خبرگزاری مهر- گروه هنر: مجتبی فرآورده نویسنده و کارگردان سینما با سلسله یادداشت هایی که از روز هفتم ذیحجه شروع شده و تا اربعین حسینی ادامه دارد، روزشمار وقایع کاروان حسینی در این ایام را روایت می‌کند و امروز دهم صفر، شصت و سومین یادداشت وی را می‌خوانید:
دهم صفر
«در مصیبت خامس آل کسا مدینه ماتم کده بود،
مانده بودم تنها، در هراس و التهاب،
تکیه دادم به دیوار خانه ای گلین، وسیع تر از زمین،
در گسترۀ زمین، و در همیشۀ تاریخ، از آسمان بر زمین می بارد،
جز این خانه که همه چیز از اینجا به آسمان پَر می کشد،
گذشته و حال و آیندۀ تاریخ را اهل این خانه رقم زده اند،
و ملائک، ذکر و تسبیح و تقدیس، از این خانه آموخته اند.
در و دیوار این خانه پُر از خاطره بود،
خاطراتی تلخ، خاطراتی شیرین.
گِرد آمدن اهل خانه در زیر کسا، خاطره ای شیرین بود،
اهل این خانه، همان پنج تن آل عبا بودند،
محمّد و علی و فاطمه، حسن و حسین.
محمّد در زیر کسا گفت: خدایا! اینان اهل بیت من اند،
گوشتشان گوشت من و خونشان از خون من است،
رنجشان رنج من و اندوهشان اندوه من است،
در صلح ام، با هر که با اینان در صلح است،
دشمن ام، با هر که با اینان دشمن است،
اینها از من، و من از اینهایم.
خدا آنها را که در زیر عَبا با هم دید، به خود بالید،
گفت: ای ملائک من، ای ساکنان آسمان های من،
آسمان بنا شده و زمین گسترده و ماه تابان و خورشید درخشان، و کهکشان های چرخان و دریای روان
و کشتی در جریان را، نیافریدم مگر بخاطر دوستی این پنج تن زیر کسا.
جبرییل از خدا خواست تا ششمین نفر باشد،
جبرییل به آنان پیوست،
و خدا برای اهل کسا به جبرییل پیغام داد.
اندکی گذشت و محمّد از میان اُمّت رفت،
سه ماه از رحلت رسول خدا نگذشته بود که فاطمه دختر نبی، به شهادت از دنیا رفت،
شبانه و در خفا تدفین شد، بی آنکه کسی تا کنون بداند، قبر دختر رحمت العالمین کجاست.
دیری نگذشت که علی، وصی و داماد نبی، همسر فاطمه، به تیغ تحجر به شهادت از دنیا رفت،
او نیز همچو فاطمه، شبانه و در خفا در دل خاک آرمید، و قریب شصت سال کسی ندانست،
قبر امیرالمومنین، علی بن ابیطالب کجاست.
اندکی بعد، نوادۀ رسول خدا، حسن بن علی به شهادت رسید، گر چه او در عیان تدفین شد،
اما پیکر بی جانش از تیر باران اُمّت طغیانگر بی نصیب نماند.
اکنون سال شصت و یک هجری، هنگامۀ حسین بن علی، دیگر نوادۀ نبی رسیده بود،
و این همه ظلم و ستم، در پنجاه سال پس از رحلت رحمت العالمین رُخ داده بود.
این قوم از اُمّت رسول، در دشمنی با آل نبی، از هیچ کوششی دریغ نکرده بود.
با آنکه پیامبر در واپسین لحظات عُمر، به اُمّت گفته بود؛
إنِّی تَارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَيْنِ، كِتَابَ اللهِ وَ عِتْرَتِی أهْلَ بَيْتِی.
مَا إنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِی أبَداً، فَإنَّهُمَا لَنْ يَفْتَرِقَا حَتَّی يَرِدَا عَلُيَّ الْحَوْضَ.
«من شما را ترک می کنم و دو چيز نفيس برایتان می گذارم، كتاب خدا و عترت من كه اهل بيت من هستند.
پس از من، مادامی كه شما به آن دو تمسّك جوئيد هيچ گاه گمراه نمی گرديد،
و آن دو از هم جدا نمی شوند تا بر حوض كوثر بر من وارد شوند.»
سر به دیوار این خانه نهادم و بر مظلومیت اهل آن گریستم،
یتیمی و بی کسی را پیش از ورود به این دنیا، چشیدم.
تنها و بی قرار و شوریده حال، مانده بودم چه کنم.
فقط گریستم.
گریه بر مظلومیت علی.
گریه بر مظلومیت فاطمه.
گریه بر مظلومیت حسن.
گریه بر مظلومیت حسین.
نام و یاد حسین توانم ربوده بود و اشک جاری بود،
قطره اشکی برای حسین، بر کالبد افسرده و نیمه جانم فرو غلتید،
زندگی جاری شد، عشق جوشید، و امید رویید،
نسیمی زندگی بخش و جاری از آینده ای بسیار دور،
از همانجا که حسین آباد کرده بود، وزیدن گرفت،
مرا سوی خود خواند و نهیبم زد؛ برخیز!
و ندا سر داد، میعادگاه ما کربلا!
مدینه دیگر جای ماندن نبود، از جا جهیدم و آهنگ کربلا کردم.»
نظر شما