خبرگزاری مهر؛ گروه مجله: عزای حسین بن علی (ع) هیچ‌گاه کم رنگ نمی‌شود و همواره این خون‌ها در تاریخ می‌جوشند و عاشقان دیگری به این کشتی نجات سوار خواهند شد. مطالب متفاوتی از امام حسین در روز عاشورا شنیده‌ایم اما تا به حال دعاهای امام در آن روز، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
همانطور که می‌دانید خیلی‌ها هنگامی که نذر یا دعایی دارند از امامان معصوم علیهم السلام درخواست می‌کنند و به تعبیر دیگر یک امام معصوم را واسطه بین خود و خداوند قرار می‌دهند تا خداوند به خاطر ارزشی که برای آنها قائل است دعا را اجابت کند. از طرف دیگر امامان برای تعلیم دادن مردم عادی و نسل‌های بعدی که آنها را درک نکرده‌اند دعا می‌کردند.
بیست و هفتمین روز چله شعور «مجله مهر» به دعاهایی از زبان سیدالشهدا پرداخته شده که در روز عاشورا هنگام شهادت خانواده و یاران‌شان از آن امام نقل شده است. خوب است که بدانیم در مواقع بلا و مصیبت چطور دعایی بخوانیم...
در متن کتاب حکمت‌نامه امام حسین (ع) آمده است:
ای گشاینده سختی گرفتاران
دعای امام هنگام آغاز پیکار در کتاب الإرشاد از امام زین العابدین نقل شده است که:
صبح عاشورا چون امام حسین چشم گشود و لشکر را دید دستانش را بالا برد و گفت «خداوندا! تو تکیه گاه من در هر سختی و امید من در هر گرفتاری هستی در هر امری که بر من در آمده تو تکیه‌گاه و ساز و برگ منی.
بسی پریشانی که دل در آن سست می‌شود و چاره اندک می‌گردد و دوست، انسان را وا می‌گذارد و دشمن شماتت می‌کند و من از سر رغبت به تو، و نه، دیگران شکایتش را نزد تو آورده ام و تو در آن برایم گشایش داده‌ای و آن را بر طرف ساخته‌ای؛ تویی ولی هر نعمت و صاحب هر نیکی و نهایت هر مقصود.»
کتاب الدعوات از امام زین العابدین نقل کرده: پدرم امام حسین در روزی که کشته شد و خون‌ها به جوش آمده بود مرا در آغوش گرفت و فرمود: «پسر عزیزم! دعایی را که مادرم به من آموخت و او از پیامبر و ایشان از جبرئیل فرا گرفته بود، از من به خاطر بسپار که برای نیاز و هم و غم و پیشامد و امور سهمگین و سخت، به کار
می‌آید». سپس و چنین گفت: «به حق "یس" و "قرآن حکیم" و به حق "طه" و "قرآن عظیم". ای که بر نیازهای خواهندگان توانایی و آنچه را در درون‌هاست، می‌دانی، ای گشاینده سختی گرفتاران ای گشایش‌گر اندوه غم‌زدگان، ای رحمت‌گر بر پیر سالخورده، ای روزی‌رسان کودک خُرد، ای که به پرده برگرفتن نیاز ندارد! بر محمد و خاندان محمد درود فرست و برایم این گونه و آن گونه کن».
در غم از دست دادن پسرانش...
الطبقات الکبری از امام حسین نقل کرده هنگامی که فرزندش علی اکبر کشته شد چنین فرمود: «خداوندا! کوفیان، ما را فرا خواندند تا یاری‌مان کنند؛ اما ما را وا نهادند و کشتند. خداوندا! باران آسمان را از ایشان باز دار و برکتهای زمین را از ایشان دریغ کن و اگر تا مدتی از زندگی برخوردارشان ساختی آنان را پراکنده ساز و دچار اختلاف‌شان بگردان و هیچ‌گاه زمامداران را از ایشان خشنود مکن.
کتاب مقاتل الطالبیین، از خوارزمی به نقل از مورع بن سوید بن قیس: کسی که نظاره‌گر امام حسین بود، برایم گفت فرزند خردسال امام (در منابع دیگر آمده منظور علی اصغر است) با او بود که تیری آمد و بر گلوی کودک نشست امام حسین خون را از گلو و حنجره کودک بر می‌گرفت و به آسمان می‌پاشید و چیزی از آن باز نمی‌گشت و می‌گفت: «خداوندا! نزد تو کمتر از بچه ناقه صالح نیست.»
نظر شما