به گزارش خبرگزاری مهر، در آيات و روايات "خوش بيني به خداوند" نيكو شمرده و به داشتن این صفت ترغيب شده است، تا مبادا حالت خوف در مومن، بر اميد او غلبه كند و يا كثرت تهديدهاي مذكور در قرآن و عذاب و آتش براي كافرين و معصيت كاران و غفلت از وعده هاي رحمت و مغفرت و بهشت براي مومنين و فرمانبرداران و وسوسه هاي پنهاني از ناحيه جن و انسان، وي را از رحمت خدا نا اميد نمايد. ممكن است اين تعريف ها و تشويق ها را ارشاد به حسن غلبه ي حالت رجا بر حالت خوف بدانيم چرا كه رحمت خداوند بر غضب او و عفوش بر مجازات او پيشي مي گيرد. اين امر با توجه به مطالب زير روشن خواهد شد.
قرآن مي فرمايد؛ مردان و زنان منافق و مشرك كه به خدا گمان بد مي برند. و در جایی دیگر می فرماید: منافقان گمان هاي نادرستي همچون گناهان دوران جاهليت درباره خدا داشتند.
در هر دو آيه فوق در مورد منافقين گفته مي شود كه آنها گمان مي كردند خداوند پيامبر خود را ياري نخواهد كرد بنابراين انسان بايد در مورد خداوند گماني مناسب با مقام او داشته باشد.
- بندگانم را آگاه كن كه من بخشنده مهربانم.
- پروردگار تو نسبت به مردم با اين كه ظلم مي كنند داراي مغفرت است.
دو آيه فوق نيز انسان را به لزوم اميدواري و حسن ظن ارشاد مي كنند.
- هر كس كه گمان مي كند خدا او را در دنيا و آخرت ياري نخواهد كرد ريسماني به سقف خانه خود بياويزد و خود را حلق آويز و نفس خود را قطع كند.
اين آيه نيز انسان را از ترك حسن ظن و قطع اميد بر حذر مي دارد.
- اي انسان چه چيز تو را در برابر پروردگار كريمت مغرور ساخته است.
توصيف خداوند به صفت كريم، به انسان تلقين مي كند كه بگويد خداوندا! كرم تو مرا مغرور كرد. بنابراين در اين آيه نيز نسبت به خوشبيني خداوند كريم ترغيب شده است.
انسان بايد همواره و در همه حال به خداوند متعال اميدوار و خوشبين باشد چرا كه او مي گويد من همان طوري كه بنده مومنم گمان مي كند با او رفتار خواهم كرد. اگر گمان خوب ببرد رفتاري خوب و اگر گمان بد ببرد رفتار بدي با او خواهم داشت. حسن ظن به خدا اين است كه به جز او به كسي اميدوار نباشيم و جز از گناهانمان از چيزي نترسيم، خير دنيا و آخرت به هيچ مومني داده نمي شود مگر با خوش بيني به خدا و اميدواري به پروردگار.
هيچ بنده مومني گمان خود را نسبت به خدا نيكو نمي كند، مگر اين كه خدا همان طور با او رفتار مي كند، زيرا خداوند شرم مي كند كه بنده اش به او خوشبين باشد و او مخالفت گمان و اميدش نمايد. بنابراين خوشبيني به خدا و رغبت به او واجب است.
فرد مومن اگر مي خواهد به خير دنيا و آخرت برسد بايد با خوشبيني و اميدواري به خداوند متعال نظر كند كساني كه مي گويند ما اميدواريم، اما عمل نمي كنند و بر طبق خواسته هاي خودشان رفتار مي كنند دروغ مي گويند و اميد ندارند كسي كه به چيزي اميد داشته باشد آن را طلب مي كند و كسي كه از چيزي بترسد ازآن فرار مي كند.
در نتيجه مي توان گفت خوشبيني به خداوند نيز همواره همراه با اميد به اوست حال اين همراهي يا به صورت رابطه ي عليت و معلوليت است يا بدون آن.
نظر شما