حجت‌الاسلام شعیب صالحی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه چادرنشینان بندر خمیر، کولی های سالانه ای هستند که در این منطقه در حدود ۸ ماه از سال سکونت دارند، بیان کرد: این افراد اصالتاً خود را متعلق به بندر خمیر می دانند زیرا حدود ۳۰ سال است که به این منطقه مهاجرت می‌کنند و حتی خیلی از آن‌ها سالیان سال است که در این منطقه ساکن شده‌اند. این چادرنشینان در حاشیه شهر ساکن هستند و از امکانات رفاهی، بهداشتی، خدماتی، آب، برق، گاز و … محروم هستند و برای زندگی بسیار معذب و گرفتار هستند و سختی‌ها و مشکلات زیادی دارند.
خطیب جمعه بندر خمیر با اشاره به اینکه مشکل اصلی این است که این افراد به محل ثابتی برای زندگی و سامان بخشیدن و نظم دهی به زندگی‌شان نیاز دارند، اظهار داشت: در دوره‌ها و دولت‌های قبل، استانداران وقت و مسئولین کشوری وعده و عیدهای‌های فراوانی برای اهدای زمین به آن‌ها و ایجاد روستا داده‌اند اما متاسفانه تاکنون این وعده‌ها عملی نشده‌اند.
وی گفت: جمعیت این چادرنشینان قابل توجه است و به راحتی می‌توان برای محل زندگی آن‌ها شهرک و یا روستایی ساخت. به منظور ساماندهی و رفع مشکل چادر نشینان شهر بندر خمیر جلسه‌ای با حضور فرماندار و شورای تامین برگزار شد اما متأسفانه پیگیری‌ها هیچکدام منتج به فایده نشد و تاکنون هیچ خروجی مطلوبی نداشته است.
حجت‌الاسلام صالحی گفت: این افراد به عنوان ایرانی و دارای سابقه بیش از ۳۰ سال سکونت در این شهرستان، حق و حقوق قانونی برای زندگی دارند و باید حق مسکن داشته باشند و از فضا و امکانات موجود بهره ببرند. اما متأسفانه مسئولان و مجریان اجرایی خیلی رغبتی به کمک به این افراد ندارند.
امام جمعه شهرستان بندر خمیر اظهار کرد: بعد از مطرح کردن این موضوع در خطبه‌های نماز جمعه و پیگیری مجدد آن، فرماندار بار دیگر پای کار آمده است و قول داده است تا در طرح مسکن ملی شرایطی برای اسکان آن‌ها و داشتن واحد مسکونی فراهم شود. اما این شرایط و قول و قرارها در حالی است که این افراد مدل زندگی متفاوتی دارند و نمی‌توانند در ساختارهای شلوغ و آپارتمانی زندگی کنند.
به گفته وی، نباید فرهنگ و آداب آن‌ها را تغییر داد زیرا تغییر فرهنگ، آداب و سبک زندگی آن‌ها قطعاً عواقبی دارد. بلکه می‌توان با اهدای زمین و ایجاد فضایی روستایی یا شهرکی، امتیازات برق، آب، گاز و … را در اختیارشان گذاشت تا به زندگی‌شان سر و سامان و نظم بدهند.
نظر شما