به گزارش خبرنگار مهر، مراسم رونمایی از مجموعه داستان «گرمازدگی» نوشته فرشته احمدی، سه‌شنبه شب 30 مهر با حضور مدیا کاشیگر به عنوان منتقد، نویسندگان و مترجمانی چون محمدعلی سپانلو، مصطفی خرامان و محمود حسینی‌زاد و مولف اثر در محل کتابفروشی نشر افق برگزار شد.
در ابتدای این برنامه، احمدی به خوانش بخشی از داستان «گرمازدگی» از این کتاب پرداخت.
در بخش دیگر کاشیگر به عنوان منتقد اثر گفت: یک عنصر پایدار رمان‌های فرشته احمدی، چه «پری فراموشی» و چه «جنگل پنیر» که در پری فراموشی، داستان در یک شهرک شروع می‌شود و در جنگل پنیر زنی به شهری برگشته و داستانش را می‌گوید، می‌توان حضور شهرک را دید. شهرک‌ها، جاهای وحشتناکی هستند و هویت خودشان را از معدن یا محل کاری می‌گیرند که در کنارش ساخته می‌‌شوند. شهرک، شهر نیست که هویت مستقل داشته باشد، بلکه همیشه هویتی وابسته دارد.
وی افزود: وقتی در پری فراموشی، در شهرک زندگی می‌کنی و در جنگل پنیر هم پررنگ‌تر می‌شود، دنیای دیگری را برای خودت می‌سازی. دنیای خواهر و برادر و بازی‌هایی که می‌کنند، این دنیا است. از این رویاها به دومین مضمون‌شناخت کارهای احمدی می‌رسیم که نقاب است. مثلاً در «سارای همه» گویی سارا دوست خیلی از مردان است، در حالی که همه مردهای داستان، یکی هستند. در داستان گرمازدگی هم با مجسمه‌ای روبرو هستیم که وقتی آن را برمی‌گردانند، گویی نقاب را از چهره‌اش برداشته‌اند. بنابراین در کارهای فرشته احمدی، این دو عنصر را می‌بینیم: شهرک و نقاب. مثلاً در یکی از داستان‌های کتاب «گرمازدگی» یکی از شخصیت‌ها جرات ندارد نقابش را بردارد و از اینترنت به عنوان نقابش استفاده می‌کنند.
این محقق در ادامه گفت: در «گرمازدگی» این تخیل فرد است که کار می‌کند. آن‌چه در داستان‌های این کتاب من را اذیت می‌کند، به نوعی مرا خوشحال هم می‌کند. بحث بر سر این است که دو نوع داستان کوتاه داریم. نوع اول، داستان کوتاه‌هایی هستند که نویسنده‌شان هنوز رمان ننوشته است. این نوع را در «سارای همه» می‌بینیم. این داستان‌ها چیزی بیرون از خودشان نداشتند و همه‌چیزشان با خودشان بود، اما در داستان‌های «گرمازدگی» با داستان‌کوتاه‌های نوع دوم روبرو هستیم؛ یعنی داستان‌های کوتاهی که نویسنده پیش از آن‌ها رمان نوشته است. این داستان‌ها، از جنسی هستند که در خودشان تمام نمی‌شوند و من اگر رمان‌های احمدی را نخوانده باشم، نمی‌توانم آن‌ها را بفهمم.
نظر شما