آنچه كه در پيش مي‌آيد، گزيده‌اي از رهنمودها و فرمايشات گرانبهاي مقام معظم رهبري در نمازهای جمعه تهران و دیدار با کارگزاران جمهوری اسلامی درباره اهميت و فضيلت ماه مبارك رمضان است.
ضيافت خاصان پروردگار
شروع ماه مبارک رمضان، در حقيقت عيد بزرگي براي مسلمانان است و جا دارد که مؤمنين، ورود اين ماه را به هم تبريک بگويند و يکديگر را به استفاده هر چه بيشتر از اين ماه توصيه کنند. چون ماه ضيافت الهي است، در اين ماه فقط مؤمنين و کساني که اهل ورود در اين ضيافتند، بر سر سفره پروردگار منّان و کريم مي‌نشينند. اين، غير از سفره عام کرم الهي است که همه انسان‌ها، بلکه همه موجودات عالم از آن بهره‌مندند؛ اين سفره خواص و ضيافت خاصان پروردگار است.
درهاي آسمان، درهای بهشت
در روايت داريم که درهاي آسمان در ماه رمضان گشوده است؛ يعني رابطه قلبي انسان با خدا در اين ماه آسان‌تر از هميشه است.
در روايت داريم که درهاي بهشت در ماه رمضان گشوده است؛ يعني به برکت روزه و توجه و خشوعي که لازمه روزه است، فرصت و توفيق کار نيک براي انسان وجود دارد. البته فرصت به معناي تحقق آنچه انسان از آن فرصت جستجو مي‌کند، نيست؛ اراده و دنبال‌گيري و خواست و حرکت ما را لازم دارد. در هر حال اين فرصت وجود دارد و ما مي‌توانيم از آن بهره ببريم و استفاده کنيم.
قطعه‌اي از بهشت
ماه رمضان در هر سال، قطعه‌اي از بهشت است که خدا در جهنم سوزان دنياي مادي ما، آن را وارد مي‌کند و به ما فرصت مي‌دهد که خودمان را بر سر اين سفره الهي در اين ماه، وارد بهشت کنيم. بعضي همان سي روز را وارد بهشت مي‌شوند. بعضي به برکت آن سي روز، همه سال را و بعضي همه عمر را. بعضي هم از کنار آن، غافل عبور مي‌کنند که مايه تأسف و خسران است. حالا براي خودشان که هيچ، هر کس که ببيند اين موجود انساني، با اين همه استعداد و توانايي عروج و تکامل، از چنين سفره با عظمتي استفاده نکند، حق دارد که متأسف شود. اين ماه رمضان است. ماه ضيافت الله است. ماه ليلة القدر است.
بركات ماه مبارك رمضان
به بركت ماه رمضان، براي مسلمان فرصتي پيش مي آيد كه بايد از آن در جهت تقويت حيات معنوي و نشاط مادي خود استفاده كند. يكي از درس هاي بزرگ ماه رمضان كه در خلال دعا و روزه و تلاوت قرآن در اين ماه بايد آنرا فرا بگيريم و استفاده كنيم، اين است كه با چشيدن گرسنگي و تشنگي، به فكر گرسنگان و محرومان و فقرا بيفتيم. در دعاي روزهاي ماه رمضان مي گوييم: «اللهم اغن كل فقير. اللهم اشبع كل جائع. اللهم اكس كل عريان». اين دعا فقط براي (مفاتيح الجنان: دعاي يوميه ماه مبارك رمضان) خواندن نيست؛ براي اين است كه همه خود را براي مبارزه با فقر و مجاهدت در راه ستردن غبار محروميت از چهره محرومان و مستضعفان موظف بدانند. اين مبارزه، يك وظيفه همگاني است. در آيات قرآن مي خوانيم: «ارايت الذي يكذب بالدين* فذلك الذي يدع اليتيم* و لا يحض علي طعام المسكين» (ماعون/ آیات3-1). يكي از نشانه هاي تكذيب دين اين است كه انسان در مقابل فقر فقيران و محرومان بي تفاوت باشد و احساس مسئوليت نكند. در ماه رمضان، به بركت روزه، طعم گرسنگي و تشنگي و نرسيدن به آنچه اشتهاي نفس انسان است را درك كرديم و چشيديم. اين بايد ما را به احساس مسئوليتي كه اسلام در قبال مسئله مهم فقر و فقير از يكايك مسلمانان خواسته است و بر دوش آنان وظيفه نهاده است، نزديك كند.
مواسات در رمضان
همه بايد خود را موظف به مواسات بدانند. مواسات يعني هيچ خانواده اي از خانواده هاي مسلمان و هم‌ميهن و محروم را با دردها و محروميت‌ها و مشكلات خود تنها نگذاشتن؛ به سراغ آنها رفتن و دست كمك رساني به سوي آنها دراز كردن. امروز اين يك وظيفه جهاني براي همه انسان هايي است كه داراي وجان و اخلاق و عاطفه انساني هستند؛ اما براي مسلمانان، علاوه بر اين كه يك وظيفه اخلاقي و عاطفي است، يك وظيفه ديني است.
به همسايه ها و فقرا رسيدگي كنيد. يكي از عواملي كه نمي گذارد دست كساني كه توانايي كمك دارند، به ياري فقرا دراز شود، روحيه مصرف‌گرايي و تجمل در جامعه است. براي جامعه بلاي بزرگي است كه ميل به مصرف، روزبه روز در آن زياد شود و همه به بيشتر مصرف كردن، بيشتر خوردن، متنوع تر خوردن، متنوع تر پوشيدن و دنبال نشانه ¬هاي مُد و هر چيز تازه براي وسايل زندگي و تجملات آن رفتن، تشويق شوند. چه ثروت‌ها و پول‌هايي كه در اين راه‌ها هدر مي-رود و از مصرف شدن در جايي كه موجب رضاي خدا و رفع مشكلات جمعي از مردم است، باز مي ماند!
آموزه هاي علمي از ماه مبارك رمضان
بزرگ‌ترين درس ماه رمضان، خودسازي است. اولين و مهم‌ترين قدم خودسازي هم اين است كه انسان به خود و به اخلاق و رفتار خود با نظر انتقادي نگاه كند؛ عيوب خود را با روشني و دقت ببيند و سعي در برطرف كردن آنها داشته باشد. اين از عهده خود ما برمي آيد و اين تكليفي بر دوش ماست. به هم رحم كنيد تا خداي متعال به شما رحم كند، كساني كه دستشان باز است، دست تعدي به سمت منافع و مصالح ديگران دراز نكنند. كساني كه زرنگي و هوش و امكانات و قدرت و مسئوليت و توانايي هاي گوناگون فردي و اجتماعي دارند، از اين توانايي‌ها در راه تعدي به ديگران استفاده نكنند. خود را بنده خدا بدانيم؛ در مقابل بقيه بندگان جدا، خود را موظف به همراهي، احسان، نيكي و رعايت انصاف بدانيم؛ آنگاه باران رحمت و فضل خدا بر سر ما خواهد باريد؛ ما را شستشو خواهد داد و بركات خود را بر ما نازل خواهد كرد. البته اين وظيفه همه است؛ ولي كساني كه در جامعه تكن و قدرت و مقام و ثروت و نفوذ كلمه اي در ميان مردم دارند، بيش از ديگران در مقابل اين بار سنگين – بار خودسازي و محدود كردن قواي خود از تجاوز به ديگران – مسئولند. جوانان، با صحيفه سجاديه أنس بگيرند؛ زيرا همه چيز در اين كتاب ظاهراً دعا و باطناً همه چيز، وجود دارد.
نظر شما