به گزارش خبرگزاری مهر، در این بیانیه آمده است:
یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش
مورخان بر این باورند که تاریخ همواره با کمی‌تغییر در یک تسلسل و تکرار است. صرف نظر از اینکه این فرضیه در عالم سیاست به چه میزان مقرون به واقع بوده و اساسأ امارات متقن و کثیری در رد آن موجود است؛ اما خالی از لطف نیست که بدانید در ساحت فرهنگ و بالاخص سینما، به خوبی علائم و نشانه‌هایی از تکرار حوادث و رخدادهای رفته را شاهد هستیم.
از این رو در تطبیق وقایع مشابه با منشأ مشترک، می‌توان رفتارهای متناقض ابرازی از جانب افراد و گروهها در گذشته را برای راستی آزمایی و میزان صداقت آنها در رفتار و گفتار امروزشان در کنار هم قرار داد، تا جایی که این تطبیق‌ها حتی می‌تواند بعضا مواضع ظاهر فریب و به اصطلاح دموکراتیک آنها را از مکنونات و خواستگاه‌های فکری اعتقادی و حقیقی آنها متمایز کند.
با این مقدمه و پیش فرض در روزگاری قرار داریم که در سینمای ایران، عده‌ای گوی سبقت می‌ربایند در حمایت از دولت که نکند این دولت محترم در عرصه اعتدال گرایی جز به منافع و مصالح آنها فکر دیگری نیز به ذهنش خطور کند. در حالی که در آن روزها به یک اشارت، همکاران خود را هنرمند دولتی نام می‌دادند و امروز در حمایت تام از دولت سینمایی جز به ستایش، مأموریتی را مفروض نمی‌دانند!
هم اینان که امروز استمرار سایه سار حضرت اجل را ذکر مدام گرفته‌اند، اخیرا بیانیه وامصیبتا و واویلاتا سر داده‌اند که دولت فخیمه در برابر خواسته فراقانونی عده‌ای قلیل بایستید و مقاومت کند، چرا که ما در کنار دولتیم و بیداریم. در حالیکه همینان در روزگار نه چندان دور، در هیمنه و کارزار تحریم 8 فیلم سینمایی همکارانشان توسط یک نهاد دولتی، به جای اتخاذ مواضع صریح و جانبداری صنفی و صیانت از همکاران خود، جانب احتیاط (البته به نفع جیب مبارک روسای وقت و فعلی مدعی صنف مداری) نگه داشته و تنها به نظارت بر میدان نامرادی و تاخت و تاز بسنده کردند.
امروز کانونی که بیشتر در مثابه محفل عمل می‌کند، بر این مدعاست که عدم نمایش فیلم‌های سینمایی دارای پروانه نمایش آن هم بدلیل سلائق عده‌ای معدود، موجبات تزلزل جایگاه مدیریت سینما و باعث جو ناامنی در فضای سینمای کشور می‌شود و اما دیروز در هجمه ایجاد شده علیه همکاران خود در تحریم آن 8 فیلم، نه تنها واکنشی نشان ندادند که بعدها اجرت خالی کردن پشت همکارانشان را با قراردادهای میلیاردی ساخت فیلم‌های رنگارنگ جبران کردند.
بله به واقع تحریم زمانی رخ داد که به اصطلاح منادیان و پرچمداران عرصه صنف داری، به وقت حمایت از همکاران خود لب فروبستند و چشم دوختند بر قراردادهای تولیدات فیلم‌های سفارشی پسر کند، پدر خورد! انگار که نه تحریمی رخ داده و نه حقی ضایع و نه حرمت هم صنفی مخدوش شده است.
آمران به سکوت، امروز به شبهه و شایعه و کذبیات متوصل می‌شوند تا نهاد قانونگذاری و نمایندگان شریف ملت را در مقابل دولت و هنرمندان قرار دهند، هرچند که سناریوی متقلبانه آنها نقش برآب شد و دولت، هوشمندانه اذعان به کذب و واهی بودن آن کرد، اما به مدد خاطرات شفاهی و مستندات موجود، حقیقتی که به دست شما و به وقت نیاز قربانی شد، همچنان بر حافظه تاریخی سینمای کشور ثبت مانده است، تا جایی که در سالگرد تحریم ناجوانمردانه آن 8 فیلم سینمایی و جفا و خیانت شما به همکاران و هم صنفیان خود، اینگونه در بیانیه‌ای از سوی آنان خطاب قرار گرفتید: (عبارات بیانیه «ب» عبارات جامعه «ج»)
ب: از مدیران و مسئولان صنفی که در قبال این تحریم سکوت کردند و مارا تنها گذاشته‌اند می‌خواهیم که از فعالیت صنفی در حوزه سینما کناره گیری کنند.
ج: نه تنها کناره گیری نکردند که امروز در پی سهم خواهی در پوششی دیگر درآمده‌اند.
ب: شما نماینده صنفی ما بودید اما در سخت ترین دوران به ما پشت کردید و از دفاع علنی از حقوق ما سرباز زدید
ج: آنها نه تنها در حمایت از شما بر نیامدند که به هزاران اتهام ناروا همراهان شما و تنها صنف قانونی سینمای ایران (جامعه صنفی تهیه کنندگان) را به جهت سست شدن در مسیر حمایت از شما، منسوب و ملقوب کردند.
ب: شما به نفس مفهوم صنف گرایی خیانت کردید و دیگر نمی‌توانید نماینده صنف ما باشید
ج: بله خیانتی که به ذبح حقیقت در پای مصلحت مختوم شد و البته همچنان خود را عاج نشین صنف می‌دانند.
بر بساط نکته دانان خود فروشی شرط نیست یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش
در پایان می‌بایست خاطرنشان کرد آنچه بیان شد نشات گرفته از رفتارهای چندگانه و متناقض گردانندگان صنفی است که به وقت ضرورت نه آداب صیانت از صنف را اجابت کردند و نه حرمت و حمایتی از همکاران خود را تکلیف دانستند؛ اما امروز در تحولی خلق الساعه و شگرف، بناگاه متولی و مصلح و حامی‌صنف و همکاران خود شده‌اند. با این اوصاف و در این کارزار اختلاط سیاست و صیانت صنفی، جامعه صنفی تهیه کنندگان فیلم سینمایی به عنوان تنها نهاد قانونی و صنفی سینمای ایران، همچون گذشته بر خود تکلیف می‌داند که از حقوق مکتسبه تمامی همکاران خود در همه صنوف و رده‌ها حمایت و صیانت کرده و جانب آنها را بر هر امتیازی اجل دانسته و از تمامی‌ظرفیت‌های صنفی خود برای احقاق حقوق حقه آنها استفاده کنند؛ هرچند که حضور اصناف قدرتمند، رافع مسئولیت و تکالیف ذاتی دولت در صیانت از مجوزهای صادره نیست؛ اما با این حال از دولت تدبیر انتظار می‌رود در چارچوب قانون و در فضایی به دور از شایعه پراکنی و شیطنت‌های کودکانه افراد قلیلی، مناقشه و اختلافات حادث شده را به حلم و تدبیر و مفاهمه به نفع اهل فرهنگ و در راستای اقتدار نظام مقدس جمهوری اسلامی‌ایران مختوم کنند.
مقصود، بازخوانی وقایع رفته و تطبیق آن با شرایط فعلی بود؛ قضاوت با شماست!
نظر شما