به گزارش خبرنگار مهر، عصر روز گذشته شنبه ششم تیر ماه دومین جلسه ارزیابی مدیریت سینمای ایران در دهه ۶۰ با حضور اهالی سینما در محل خانه سینما و به همت انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران برگزار شد.
مساله بودن و نبودن سینما در ایران هنوز حل نشده است
سعید عقیقی محقق و نویسنده سینما در این نشست با اشاره به اینکه دعوا در سینما از بدو پیدایش این هنر در ایران وجود داشته و هنوز هم ادامه دارد، گفت: دعوای اصلی بر سر این است که آیا سینما باید وجود داشته باشد یا خیر؟ این بحث بیشتر از سال ۵۷ تا ۶۲ در جریان بود و مخالفان و موافقان وجود سینما منابع فقهی و جامعه شناسی برای خواسته خود داشتند. مساله این است که چنین باید و نبایدی همچنان وجود دارد و هنوز حل نشده است.
وی با اشاره به مدیران سینمای ایران در دهه ۶۰ توضیح داد: در این بین برخی از مدیران وجود داشتند که قبل از انقلاب حتی به سینما و تئاتر نرفته بودند و البته در کنار آنها نیز مدیرانی بودند که اهل سینما و تئاتر بودند. در میان این مدیران دعوای اصلی بر سر این بود که فیلم باید تولید شود یا نه و اینکه سینما باید دست چه کسی باشد. همیشه افرادی وجود داشتند که می گفتند چرا سینما برای ما نیست که البته چنین نگاهی هنوز هم در سینمای ایران وجود دارد.
این محقق سینما با اشاره به اینکه از سال ۵۸ تا ۶۲ یک گروه از افراد سعی می کردند در سینما کار کنند و عده دیگر نیز تلاش داشتند تا به آن ها کمک کنند، بیان کرد: دهه ۶۰ در سینمای ایران معیارهایی را ایجاد کرده که اگر دست پژوهشگر تاریخی بیفتد، می تواند پیش بینی کند که سال ۹۹ چه فیلم هایی در سیمای ایران تولید می شود.
وی با اشاره به اینکه سینمای قبل از انقلاب سینمای مخاطبان کم سواد است، ادامه داد: بخشی عظیمی از سینمای ایران قبل از انقلاب اسلامی تنها برای قشر خاصی از جامعه ساخته می شد، قشری که سواد چندانی نداشت و به دنبال ادبیات در سینما نبود.
اگر ممیزی نبود سینما هم نبود
در ادامه این نشست، عبدالله اسفندیاری از مدیران دهه ۶۰ گفت: ممیزی قبل از دهه ۶۰ و در سینمای قبل از انقلاب هم وجود داشت، اما چون فیلم در ایران جدی گرفته نمی شد، ممیزی هم خیلی جدی گرفته نمی شد. در واقع بعد از انقلاب برای اینکه سینمای ایران از دست نرود مجبور بودیم تا روی مسائل فکری و ایدئولوژیک دقت بیشتری داشته باشیم.
وی با اشاره به ایجاد درجه بندی در سینمای ایران، بیان کرد: باید اعتراف کنم در این زمینه من بی تاثیر نبودم، در واقع در آن دوره ناراحت می شدم می دیدم یک سری فیلم خوب که جزو فیلم هایی با مخاطب خاص نبود، دیده نمی شود، در واقع این دسته از فیلم ها در یک نظام مشکوک فروش چندان خوبی نداشتند. به همین دلیل تصمیم گرفتیم تا این دسته از فیلم ها از امکانات مناسب تری در حوزه نمایش برخوردار باشند، به همین دلیل فیلم هایی که در سینمای ایران تولید می شدند را درجه بندی کردیم. البته بعدها مدیران سینمایی به این نتیجه رسیدند که درجه بندی چندان تاثیرگذار نیست و آن را حذف کردند.
این مدیر سینمایی ادامه داد: اگر ممیزی در دهه ۶۰ وجود نداشت و فیلم های دگراندیش بیشتر از آنچه که باید در سینمای ایران تولید می شد، شاید امروز دیگر سینما نداشتیم. به همین دلیل معتقدم ممیزی در آن دوره به نفع سینمای ایران بود.
نباید همه مشکلات سینما را گردن مدیران انداخت
مجتبی راعی از کارگردانان سینمای ایران نیز در این نشست گفت: بررسی سینمای دهه ۶۰ شامل بخشی از مسائل عمومی می شود که در کل کشور وجود داشته و نمی توان گفت که این مسائل تنها برای سینمای ایران بوده است. نباید فراموش کرد که در این دوره در ایران انقلاب شده است و در ذات انقلاب همیشه مساله خودی و غیرخودی و انقلابی و غیر انقلابی وجود دارد که البته در این میان برخی مدیران این مساله را به خوبی و درست اجرا کردند و برخی از ناکسان آن را اشتباه اجرا کردند.
وی ادامه داد: نمی توان مشکلات سینمای دهه ۶۰ را تنها به مدیران سینمای ایران نسبت داد، اما این را باید بدانیم که سینما نسبت به دیگر مسائل جامعه که قرار بود با انقلاب تکان بخورد، وضعیت بهتری داشت.
راعی در پایان گفت: دهه ۶۰ تمام شده است و خوشبختانه بعد از گذشت ۳۰ سال از انقلاب اسلامی، بسته ای با نام «۳۰ فیلم، ۳۰ سال» که شامل ۳۰ فیلم از ۳۰ سال گذشته سینمای ایران است، منتشر شده است. امیدوارم ۲۰ سال آینده نیز چنین بسته ای منتشر شود تا ببینیم سینمای ایران پیشرفت کرده است یا نه؟
نظر شما