به گزارش خبرگزاری مهر، این مؤسسه بر مبنای سیاست غرب در قبال ایران می نویسد: آمریکا باید رویکرد جدیدی را در قبال ایران در پیش بگیرد و در حالیکه فشارهای یکجانبه را به ایران کاهش می دهد به فشارهای چندجانبه روی آورده و عناصر "همکاری" و "مهار" را با هم تلفیق کند.
این مرکز پژوهشی در ادامه مطلب خود آورده است: افزایش و ظهور ایران به عنوان یک قدرت منطقه ای یک مسئله مهم در سیاست خارجی آمریکا و چالشی برای این کشور بشمار می رود، اما قدرت آن ممکن است محدودتر از آن باشد که خرد متعارف غربی می گوید.
در ادامه آمده است: قیاس این وضعیت با جنگ سرد اشتباه است. جمهوری اسلامی به دنبال توسعه سرزمینی و کشورگشایی یا حتی تحمیل ایدئولوژی انقلابی خود به کشورهای همسایه نیست، برعکس تهران به دنبال کاستن از نارضایتی ها با حفظ وضع موجود بویژه در جهان عرب است.
مهار سنتی گزینه ها ممکن است با بزرگ کردن هر نوع نفوذ آمریکا فرصت های بیشتری را برای بهره برداری تهران بدهد.اما استراتژی مفیدتر این است که کسی آن را ملایمتر سازد.
مرکز تحقیقاتی رند در ادامه آورده است: ایران خود را به عنوان یک قدرت منطقه ای و جهانی می نمایاند، قدرت نظامی متعارف و میل به تجهیزات جنگی نامتقارن دارد، از گروههای مقاومت خاورمیانه حمایت می کند و توانایی بهره برداری از پان عربیسم و افکار عمومی در جهان عرب را علیه غرب دارد. لذا آمریکا باید با اتخاذ چند جانبه گرایی به جای یکجانبه گرایی از جلب حمایت های گسترده ممانعت بعمل آورد.
در ادامه این پژوهش با اشاره به ناموفق بودن تحریم هایی جانبی علیه ایران می نویسد: آمریکا باید گفتگوهای دو جانبه ای را با ایران در خصوص حوزه های مشترک از جمله عراق، افغانستان، مواد مخدر، بلایای طبیعی، آوارگان و دیگر بحرانهای انسانی آغاز کند. واشنگتن باید بیانیه ای صریح را درباره منافعش در منطقه بویژه درعراق صادر کند و این باید به سادگی درک شود. آمریکا باید با گفتن اینکه قصد اقامت طولانی در عراق و ایجاد پایگاه نظامی دراین کشور ندارد توافقنامه وضعیت نیروهای امنیتی را درعراق تقویت کند.
در این مطالعه همچنین به ایالات متحده پیشنها شده است تا تلاش هایی را برای ساخت یک چارچوب امنیت منطقه ای چند جانبه صورت دهد و ایران را هم وارد این سیستم کند و در عین حال از حساسیت دولتهای عرب همپیمان در منطقه که رابطه خود ایران وآمریکا را در پیش از انقلاب در ذهن دارند، کم کند.
در عین حال در این پژوهش بر ورود دیگر بازیگران بین المللی از جمله چین، روسیه و اتحادیه اروپا به این سیستم امنیتی تاکید شده است.
نظر شما