ضبط را خاموش کن تا از وضع دانشجویان جانباز بگویم/خداکند اورژانسی نشویم

به گزارش خبرنگار مهر، طبقه همکف یکی از ساختمانهای کوی دانشگاه تهران مانند یک سالن طراحی شده و مخصوص اسکان دانشجویان جانباز است. بر روی در ورودی این طبقه اطلاعیه هایی با این عناوین نصب شده است: "جهت مراعات حال جانبازان سکوت را رعایت فرمایید، ورود افراد غیر ساکن به سالن جانبازان اکیدا ممنوع است." سالن جانبازان کوی دانشگاه تهران با بقیه طبقات ساختمانهای این مجموعه خوابگاهی متفاوت است زیرا سن، خاطرات، روحیات و سبک افرادی که در آنجا زندگی می کنند با دیگر ساکنان کوی دانشگاه متفاوت است.

نادر قنبری دانش آموخته مقطع کارشناسی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران که در عملیات بدر، پاتکهای مختلف شلمچه، ارتفاعات سلیمانیه و ... در 8 سال دفاع مقدس نقش آفرین بوده و دوران نوجوانی و بخشی از جوانی را در جنگ به سر برده است اکنون 40 ساله شده و پس از سپری کردن مقطع کارشناسی در اندیشه ورود به کارشناسی ارشد همراه با سایر همرزمانش کنجی از کوی دانشگاه تهران را برگزیده و می خواهد ادامه جهاد را در حوزه علمی پیگیری کند.

کمبود امکانات بهداشتی، درمانی و اورژانسی کوی دانشگاه برای دانشجویان جانباز

قنبری درباره امکانات بهداشتی و درمانی و اورژانسی کوی دانشگاه تهران برای دانشجویان جانباز به واسطه شرایطی ویژه ای که در اثر تضییعات دوران جنگ دچارش می شوند، مرتب می گوید: "ما که داریم با شرایط می سازیم، پس بگذارید چیزی نگوییم".

یک شب اورژانسی شدم و دیگر نمی توانستم اکسیژن بگیرم، بدنم تاول زده بود. هیچ راهی هم نداشتم. بالاخره آمبولانس کوی بعد از معطلی زیاد آمد و من را به بیمارستان شریعتی برد، در حالی که من شیمیایی ام و باید من را به ساسان می برد

اورژانس کوی با تاخیر زیاد به جای بیمارستان ساسان من را به بیمارستان شریعتی برد

وی ادامه داد: کوی دانشگاه تسهیلات ندارد. یک شب در ماه گذشته اورژانسی شدم و دیگر نمی توانستم اکسیژن بگیرم، داشتم خفه می شدم، بدنم تاول زده بود. حالت عصبانیت هم به من دست داده بود و هیچ راهی هم نداشتم. بالاخره آمبولانس کوی بعد از معطلی زیاد آمد و من را به بیمارستان شریعتی برد، در حالی که من شیمیایی ام و باید من را به ساسان می برد. خدا نکند که وقتی به یک بیمارستان مراجعه می کنی متوجه شوند که جانبازی! اولین کاری که می کنند این است که فرض می کنند شما موجی هستی و پای کورتون و ... بقیه قضایا را پیش می کشند.

وی افزود: کوی دانشگاه یک آمبولانس بیشتر ندارد. این آمبولانس یک فولکس واگن است که به نظر می رسد مربوط به دوران هیتلر است! کنار در پایینی کوی دانشگاه نیز یک مرکز بهداشت وجود دارد که مردم عادی هم می آیند و این تسهیلات ویژه ای از سوی دانشگاه برای ما محسوب نمی شود.

سلامتی خود را در جنگ ندادیم که بخواهیم مورد دلسوزی قرار بگیریم

این جانباز که تازه دانش آموخته دانشگاه تهران شده است درباره تجهیزات آموزشی که به دانشجویان جانباز ارائه می شود گفت: تجهیزات نمی خواهیم! بنده یک استاد مشاور می خواستم اما مرجعی که باید استاد مشاور را به بنده معرفی می کرد، گفت که برو از میان همکلاسی هایت یکی را انتخاب کن و از وی مشورت بگیر! همچنین مرحمت فرمودند و گفتند اسم فردی که انتخاب می کنی را به ما ارائه کن تا حق الزحمه اش را بدهیم. آخر اگر قرار بود از هم کلاسی خودم استفاده کنم پس کسانی که به خاطر ما جانبازان و فرزندان شهدا و ... در دانشگاه کار می کنند چه کاره هستند؟ بهداشت روحی و روانی ام را در جنگ ندادیم که حال بخواهیم مورد دلسوزی قرار بگیریم.

هر ترم به دانشجویان جانباز دانشگاه دولتی مبلغ 100 تا 120 هزار تومان کمک هزینه می دهند! در حالی که برخی مراسمی بی فایده ای که در کشور برگزار می شود چند صد میلیون تومان هزینه به ارمغان می آورد

قنبری در نوع ارتباط بنیاد جانبازان با دانشگاه و حمایتی که توسط بنیاد جانبازان از دانشجویان جانباز صورت می گیرد گفت: هر ترم به کسی که دانشگاه دولتی قبول شده باشد مبلغ 100 تا 120 هزار تومان کمک هزینه می دهند! در حالی که برخی مراسمی بی فایده ای که در کشور برگزار می شود چند صد میلیون تومان هزینه به ارمغان می آورد. هزینه ای که با آن می توان چند صد دانشجوی فرزند شهید را به حج عمره اعزام کرد اما کیست که شرایط روحی بچه های شهدا را ببیند؟ آنها عزیزترینند و نیازی نیست اما تدبیر مسئولان کجا رفته؟

این جانباز در بخشی از گفتگو با مهر درباره عملکرد بنیاد جانبازان گفت: "ضبط را خاموش کن تا بگویم ..." .

همه بدانند که جانبازان حمایت نشدند

خبرنگار از وی خواست تا ضمن اینکه صدایش ضبط می شود با صراحت نظر خود را اعلام کند. وی گفت: "ما وقتی به بنیاد می رویم مانند آدمهای غریبه ای هستیم که به آنجا رفته ایم! همه جا می گویند جانبازان حمایت می شوند اما کجا از ما حمایت کردند؟! همه بدانند که جانبازان حمایت نشدند."

وی در بخشی از این گفتگو به شرایط ویژه ای اشاره کرد که در آسانسور سازمان مرکزی دانشگاه تهران برای وی اتفاق افتاده است. قنبری گفت: در آسانسور گیر کردم، داشتم داخل آسانسور خفه می شدم، فریاد زدم تا اینکه به دادم رسیدند. وقتی در آسانسور باز شد یکدفعه بیرون پریدم. در وضعیتی که نیاز به اکسیژن داشتم شخصی جلو آمد و گفت شما جانبازان که وضعتان خوب است!

خبرنگار مهر که درباره حداقل امکانی که می تواند در اختیار دانشجویان قرار گیرد (به عنوان مثال سرویس رفت و آمد ویژه برای جانبازانی که دچار معلولیتهای حرکتی شده اند) از قنبری سوال کرد. قنبری گفت: پدر بیامرز سرویس ویژه؟! من فقط دو بار از سرویسهای که دانشجویان در مسیر دانشگاه و کوی جا به جا می کند استفاده کردم. اما بخاطر دلایلی دیگر سوار نشدم و گفتم آقا ما سرویس نخواستیم. اما دانشجویان جانبازی که از نظر حرکتی مشکلاات دارند باید سرویس ویژه داشته باشند.

گفتگو با یک جانبازان دفاع مقدس به چند سطر خلاصه نمی شود. گزارش حاضر صرفا در صدد واگویی شرایط زندگی دانشجویان جانباز است. خبرگزاری مهر امیدوار است در آینده با تعریف موضوعی دیگر بتواند دیدگاههای فرهنگی دانشجویان جانباز را طرح و زمینه ای را برای ارائه توانمندیهای علمی جانبازان فراهم کند. به هر ترتیب این گزارش فقط از گوشه ای مصائبی است که می توان برشمرد. امیدواریم دچار خود فراموشی نشده باشیم ...