به گزارش خبرنگار مهر، مواد زیستی رقیق کننده برشی تزریقی (STBs) به دلیل تحویل کارآمد و موضعی سلول‌ها و همچنین مولکول‌های مختلف از فاکتورهای رشد گرفته تا داروها، توجه محققان را به خود جلب کرده اند.
مواد زیستی رقیق کننده برشی (STBs) دارای ویژگی‌های مکانیکی منحصر به فردی هستند به طوری که ویسکوزیته آنها تحت تنش برشی کاهش می‌یابد و مدول آنها پس از تزریق به مقدار اولیه خود باز می‌گردد.
اخیراً، STB های مبتنی بر برهم کنش الکترواستاتیک، از جمله نانوکامپوزیت‌های ژلاتین/LAPONITE، از طریق یک فرآیند مونتاژ ساده توسعه یافته‌اند و خواص رقیق‌کنندگی برشی و قابلیت تزریق فوق‌العاده‌ای دارند.
با این وجود قابلیت ترکیبات مختلف ژلاتین و LAPONITE برای تعدیل انتقال دوکسوروبیسین (DOX- داروی شیمی درمانی) در مقادیر مختلف pH برای افزایش اثربخشی درمان موضعی سرطان پوست هنوز نامشخص است.
به طور دقیق‌تر دوکسوروبیسین برای درمان بسیاری از انواع سرطان‌ها استفاده می‌شود. دوکسوروبیسین نوعی داروی شیمی درمانی است که آنتراسیکلین نیز نامیده می‌شود. این دارو، با مسدود کردن آنزیمی به نام توپو ایزومراز ۲، رشد سلول‌های سرطانی را کند یا متوقف می‌کند.
در همین راستا گروهی از محققان با همکاری علی خادم حسینی و صمد احدیان STBهای تزریقی را با استفاده از ژلاتین و LAPONITE برای بررسی تأثیر نسبت آن بر ویژگی‌های مکانیکی، ظرفیت انتشار DOX در واکنش به مقادیر مختلف pH و میزان سمیت سلولی نسبت به ملانوم بدخیم ابداع کردند.
تجزیه و تحلیل پروفایل انتشار ترکیبات مختلف STB های بارگذاری شده با DOX تحت شرایط pH مختلف نشان داد که مقادیر کمتر LAPONITE (6NC25) منجر به واکنش pH بالاتری می‌شود که قادر به دستیابی به انتشار موضعی، کنترل شده و پایدار DOX در یک محیط ریز تومور اسیدی است.
همچنین تجزیه و تحلیل تحویل DOX در شرایط آزمایشگاهی و تست روی موجود زنده نشان داد که 6NC25 بارگذاری شده با DOX می‌تواند به طور مؤثر تومورهای بدخیم زیر جلدی را از طریق مرگ سلولی و محدودیت رشد ناشی از DOX مورد هدف قرار دهد.
نظر شما