خبرگزاری مهر - رضا خسروی - مکه مکرمه: برای دیدن قبله ای که یک عمر به سمتش نماز خوانده اند، سالها منتظر بودند. برای رسیدن لحظه پرواز ثانیه شماری می کردند و حالا به آرزویشان رسیده اند.
پشت دیوارهای مسجدالحرام وقتی روحانی کاروان آخرین توصیه ها را می کند و می خواهد سرشان را پایین بیندازند تا نگاه اولش به خانه خدا باشکوه شود، ضربات قلب شان تندتر می شود.
پله های باب السلام را سریعتر طی می کنند و حتی می خواهند بدوند اما سیل جمعیت اجازه نمی دهد. باید آرام بروند تا برسند پشت مقام ابراهیم.
چند دقیقه بعد صدای روحانی کاروان را از میان جمعیت می شنوند: « هر آنچه حاجت و نیت دارید بر زبان بیاورید. خودتان را محدود نکنید. لطف و کرم خدا آنقدر زیاد هست که همه را بشنود و اجابت کند. حاجات را که در نظر گرفتید سرتان را بالا بیاورید.»
گفتن این جمله بر زبان آوردن حاجاتشان را نیمه کاره می گذارد. می خواهند زودتر چشم به کعبه بدوزند و اشک بریزند. این اتفاق خیلی زود می افتد. چشم در بارگاه و جبروت الهی دوخته اند. گونه هایشان خیس می شود از اشک های شوق. از اشک هایی که یک عمر منتظر سرازیر شدنش بوده اند.
می خواهند حرکت کنند اما پاهایشان به زمین قفل شده است. چشمان اشک آلودشان به زانوها اجازه حرکت نمی دهد. بازهم می ایستند و اشک می ریزند.
روحانی کاروان دوباره صدایشان می کند:«برویم برای طواف. دیر می شود». و همه راه می افتند برای طواف و نماز و سعی صفا و مروه. اعمالی که با نیت عمره تمتع از حج تمتع صورت می گیرد و برخی به نیابت انجام می دهند و آنهایی هم که اولین حج تمتع را تجربه می کنند برای خودشان.
نظر شما