به گزارش خبرگزاری مهر، حضرت رسول اکرم (ص) پس از ۲۳ سال مجاهدت و ابلاغ پیام الهی، سرانجام در سال یازدهم هجری در روز ۲۸ ماه صفر (به روایت بیشتر علمای شیعه) و دوازدهم ربیع‌الاول (به قول اکثر علمای اهل سنّت) در سن ۶۳ سالگی پس از ۱۴ روز بیماری و کسالت، رحلت فرمودند. مرقد مطهر آن حضرت، در مسجد النبی قرار دارد.
پیامبر رأفت و مهربانی بنیان‌گذار حکومت اسلامی و نخستین معصوم در دین مبین اسلام، در روز جمعه، هفدهم ربیع‌الاول سال "عام‌الفیل" برابر با سال ۵۷۰ میلادی (به روایت شیعه) متولد شدند و بیشتر علمای اهل سنّت تولد آن حضرت را روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاول آن سال دانسته‌اند. مکه معظمه، در سرزمین حجاز (عربستان کنونی) محل تولد حضرت است.
پدرش عبدالله بن عبدالمطلب و مادر گرامی حضرت، آمنه، دختر وهب بن عبد مناف است که در طهارت و تقوا در میان بانوان قریشی، کمنظیر و سرآمد بود. نام حضرت "محمد بن عبدالله" و کنیه ایشان ابوالقاسم بوده است؛ القاب حضرت "رسول‌اللّه، نبی‌اللّه، مصطفی، محمود، امین، امّی، خاتم، مزّمل، مدّثر، نذیر، بشیر، مبین، کریم، نور، رحمت، نعمت، شاهد، مبشّر، منذر، مذکّر، یس، طه و…" است.
حضرت محمّد (ص) پیش از رسیدن به مقام رسالت، در سن ۲۵ سالگی با خدیجه بنت خویلد ازدواج کرده و از ۲۷ رجب سال چهلم عام‌الفیل (۶۱۰ میلادی) در سن ۴۰ سالگی به رسالت مبعوث شده و به مدت ۲۳ سال نیز در مسیر ابلاغ پیام الهی و دعوت مردم به دین اسلام تلاش و مجاهدت کردند.
آخرین لحظات عمر پیامبر اسلام (ص)
روایت است کە در واپسین لحظات عمر پیامبر (ص)، آن زمان کە حال حضرت رو بە وخامت گذاشتە بود و نزدیکان و بستگان بە دور آن حضرت گرد آمدە بودند، حضرت زهرا (س) با چشمانی غمناک نظارە‌گر واپسین دقایق عمر پدر بود. پیامبر از حضرت فاطمە (س) خواست کە آیە «محمد فقط فرستاده خداست و پیش از او، فرستادگان دیگری نیز بودند؛ آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود، شما به عقب برمی‌گردید» را بخواند.
پیامبر با صدایی کە بە سختی از سینە بیرون می‌آمد، فاطمە (س) را بە نزدیک خود فرا خواند و در گوش او زمزمەای کرد کە فاطمە را گریاند و سپس با زمزمەای دیگر تبسم را بر لبان فاطمە جاری ساخت. زمانی کە مردم علت غم و لبخند فاطمە را جویا شدند بە آنان گفت: پدر فرمودند: در همین درد می‌میرم کە سبب جاری شدن اشک من بود و اما بە من بشارتی داد کە من اولین فرد از اهل‌بیت (ع) هستم کە بە او ملحق خواهم شد و این نویدی خوش برای من بود و لبخند را بر لبانم جاری ساخت.
رسول خدا (ص) در واپسین دقایق عمر خود دوست و برادر خود را طلب کرد، ام سلمە همسر وفادار پیامبر، علی (ع) را فراخواند. پیامبر اکرم (ص) و امام علی (ع) مدت طولانی بە صحبت نشستند، تا زمانی کە حال حضرت رو بە ضعف نهاد و همە گریان و نالان بر بستر پیامبر (ص) اشک ماتم ریختند و لحظە احتضار فرا رسید.
پیامبر (ص) از علی (ع) خواست سرش را بر دامن خود قرار دهد، زیرا امر خدا فرا رسیدە است. در همین حال پیامبر (ص) خطاب بە امیرالمومنین (ع) فرمود: بعد از مرگم تجهیز مرا بر عهدە گیر و بر من نماز بخوان و تا زمانی کە مرا در مرقدم قرار می‌دهی از من جدا مشو و در حالی کە سر در دامان امیرالمومنین (ع) گذاشتە بود، رحلت کرد و عالم خاکی را در غمی جانگداز فرو برد. پس از رحلت پبامبر (ص) هر شب صدای ناله زهرا (س) به گوش مردم مدینه می‌رسید. پس از آن بود که غربت زهرای مرضیه و علی مرتضی آغاز شد.
آخرین پیغمبر الهی، اشرف مخلوقات عالمین حضرت محمد بن عبدالله (ص) پس از ۲۳ سال دعوت و مجاهدت و ابلاغ پیام الهی و پس از فراز و نشیب‌های فراوان در راه انجام رسالت بزرگ خویش، سرانجام در سال یازدهم هجری در روز بیست و هشتم ماه صفر بنا به روایت بیشتر علمای شیعه و دوازدهم ربیع‌الاول بنا به قول اکثر علمای اهل سنت، در سن ۶۳ سالگی پس از ۱۴ روز بیماری و کسالت، رحلت فرمود.
نظر شما