در آیه 26 از سوره مریم، خداوند به حضرت مریم می فرماید که بگو:«من براى خداوند رحمان روزه اى نذر کرده ام بنا بر این امروز با هیچ انسانى هیچ سخن نمی گویم!» ظاهر آیات فوق نشان می دهد که مریم(س) به خاطر مصلحتى مامور به سکوت بود و به فرمان خدا از سخن گفتن در این مدت خاص خوددارى می کرد تا نوزادش عیسى، لب به سخن بگشاید و از پاکى او دفاع کند که این از هر جهت مؤثرتر بود. اما از تعبیر آیه چنین برمی آید که نذر سکوت براى آن قوم و جمعیت، کار شناخته شده اى بود، به همین دلیل این کار را بر او ایراد نگرفتند. ولى این نوع روزه در شرع اسلام، مشروع نیست. البته یکى از آداب روزه کامل در اسلام آن است که انسان به هنگام روزه گرفتن زبان خود را از آلودگى به گناه و مکروهات حفظ کند، و همچنین چشم خود را از هر گونه آلودگى برگیرد.
روزه سکوت به این معنا است که علاوه بر اموری که باعث بطلان روزه می شود، سکوت نیز به آن اضافه شود، به طوری که اگر کلامی بگوید، روزه اش باطل شود. اگر شخص به این مطلب، به عنوان حکمی از احکام اسلام ملتزم شود، بدعت در دین ایجاد کرده است که قطعاً مرتکب حرام شده است.
لذا در حرمت این حکم، بین فقهاء اجماع است و روایات متعددی در این باره نیز رسیده است، از جمله آنکه، امام سجاد(ع) می فرماید: صوم الصمت حرام؛ روزه سکوت حرام است. امام صادق(ع) از قول پیامبر(ص) نیز می فرمایند: لا صمت یوما الى اللیل؛ روزه سکوت جایز نیست.
نظر شما