تکین دلتنگ جاده های پرپیچ و خم بود

قرار شد وقتی برگشتید جلسه ای بگذاریم تا تصمیمی جدید در مورد عکس استانها بگیریم، گفتید می خواهید به دریا بروید، خسته هستید و می خواهید با خانواده چند روزی خارج از هیاهوی شهر و روزهای پرالتهاب عکس و خبر بگذرانید.

به شما پیشنهاد دادم که استان گلستان در زیبایی بی نظیر است، به آنجا بروید، اما گفتید دلتان برای جاده های پرپیچ و خم تنگ شده است و دخترتان دریا می خواهد.

گفتید می خواهم با شکیلایم در جاده ها بپیچیم و بپچیم تا او هورا بکشد. گفتید می خواهم شکیلا هم دریا را ببینید و هم گردنه حیران را.

دیدید آقای تکین! گردنه حیران را دیدید و همه ما را حیران کردید! بهتی عظیم بر دلهای مهریان و تهران تایمزیها نشاندید! باورش سخت است اما واقعیت است! واقعیتی که از رگ گردن به ما نزدیکتر است.

راستی آقای تکین! از چهره سر به زیر و لبخند همیشگی تان معلوم بود که قلب بسیار بزرگی دارید و یقین داریم که دلتان برای تک تک انسانها می تپید اما این دل بزرگ چرا آن حادثه را تاب نیاورد؟

گفتند بعد از تصادف مرگبار 16 و 10 دقیقه عصر جمعه چشمانتان باز بود و حتی کمک می خواستید اما همین که شکیلا را جان باخته دیدید تحمل نکردید و به او پیوستید. خوب معلوم است که پدر بسیار مهربانی بودید و هنوز هم هستید، اما مهر شما بی انتها بود چرا که همسرتان هم تاب نیاورد و تنها هفت ساعت بعد پیش شما آمد تا خانواده مجتبی تکین سفری ابدی را آغاز کنند. سفری که در آن همراهان را تنها گذارده و به قول یکی از بستگان رفیق نیمه راه شدید تا نیمه دیگر راه را خودتان به تنهایی بروید.

حتما دیگر شکیلا نمی پرسد بابا پس کی می آیی؟ دیگر تمام اوقات در کنار هم هستید، دریا می بینید، در جاده می پیچید، روی چمنهای خیس می نشینید و شکیلا دیگر بهانه نمی آورد که چرا دریا نرفتیم؟

تکین مانند نامش تک بود و بر وزن نامش بسیار متین، از لحظه شنیدن خبر که چونان پتک بر سر همه آشنایان فرود آمد، لحظه ای مکالمات تلفنی مان بی نام تکین رد و بدل نشد چرا که همه خود را صاحب عزا و وابسته تکین می دانند. حتی بچه های استانها که دور از مرکز هستند و دورادور با تکین کار می کردند با شنیدن خبر شوکه شده اند. همه می گویند تکین یکتا بود و مهربان، صبور بود و ساکت، و همواره و همیشه به نمایندگان استانی دلگرمی می داد که فکر نکنید از ما دورید ما همیشه به یاد شما هستیم.

راستی آقای تکین جلسه چهارشنبه این هفته چه شد؟ مگر قرار نبود صحبت کنیم؟ بحث کنیم و تصمیم بگیریم؟ چه شد آقای تکین که بی آنکه یادی از کسی بکنید رفتید؟! گفتید وقتی برگردید کلی انرژی مثبت جذب کرده اید و بهتر فکر می کنید! گفتید باید تدبیری بکنیم که هم به نفع بچه های استانها باشد و هم مدیران مهر، گفتید قبل از آن هم در جلسه ای با مدیران مسائل را مطرح می کنید.

آقای تکین اغلب دوستان استانی ما شما را از نشست مشهد می شناختند که آمدید و با آرامش همیشگی تان به آنها هم آرامش دادید، اما کسی نفهمید چرا زودتر برگشتید؟ آنجا از شما پرسیدم تشریف می برید؟ گفتید خانواده ام منتظرند نمی توانم تنهایشان بگذارم!

حالا همه با همه هستید و در کنار هم زندگی جدیدی شروع می کنید، بی دغدغه عکس و خبر و ترافیک و پول و ....، هر سه در کنار هم در دنیای دیگری که بوی آرامش می دهد آرام یافته اید و آسمانی شده اید تا ما زمینیان در نبودتان غصه بخوریم و ندانیم با جای خالی تان چه کنیم.

راستی دیگر تمام خانه های زمین و آسمان از آن شماست و به دنبال آن زمین مشکل دار مشهد نمی روید! حسابی خسته تان کرده بود و می گفتید کارهای اداری با روحیه شما سازگار نیست. می گفتید مال دنیا ارزش دویدن ندارد اما باید زندگی کرد! حالا هم رفتید که بی دغدغه همه اینها زندگی کنید.

آقای تکین! فکر نکردید مهریان دل پرمهرشان را که آکنده از غم بی انتهای جای خالی تان شده است به پیشگاه که عرضه کنند؟! فکر نکردید بی حضور شما بچه های مهر که دل به مهرتان داشتند چگونه تحمل کنند؟

همه دل را به پیشگاه دوست می بریم که می دانیم هم اکنون در پیشگاه دوست هستید و نظاره گر ما، و می دانیم که تنها با یاد دوست که به عشقش دست از زندگی شستید، آرام می گیریم.

جایگاهتان در جوار رحمت الهی عالی و زندگی جدید به کام شما و خانواده تان!

....................................

صدیقه راسخی ماسوله دبیر گروه استانهای خبرگزاری مهر