کم‌توجهی‌های دیروز؛ ریشه ناهنجاریهای تربیتی امروز

وقتی در مباحث تربیت دینی، موضوع آموزش اعتقادات دینی مطرح می شود در واقع به این معنا است که انسان بر اساس متحول شدن و دگرگونی که در رفتار خود می یابد، تحت تأثیر تربیت دینی قرار گرفته که مبانی دین، اندیشه و خلقیات را شامل شده و نتایج آن نیز به خوبی در جامعه نمود دارد .

در اسلام،  تربیت دینی در رأس امور قرار دارد و در این میان محیط مدرسه، فضایی بسیار مناسب و تأثیرگذار برای پرداختن به مباحث مختلف تربیتی، به صورتی ریشه ای و ماندگار است .

بی تردید چنانچه به این موضوع به درستی توجه شود، در آینده نگرانیهای امروز از باب بی هویتی برخی جوانان و کم اهمیتی به مبانی و مباحث دینی و اخلاقی وجود نخواهد داشت .

اما این امر چگونه باید محقق شود در حالیکه مدارس کشور به لحاظ محتوایی و ساختاری فاقد شرایط لازم برای پرداختن صحیح به این اصول هستند؟ چگونه می توان از فریضه روزانه نماز برای دانش آموزان سخن گفت و آنان را تشویق به ادای آن در اول وقت کرد، در حالیکه محل تحصیل آنها از نمازخانه بی بهره است؟

آمارهای ارائه شده حاکی از آن است که 40 هزار مدرسه کشور از نمازخانه برخوردار نیستند!

نماز، ستون دین و برترین عبادت عارفانه و برجسته‌ترین جلوه فرهنگ عبودیت است که در گسترش فضائل اخلاقی و زدودن خصائل ناپسند، نقش اساسی دارد  .

جوانان، آینده سازان کشور اسلامی ایران هستند که چنانچه به ابعاد مختلف تربیتی آنها به درستی توجه شود، می توان نسلی خلاق، پویا و سالم را تربیت کرده، جامعه را با خیالی آسوده به آنها سپرد.

تربیت و شیوه های تربیتی باید در دل و جان آموزش نهفته شود، کلاس آموزشی باید تربیتی باشد، در این میان برخورداری از فضای آموزشی مناسب نیز ضرورتی انکارناپذیر است . دانش آموز باید این فرصت را داشته باشد که در فضای معنوی نیز قرار گرفته و در کنار مباحث تئوریک، به صورت عملی نیز اصول معنوی را تجربه کند که این تجربه عملی تأثیری به مراتب ژرفتر و ماندرگارتر از طرح مباحث گسترده تئوریک خواهد داشت .

بی توجهی ها و کم توجهی های دیروز برای امروز مشکل ساز شده و چنانچه با برنامه ریزی دقیق و صحیح برای رفع آنها فعالیت نشود، فردا نیز در حسرت فرصتهای از دست رفته امروز خواهیم بود .