به گزارش خبرنگار مهر به نقل از هلث دی نیوز، اکنون، تحقیقات از این ایده حمایت می‌کند که ورزش‌های تماسی همچنین می‌توانند احتمال ابتلاء به بیماری شبه پارکینسون به نام پارکینسونیسم را در ورزشکارانی که قبلاً تحت تأثیر CTE قرار گرفته‌اند، افزایش دهد.
دکتر «ثور استین»، سرپرست تیم تحقیق از دانشگاه بوستون، خاطرنشان کرد: «در مطالعه جدید، افراد مبتلا به پارکینسونیسم احتمال بیشتری داشت که مرگ سلولی مغزی مرتبط با CTE شدیدتر در ناحیه‌ای از ساقه مغز که برای کنترل حرکت مهم است، داشته باشند.»
این مطالعه شامل معاینه پس از مرگ مغز ۴۸۱ ورزشکار فوت شده بود.
همانطور که محققان آن را توصیف کردند، پارکینسونیسم دارای برخی از علائم بیماری پارکینسون نظیر لرزش، کُندی حرکات، سفتی غیر طبیعی در اندام‌ها است.
با این حال، این دو عارضه از لحاظ نحوه تجلی شأن در بافت مغز متفاوت هستند.
افراد مبتلا به بیماری پارکینسون معمولاً تجمع پروتئینی به نام بادی لوی را در سلول‌های مغز خود نشان می‌دهند، اما تحقیقات جدید چنین تجمعی را در مغز حدود سه چهارم افراد مبتلا به CTE و پارکینسونیسم نشان نداد.
استین خاطرنشان کرد: «ما از اینکه متوجه شدیم اکثر افراد مبتلا به CTE و پارکینسونیسم آسیب شناسی بدن لوی ندارند، شگفت زده شدیم.»
بنابراین، چه چیزی باعث پارکینسونیسم می‌شود؟ به گفته استین، «ورزشکاران مبتلا به CTE علائمی نشان دادند که CTE سلول‌های مغز را در نواحی مغزی که برای حرکت هماهنگ حیاتی هستند از بین می‌برد.»
و هر چه یک بازیکن بیشتر از ناحیه سر آسیب ببیند، عارضه شدیدتر می‌شود.
به گفته محققان: «افزایش شدت CTE با مدت زمان طولانی‌تر بازی‌های تماسی مرتبط است. در این مطالعه، ما دریافتیم که هشت سال ورزش تماسی با افزایش ۵۰ درصدی خطر ابتلاء به بیماری‌های شدیدتر در ناحیه خاصی از ساقه مغز که حرکت را کنترل می‌کند، مرتبط است.»
به گفته محققان، تحقیقات جدید باید در مورد چگونگی تأثیر ضربات مکرر سر بر مغز در درازمدت انجام شود و شاید راه‌های بهتری برای جلوگیری از آسیب مغزی CTE ارائه دهند.
نظر شما