مهدی محمدیان، کارشناس قصه‌گویی استان تهران در گفتگو با خبرنگار مهر از ره‌اندازی باشگاه قصه‌گویان کانون خبر داد و افزود: احساس نیاز به وجود تشکیلاتی با عنوان باشگاه قصه‌گویان کانون در مسیر جشنواره‌های قصه‌گویی شکل گرفت و تقویت شد تا مجموعه قصه‌گویانی که دارای توانایی‌های ویژه در قصه گفتن هستند در این مرکز ساماندهی شوند و بتوانند خدمات قصه‌گویی خود را به بیرون از کانون منتقلب کنند.
به گفته او شکل‌گیری باشگاه قصه‌گویان کانون، موجب ترویج قصه‌گویی در جامعه می‌شود. به همین‌خاطر، اساسنامه باشگاه قصه‌گویی نوشته و افراد مشخص شده‌اند. در حال حاضر، مراحل استعلام را پشت سر می‌گذاریم و امیدواریم دستگاه‌های نظارتی هرچه زودتر نتیجه استعلام را اعلام کنند و ما کار خود را آغاز کنیم
محمدیان در پاسخ به این‌که باشگاه قصه‌گویی قرار است بیمه و حقوق ثابتی برای قصه‌گوها در نظر بگیرد یا نه گفت: بیمه و حقوق، در مرحله بعد مورد بررسی قرار می‌گیرد. در حال حاضر آنچه اهمیت دارد این است که وزارت کشور به انجمن قصه‌گویان مجوز دهد و این نهاد، رسمیت پیدا کند. باقی موارد در مراحل بعدی مورد بررسی قرار می‌گیرد.
به گفته این قصه‌گو، زمانه تغییر کرده است. من نمی‌توانم آن‌گونه که مادرم برایم قصه می‌گفت، برای فرزندم قصه بگویم. دنیای او تغییر کرده و بسیار متفاوت با دنیای کودکی من شده؛ ابزار رسانه به زندگی او راه یافته اما هیچ‌کدام از اینها به آن معنی نیست که بگوییم خداحافظ قصه؛ خدانگهدار قصه‌گویی. سلام ماهواره، سلام اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای.
ما باید تخصصی‌تر به ماجرا نگاه کنیم. باید به این فکر کنیم آیا برای کودک امروز قصه خاله سوسکه شنیدنی است؟ نیاز بچه‌ها کدام است و من براساس این نیاز باید به سراغ چه قصه‌هایی بروم و چگونه قصه بگویم؟ آیا می‌توانم هر قصه‌ای را برای بچه‌ها تعریف کنم یا باید بیشتر کتاب بخوانم و بهتر بچه‌ها و دنیا و روح و روانشان را بشناسم؟
محمدیان معتقد است: قصه هیچ‌وقت تمام نمی‌شود. قصه زنده است؛ چون ابزار قصه‌گویی زبان است و زبان زنده است و خود را به روز می‌کند، پس قصه هم خواه ناخواه خود را با جامعه‌ای که در آن می‌زید، هماهنگ می‌کند. در قصه شنگول و منگول می‌تواند نشانه‌های امروزی هم وجود داشته باشد.
او به ضرورت دانستن قصه از سوی پدر و مادرها اشاره و بیان کرد: پدر و مادرها باید قصه‌گویی بدانند و نمی‌دانند؛ تقصیری هم متوجه آنها نیست. مگر رادیو و تلویزیون و موسسه‌های فرهنگی تا چه اندازه قصه گفتن را به آنها آموزش داده است؟ از سوی دیگر رادیو و تلویزیون می‌توانند تا اندازه‌ای این کاستی را برطرف کنند. هیچ چیز جایگزین حس پدر و مادر نمی‌شود، اما رادیو و تلویزیون می‌توانند بچه‌ها را با قصه آشنا کنند.
نظر شما