جشنی برای داستانهای کوتاه «پایداری»/ هر از گاهی باید استارت بزنیم

هادی خورشاهیان یکی از داوران پنجمین جشنواره «داستان کوتاه کوتاه پایداری» در گفتگو با خبرنگار مهر، در پاسخ به این سوال که آیا شرکت‌کنندگان در چنین جشنواره‌هایی به یک فرم واحد رسیده و آثارشان را با توجه به این فرم تولید می‌کنند، گفت: کسی یا نهادی که متولی برگزاری یک جشنواره است، پارامتر و معیارهایی دارد. در جشنواره داستان کوتاه کوتاه پایداری که یک جشنواره خصوصی است و توسط یک ناشر برگزار می شود، مخاطب بسیار مهم است. در این شرایط، وقتی لفظ کوتاه کوتاه برای جشنواره انتخاب می‌شود، معلوم است که از شرکت کننده چه می خواهید. شرکت‌کننده‌ها هم نمی‌دانند داورها چه کسانی هستند. جالب است که یکی از داورهای این دوره، برگزیده دوره قبلی است.

وی افزود: به هر حال، شرکت‌کننده‌ها، نمی‌دانند چه بنویسند که ما خوشمان بیاید. من ۴ دوره پیشین هم داور این جشنواره بودم و شاهد این روند بوده ام که ابتدا ۶۰۰ اثر آمده و سپس این رقم تبدیل به ۸۰ شده است. بعد از آن هم ۲۶ یا ۲۸ داستان کوتاه کوتاه؛ و در نهایت هم ۳ تا برگزیده و چند شایسته تقدیر معرفی می شوند.  

این داستان‌نویس ادامه داد: با شما موافق نیستم که شرکت‌کنندگان به یک فرم واحد می رسند و براساس آن داستان کوتاه کوتاه می‌نویسند. آثار توسط اعضای هیئت داوران بررسی شده و به آ‌ن‌ها نمره داده می‌شود. جالب است که وقتی دور هم جمع می شویم و جلسه تشکیل می دهیم، گاهی نظر پیشین مان تغییر می کند و در جلسه رای دیگری می دهیم.

وی افزود: مثلا گفته می شود نمونه و مانند فلان داستان را در دوره پیشین داشته ایم. پس حرف شما را قبول ندارم ولی قبول دارم که عده ای حرفه ای داریم که در جشنواره ها شرکت می کنند و جایزه می گیرند. البته این به آن معنی نیست که این افراد نبض جشنواره یا داورها را داشته باشند بلکه بیشتر به آن دلیل است که واقعا خوب می نویسند و قلم خوبی دارند. به عبارت دیگر بعد از سال ها تجربه کردن، دیگر آموخته اند که چگونه خوب بنویسند. توجه کنید که نفرات اول تا سوم این جشنواره، داستان هایی با یک کلمه نوشته اند که یک سطر هستند و نوشتن داستان با این حجم، واقعا کار مشکلی است.

خورشاهیان در پاسخ به این سوال که برگزار کردن چنین جشنواره هایی به جز انتشار کتاب آثار، چه رهآورد دیگری دارد، گفت: ببینید، ما فارسی بلدیم و به این زبان تکلم می کنیم. ۲ استاد دانشگاه هم هستند که فارسی بلدند اما کلاس یکی از آن ها، پر و دیگری کلاسی خلوت دارد. مثلا کلاس های دکتر شفیعی کدکنی همیشه لبریز جمعیت است. حالا در ژانری به نام داستان کوتاه کوتاه، یاد می گیریم که مفاهیم ارزشمند و بلندبالا مثل پایداری را با چند کلمه کوتاه و در کوتاه ترین شکل ممکن منتقل کنیم. در یک سخنرانی می بینید که فرد یک ساعت صحبت می کند و در پایان بیتی از حافظ را می خواند که همان بیت، ارزش همه سخنرانی را با خود دارد و همه مفهوم، در همان یک بیت منتقل می شود.

داور جایزه داستان کوتاه کوتاه پایداری در ادامه گفت: زمانی، رمان جنگی نوشته می شود و زمانی هم یک خط داستان کوتاه کوتاه نوشته می شود که مفهوم را منتقل می کند. نکته این جاست که به این نوشتن ها نیاز داریم. مانند باتری ماشین که باید با روشن کردن ماشین در فواصل زمانی آن را شارژ کرد، باید باتری این نوشتن ها هم شارژ شود. نباید بگذاریم این باتری بخوابد. بنابراین باید هراز گاهی استارتی بزنیم و این جشنواره‌ها را برگزار کنیم. در دوره ای به سر می بریم که سن بچه های جنگ، بالا رفته و شرکت کننده های این جشنواره هم جوانان متولد سال های ۶۷ و ۶۸ به بعد هستند. این جشنواره ها باید برگزار شوند؛ نه به این دلیل که از جنگ خوشمان می آید بلکه به خاطر ارزش هایی که ممکن است از بین بروند.

مراسم اختتامیه پنجمین دوره جشنواره داستان کوتاه کوتاه پایداری بعد از ظهر امروز چهارشنبه ۲۶ فروردین در سرای محله تجریش برگزار می شود.