خبرگزاری مهر - گروه ورزشی- محمد بیرامی: بیست و پنجمین دوره رقابتهای تکواندو قهرمانی جهان با حضور تکواندوکارانی از ۱۲۰ کشور جهان به مدت هفت روز به میزبانی مکزیک در شهر «گوادلاخارا» برگزار شد. رقابت‌هایی که با سازماندهی خوب مکزیکی‌ها و حضور بهترین‌های دنیا در سطح کمی و کیفی مطلوبی برگزار شد. در واقع هدف فدراسیون جهانی که در نظر داشت بعد از دوری دو ساله تکواندوکاران ناشی از شیوع ویروس کرونا، رقابتهای سطح بالایی برگزار کند، تأمین شد.
تلاش‌های کمیته برگزاری ستودنی بود و غیر از چند مورد، در مجموع می‌توان برگزاری را مطلوب توصیف کرد. ولی این دوره از مسابقات را باید به لحاظ داوری و قضاوت‌ها یکی از ضعیف‌ترین ها در چند دوره اخیر بخصوص بعد از زمان ورود سیستم بازبینی فیلم به بخش داوری، توصیف کرد. به نوعی که صدای برنده و بازنده را درآورد و باعث شد، مربیان بیش از ۵۰ کشور با تجمع در سالن تمرین، خواستار برخورد و اقدام جدی مسئولان فدراسیون جهانی شوند. پاک کردن امتیازات و یا بازبینی ضربات بعد از اعتراض مربیان دچار تناقض آشکار بود و از سوی داوران در اغلب موارد با تصمیمات متفاوتی مواجه می‌شد. مواردی که باعث تغییر رنگ حداقل دو مدال و از دست رفتن شانس کسب مدال توسط دو نماینده دیگر کشورمان شد.
مشکلاتی که اغلب مربیان کشورهای مختلف به آن اذعان داشتند و حتی به جد پیگیر موضوع بودند، بیشتر به سود میزبان جریان داشت و البته که اعتراض مربیان و بیان مشکلات، هیچ بازخوردی از سوی مسئولان برگزاری نداشت تا در نهایت تداوم اعتراض مربیان که بیشتر به برخورد سلیقه‌ای تصمیم گیرندگان WT ارتباط داشت، به برگزاری جلسه فوری با حضور مربیان و مسئولان رده بالای فدراسیون جهانی از جمله «سئو جئونگ کانگ» دبیرکل، رؤسای کمیته مسابقات و کمیته داوران فدراسیون جهانی انجامید و در نهایت عنوان شد در آینده جهت رفع مشکلات اقدام خواهد شد.
از سوی دیگر بررسی عملکرد تیم ملی از دو جنبه کسب مدال (نتیجه گرایی) و فنی می‌تواند نقشه راه روشنی را برای رسیدن به روزهای خوب پیش روی متولیان تکواندو قرار دهد. در واقع تیم ملی تکواندو ایران بعد از یک دوران طولانی رکود که حتی در انتخاب یک تیم کامل دچار تردید بود، با سازماندهی، کادر فنی و ترکیب جدید بیست و پنجمین دوره مسابقات قهرمانی جهان را تجربه کرد. تجربه‌ای که حتی رئیس جوان فدراسیون نیز به آن نیاز داشت.
البته که نتایج و مدال‌ها و عنوان تیمی کسب شده خوشایند نیست و جای نقد و بررسی بیشتر دارد، اما بررسی عملکرد فنی ملی پوشان می‌تواند برای کادر فنی و بخصوص مسئولان فدراسیون که خود از نزدیک شاهد مسابقات بودند، راه گشا باشد. باید اذعان داشت که تیم ملی تکواندو در حال تغییر نسل و به نوعی پوست اندازی است و استفاده از چند نوجوان در تیمی که قرار بود به مسابقات قهرمانی جهان با آن سطح فنی و رقبا برود، ریسک بالایی داشت و بدون شک تبعاتی هم داشت.
در این بین باید یک موضوع مهم را مد نظر قرار داد. تکواندو در سراسر دنیا پیشرفت بسیار خوبی داشته است. دیگر نمی‌توان از یک کشور به عنوان قطب اصلی تکواندو دنیا نامبرد و با چند مدال طلا به دنبال سکوی جهانی بود. وقتی هشت مدال طلا را هفت کشور مختلف کسب می‌کنند، این بدان معناست که هیچ تکواندوکاری را نمی‌توان در هیچ تورنمنتی دست کم گرفت.
در همین مسابقات مکزیک، بسیاری از عنوان داران جهانی و المپیک مقهور قدرت جوانان با آتیه شدند. نمونه بارز آن پیروزی متین رضایی برابر «هاکان رچپر» عنوان دار و دارنده مدال برنز المپیک از ترکیه و یا برتری عباسی برابر «گارسیا» برزیلی با رنکینگ یک دنیا و. … بود. ضمن اینکه کشورهایی صاحب نامی چون اردن، ترکیه، ازبکستان، آذربایجان و.... دست خالی و یا با کمترین مدال راهی کشورهای خود شدند.
بر همین اساس است که معتقدیم باید نگاه نتیجه گرایی از تکواندو ایران دور شده و متولیان امر با نگاهی منطقی به عملکردی که در مکزیک شاهد آن بودند برای تورنمنت‌های مهم پیش رو برنامه ریزی کنند. در واقع اگر قرار است تکواندو ایران آینده‌ای روشن داشته باشد، باید از میدان دادن به نوجوانان و جوانان با آتیه بیم نداشت و پای شکست‌های آن ایستاد.
اما در مجموع بررسی شرایط تیم ملی ایران در بخش مردان نشان می‌دهد این تیم اگر نبود مشکلات ذکر شده و البته تجربه بیشتر اعضای تیم به خصوص نوجوانان با آتیه، می‌توانست بهتر نتیجه بگیرد. هفت نماینده ایران در کل ۲۵ بار به روی «شیء هاپ چانگ» رفتند که در ۳۸ راند پیروز و ۱۹ راند را بازنده شدند. ۳۴۲ امتیاز کسب کرده و ۲۳۱ امتیاز به رقبا واگذار کردند. غیر از یک مورد، شش تکواندوکار دیگر مبارزات بسیار خوب و سطح بالایی را به نمایش گذاشته و چیزی از رقبای خود حتی عنوان داران جهانی و المپیک کم نداشتند.
کسب مدال توسط سجاد مردانی بعد از چهار دوره که با ارائه مبارزات متفاوت از سوی وی همراه بود و حتی می‌توانست فینال باشد، نمایش خوب و کم اشتباه مهران برخورداری که تکواندوی خوبی که هرگز در طول چند سال گذشته از او ندیده بودیم، به تصویر کشید و البته نمایش در خور تحسینی که از جوانان با آتیه چون کلهر، رضایی، لطفی و حتی عباسی شاهد بودیم، از نکات بارز تیم خوبی بود که مقانلو و همکارانش ساخته بودند و به جرأت می‌توان از «شیء هاپ چانگ» گوادلاخارا به عنوان میدانی امیدوار کننده برای آغاز شکوفایی مجدد تکواندو ایران یاد کرد. البته که این مهم به موارد متعددی بستگی دارد.
کادر فنی تیم ملی در این دوره زحمات زیادی کشید و انصافاً هم تیم خوبی را راهی مسابقات کرده بود که نفرات آن مبارزه به مبارزه بهتر می‌شدند و تحسین کارشناسان حاضر در رقابتها را در پی داشت، اما اگر می‌خواهیم آن تکواندویی که همه از شکوفایی مجدد آن در آینده‌ای نزدیک سخن می‌گفتند، به ثمر بنشیند، این کادر فنی نیازمند حمایت و البته تقویت است. رقابتهای مکزیک به کادر فنی ثابت کرد که کجایی این تکواندو قرار دارند و برای کسب مدال‌های خوشرنگ چه مسیری را باید طی کنند. شاید تدارک یک تیم آنالیز پرقدرت در کنار کادر فنی، اضافه شدن چند مربی سازنده و البته با تجربه، در کنار حضور در چند تورنمنت سطح بالا پیش از مسابقات جهانی، باکو را میدانی متفاوت برای تکواندو ایران رقم خواهد زد.
مسئولان فدراسیون تکواندو می‌بایست با بهره گیری از برخی نقطه نظرات منتقدان دلسوز، راه را برای ساختن تیمی در خور نام ایران در آینده‌ای نزدیک باز کنند. انتقادپذیر بودن، خود نکته مثبتی است که حداقل در همین چند ماه از هادی ساعی شاهد بودیم و بدون توجه به اینکه چه کسی انتقاد کرده، از نقدهای سازنده و البته به دور از حاشیه بهره لازم را برده است.
در بخش بانوان اما تیم ملی نتیجه‌ای که اهالی تکواندو و کارشناسان انتظار داشتند به دست نیامد. شش بانوی تکواندو ایران علی رغم اینکه در راندهای نخست، مبارزات خوبی به نمایش می‌گذاشتند، در راندهای بعدی حتی مبارزه دوم با مشکل بدنی مواجه شده و نمی‌توانستند از توانایی خود به خوبی بهره ببرند. در خصوص تیم بانوان نیز تقویت کادر فنی و حضور بیشتر در تورنمنت‌های سطح یک دنیا می‌تواند به تجربه و بالا رفتن توان فنی آنها کمک کنند. در خصوص ترکیب این تیم هم باید عنوان کنیم که مهلا مؤمن زاده تکواندوکار خوبی است که توانایی اش را در پس کم کردن وزن زیاد از دست می‌دهد، او اگر می‌خواهد مدال‌های بیشتری در مسابقات پیش رو کسب کند، شاید بهتر باشد به یک وزن بالاتر بیاید.
در پایان باید عنوان کنیم سال ۲۰۲۳ برای تکواندو ایران اهمیت فوق العاده ای دارد. مسابقات قهرمانی جهان، چهار مرحله رقابتهای گرندپری، بازی‌های آسیایی و سه تورنمنت بین المللی تهران، نزدیک به ۶۰۰ امتیاز را پیش رو تکواندوکاران ایران برای کسب سهمیه المپیک قرار داده است. فدراسیون تکواندو می‌بایست از هم اکنون برای حضور در همه این رقابتها که هر کدام اهمیت خاص خود را دارد برنامه ریزی کند. فرصتی برای پرداختن به موضوعاتی چون صادر نشدن روادید و مشکلاتی از این دست نیست.
نظر شما