محقق ایرانی ایمپلنت مغزی برای درمان سرطان ابداع کرد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از دیلی میل،  این ایمپلنت مغزی با استفاده از نور مادون سرخ، ذرات نانویی را در دستگاه فعال و گرما تولید می کند تا توده های مرگبار را از بین ببرند.  این فرایند در حقیقت یک روش درمانی است که طی ۱۵ دقیقه  و برای ۱۵ روز متوالی انجام می شود.

 محققان دانشگاه استنفورد این نوآوری را ابداع کرده اند که بین پوست و جمجمه فرد ایمپلنت می شود و دمای آنها تا ۴۰ درجه فارنهایت می رسد. به گفته محققان چنین دمایی برای از بین بردن سلول های سرطانی بدون آسیب به بافت اطراف آنها کافی است.  

در این روش که از گرما استفاده می شود، «فوتوترمال» نام دارد و هم اکنون برای درمان تومورها نیز استفاده می شود اما تا پیش از این فقط طی جراحی قابل استفاده بود.

این ایمپلنت روی موش های دارای تومور مغزی آزمایش شد. گروهی از موش ها که با این روش درمان شدند ۳ برابر بیشتر از حیواناتی که آن را دریافت نکرده بودند، زنده ماندند.

محققان هم اکنون روی غده گلیایی تمرکز کردند که نوعی از سرطان تهاجمی است و سالانه عده زیادی را قربانی می کند. 

محققان ایمپلنت مغزی را با  ناذرات طلا به شکل ستاره پوشاندند و یک آنتن کوچک برای انتقال سیگنال های الکتریکی به  نور مادون قرمز نیز به آن نصب کردند. این آنتن نانو ذرات طلا را برای تولید گرما فعال می کند. جالب آنکه می توان این فرایند را از راه دور انجام داد.

حامد آرامی یکی از مولفان این پژوهش در بیانیه ای می نویسد: نانو ذرات به ما کمک می کنند تا درمان را به طور هدفمند برای تومورها به کار گیریم. بنابراین عوارض آن در مقایسه با شیمی درمانی و اشعه درمانی بسیار کمتر خواهد بود.

قدرت و طول موج ایمپلنت را می توان با توجه به اندازه تومور و محل آن در مغز تنظیم کرد.

در بیانیه این محققان آمده است: ساختار و دوز نانوذرات را می توان طوری تنظیم کرد که مقدار مورد نیاز گرما تولید شود.

در این پژوهش موش هایی با تومورهای تهاجمی  به ۲ گروه تقسیم شدند و ایمپلنت ها فقط در یک گروه نصب شد. موش های این گروه نه تنها هنگام فعال سازی ذرات  نانو دچار مشکل نشدند، بلکه محققان متوجه شدند این ذرات در مکان تومور باقی ماندند و به بافت های اطراف آسیبی نرساندند. موش هایی که ایمپلنت را دریافت کردند طی بازه ۱۵ روز  هر روز ۱۵ دقیقه این درمان را دریافت کردند. همچنین در همه موش های این گروه بدون نیاز به جراحی نوعی بهبود وضعیت دیده شد.

موش های درمان شده مدت طولانی تری نسبت به گروه کنترل زنده ماندند.