امام حسن عسکری(ع) در دوران خفقان یکصد شاگرد تربیت کردند

این استاد حوزه علمیه ملایر با بیان اینکه امام حسن عسکری (ع) ماموریت‌های زیادی دارد و یکی از مهمترین آن معرفی امام عصر (عج) به مردم و احیای معارف دین است.

وی افزود: ایشان در زمان خلیفه المعتض و المهتدی و المعتمد زندگی می‌کرد که آن‌ها به امام سخت می‌گرفتند.

این استاد حوزه علمیه ملایر با بیان اینکه امام (ع) بیشترعمرشان را در زندان به سر بردند تصریح کرد: فعالیت‌های ایشان در هفت قسم تقسیم می‌شد که یکی از آنها فعالیت‌ها و کوشش‌های علمی بود که در دفاع از اسلام و رفع شبهات و اشکالات مخالفان داشتند.

ترکاشوند ادامه داد: کوشش‌های علنی ایشان شامل تربیت شاگرد، پاسخگویی به مسائل دینی و… بود و امام در دوران خفقان یکصد شاگرد تربیت کردند.

وی با اشاره به اینکه ایجاد شبکه ارتباطی بین شیعیان از دیگر فعالیت‌های ایشان بود گفت: امام حسن عسکری (ع) نمایندگان، نامه‌ها و پیک‌هایی به شهرهای مختلف می‌فرستاد و به همین جهت در واقع اندیشه مهدویت، امامت و ولایت را ترویج می‌کردند.

این استاد حوزه و دانشگاه ملایر با تاکید بر اینکه امام حسن عسکری (ع) فعالیت‌های سیاسی هم داشتند و در اسناد و نامه‌های و نوشته‌های که داشتند و می‌فرستادند افزود: در این نامه‌ها و اسناد مباحث سری در بحث حکومت اسلامی و مخالفت با خلفا به اجمال به چشم می‌خورد.

وی با اشاره به اینکه پشتیبانی مالی از شیعیان از دیگر ابعاد و مأموریت‌های امام (ع) بود گفت: امام در زندان به سر می‌بردند اما هدایای مردم و نذورات به سمت ایشان سرازیر بود و ایشان سعی می‌کردند به مردم و دعاوی آنها کمک کند و نیازی‌های مردم را بر طرف می‌کرد.

ترکاشوند تقویت و توجیه سیاسی رجال و عناصر مهم شیعه را از دیگر ابعاد و مأموریت‌های زندگی امام عسکری (ع) برشمرد و ابراز کرد: ایشان سعی می‌کردند مباحث سیاسی را در ابعاد مختلف توجیه کنند.

وی استفاده گسترده از آگاهی‌های غیبی را از دیگر ابعاد و مأموریت‌های ایشان دانست و گفت: با توجه به اینکه امام از علم غیب آگاه است علی القاعده در ترویج مکتب گاهی اوقات مخصوصاً در این موارد اختناق مجبور می‌شود این موارد را تبیین و تشریح کند و برای هدایت گمراهان، دستگیری از نیازمندان، دلگرمی شیعیان و برای برطرف شدن شک از آگهی غیبی استفاده می‌کردند.

استاد حوزه و دانشگاه یادآور شد: آخرین مأموریت امام (ع) آماده سازی شیعیان برای دوران غیبت بود که مرتب امام (ع) می‌فرمود و تذکر می‌داد و زمینه سازی غیبت صغری و کبری امام زمان (عج) را فراهم می‌کردند و در مواردی داریم که خود خلفای عباسی به امام (ع) متوسل می‌شدند یعنی به علم غیب امام آگاه بودند.