«دسته دختران» واقعیت زنانه جنگ را نشان می‌دهد/ جدال با صداها

مهدی ابراهیم‌زاده صدابردار فیلم سینمایی «دسته دختران» به کارگردانی منیر قیدی و تهیه‌کنندگی محمدرضا منصوری که هم‌اکنون روی پرده سینماهای سراسر کشور است، در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به اینکه این اثر به طور مستقل اولین فیلم سینمایی‌ست که در حوزه سینمای جنگ کار کرده است، بیان کرد: برای صدابرداری در فیلم‌های جنگی آنچه که از همه مهمتر است، فاصله بازیگر با صدای انفجارهاست.

وی ادامه داد: انفجار قطعاً با گردوخاک همراه است و به خودی خود می‌تواند به میکروفن‌هایی که برای ضبط صدا در نظر گرفته می‌شود، ضربه بزند. پس مراقبت از آن‌ها به ویژه زمانی که انفجار با دیالوگ در یک خط قرار می‌گیرند، لازم و واجب است.

صدابردار فیلم سینمایی «دسته دختران» در پاسخ به این پرسش که صدا برای کارگردانان سینما چه جایگاهی دارد، مطرح کرد: من از زمانی که صدابرداری را به صورت مستقل انجام دادم، شانس این را داشتم با کارگردانانی کار کردم که صدا برایشان مهم بود و دوست داشتند که صدا به صورت واقعی و در صحنه گرفته شود و با پرسپکتیو باشد. در حقیقت جنس صدا با جنس تصویر همگون باشد و صدا بیشتر یا کمتر از تصویر نباشد.

یکی از پرانفجارترین فیلم‌های جنگی سینمای ایران

ابراهیم‌زاده در بخش دیگری از صحبت‌های خود با اشاره به اینکه بزرگترین چالش او در «دسته دختران» انفجارهای زیاد بود، گفت: شاید بتوان این ادعا را مطرح کرد که این اثر جزو پُرانفجارترین فیلم‌های جنگی سینمای ایران بود که در هر دیالوگ سه چهار انفجار سنگین جز شلیک و صدای تفنگ‌ها داشتیم. همچنین صدای ماشین‌ها یکی دیگر چالش‌های کار محسوب می‌شد. به عنوان مثال ماشین شخصیت وجیهه، صفر بود اما زمانی که ما فیلم را جلوی دوربین بردیم، ۳۰ و ۴۰ سال از آن زمان گذشته و ماشین استهلاک پیدا کرده بود.

وی ادامه داد: از سوی دیگر صدابرداری پشت وانتِ در حرکت همزمان با انفجار و حضور ماشین‌های در صحنه کار دشواری بود. در این میان و به صورت همزمان باید از گرفتن دیالوگ‌های حسی که بین بازیگران به‌صورت پینگ‌پونگی رد و بدل می‌شد، مراقبت می‌کردیم تا انفجارها مانع ضبط صدا نشود. ناگفته نماند که کنترل هنرورانی که زن و بچه و پیرمرد و پیرزن بودند، در زمان گفتن دیالوگ سخت بود. به ویژه این اتفاق در مسجد و پشت کامیون همسر وجیهه کار را سخت‌تر می‌کرد.

به گفته این صدابردار سینما، «دسته دختران» تصویری واقعی از زنان جنگ را نشان داده و از کلیشه‌های فیلم‌های جنگی که فقط می‌خواهند یک جهت را نشان بدهند، فاصله گرفته است.

ابراهیم‌زاده درباره همکاری با منیر قیدی اظهار کرد: به جرأت می‌توانم بگویم اگر ایشان کارگردان «دسته دختران» نبود، نمی‌توانستم آن را با شرایط سخت صحنه و حالت مستندگونه ای که داشت، به پایان برسانم. ما پیش از شروع کار ساعت‌ها صحبت کرده بودیم و همین مساله باعث شد سر صحنه با هم راحت کار کنیم و من به عنوان صدابردار خیالم راحت بود که ایشان حواسش به همه موارد هست چراکه قبل از شروع کار به نتیجه نهایی درباره صدا رسیده بودیم.

امیدوارم منیر قیدی خسته نشود

وی در ادامه با اشاره به اینکه بیشتر علاقه‌مند به کار در ژانر اجتماعی است، گفت: البته عاشق آدم‌های جنگ و کسانی هستم که با هر اعتقاد و نگاهی و از هر طبقه اجتماعی ۸ سال برای شرف، ناموس و سرزمینشان جنگیدند. در حقیقت همین که از خود گذشتند، برای من مقدس هستند. در حقیقت علاقه‌مندم در اثری که ادای دین درستی به افراد آن زمان کرده است، حضور پیدا کنم.

ابراهیم‌زاده تصریح کرد: البته متأسفانه کمتر این اتفاق رخ می‌دهد. اثری مانند «دسته دختران» هم که به افراد فداکار در آن زمان نزدیک شده و تصویری واقعی از زنان به تصویر کشیده، مورد ظلم واقع شده است اما امیدوارم کسانی مانند منیر قیدی خسته نشوند و باز هم ادامه دهند تا بیشتر از این فیلم‌ها ساخته شود.

وی در پایان عنوان کرد: «دسته دختران» برای من یکی از بهترین کارهایی بود که در آن حضور داشتم و باید از محمدرضا منصوری تهیه‌کننده اثر که تمام تلاش خود را به کار بست تا این کار با وجود شرایط مالی سخت به پایان برساند، تشکر کنم. این فیلم واقعیت محض جنگ را نشان می‌دهد و برای من افتخاری است که در آن حضور داشتم.

خبرگزاری مهر را در شبکه‌های اجتماعی دنبال کنید