می‌کند تا به پسرش کمک کند در حالی که با دردهای پدری ظالم دست و پنجه نرم می‌کند، مناسب است.
این نمایشنامه‌نویس می‌گوید یک ایمیل از هیو جکمن دریافت کرد که نوشته بود: «شنیده‌ام که شما قصد ساخت فیلمی اقتباسی از این نمایش دارید. من نمایشنامه را خوانده‌ام، اگر بازیگر خود را استخدام کرده‌اید که لطفاً این ایمیل را فراموش کنید، اما فقط بدانید که خیلی بازی در این فیلم را دوست داشتم. اما اگر هنوز امکان استخدام بازیگر هست، می‌خواهم یک جلسه ۱۵ دقیقه‌ای با شما داشته باشم تا توضیح دهم چرا من باید این نقش را بازی کنم.»
دیدار آنها در زوم برای زلر اثبات کرد که جکمن همان بازیگری است که باید این نقش را ایفا کند. وی گفت: این نقش به او اجازه می‌داد تا به شکلی قدرتمند خودش باشد، اجازه دهد احساسات واقعی‌اش ظاهر شوند، حتی اگر مجبور می‌شد خود را در موقعیت‌های سخت احساسی قرار دهد.
برای اقتباس از «پسر»، زلر با همکاری همپتون محیط پاریسی نمایشنامه را به نیویورک منتقل کرد. زلر می‌گوید: افسردگی نوجوانان طبقه اجتماعی یا ملیت ندارد. زمانی که نمایشنامه را ساختیم، از اینکه دیدم والدین متعددی آمدند تا درباره تجربیاتشان با ما صحبت کنند، شگفت‌زده شدم.
زلر ۴۳ ساله با «پدر» و «پسر» یک ماموریت برای خودش تبیین کرده: می‌خواهد «مردم را در جایگاهی فعال قرار دهد، تا آنها سفر زندگی، خاطرات، قلب، نقاط ضعف و ذهن خود را به تصویر بکشند». او معتقد است تنها در این صورت است که آنها قادر به شفا خواهند بود.
«پسر» فیلم درامی به کارگردانی فلورین زلر است که برمبنای نمایشنامه‌ای به قلم خودش نوشته شده و یکی از سه گانه وی در کنار «پدر» و «مادر» است. در این فیلم هیو جکمن، لورا درن، ونسا کربی، زن مک‌گراث و آنتونی هاپکینز بازی کرده‌اند.
این فیلم برای نخستین بار در هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز امسال در ۷ سپتامبر اکران می‌شود و اکران خود را از ۱۱ نوامبر در آمریکا شروع می‌کند.
نظر شما