به گزارش خبرنگار مهر، اثر حاضر که نسخه برگردان دستنویس شمارۀ ۴۳۴ کتابخانۀ میرزا محمد کاظمینی یزد است، در واقع ترجمه‌ای است کهن از کتاب شریفه صحیفۀ سجّادیّه مشتمل بر دعاها و مناجات‌های حضرت امام سجّاد (ع).
مترجم و زمان ترجمۀ این اثر معلوم نیست ولی نام کاتب دستنویس عبدالرّحیم خلوتی و زمان کتابت سال ۷۹۱ هجری قمری است. کاتب یکی از عرفا و خوشنویسان منطقۀ آذربایجان بوده است. این ترجمه از قدیمی ترین ترجمه‌های شناخته شدۀ صحیفۀ سجّادیّه به زبان فارسی است. زمان ترجمه به احتمال زیاد حدود قرن هفتم هجری بوده است.
از آنجایی که این ترجمه به یکی از گویش‌های مازندرانی است، می‌توان گفت که مترجم یکی از شیعیان آن منطقه بوده است. این ترجمه به لحاظ آنکه دارای تعدادی از لغات گویشی مازندرانی است و ما را با زبان مازندرانی کهن آشنا می‌کند، از نظر زبانی ارزش ویژه‌ای دارد و از متون نادر کهن آن منطقه است.
از آنجایی که کاتب این اثر اهل تبریز بوده و ظاهراً با زبان مازندرانی این ترجمه آشنایی نداشته، متأسفانه اکثر کلمات گویشی مترجم را نادرست کتابت کرده و بعضاً تغییر داده است.
در مقدّمۀ مصحّح بر این ترجمه به تفصیل از مشخّصات نسخه و کاتب، مهرهایی که بر این دستنویس نقشه بسته، ویژگی‌های رسم‌الخطّی و ویژگی‌های زبانی ترجمۀ فارسی (دستوری و لغوی) و خطاهای کاتب بحث شده است و در پایان کتاب فهرست لغات و ترکیبات این ترجمه و فهرست منابعی که مصحّح از آنها استفاده کرده، آمده است.
کتاب «صحیفۀ سجادیه با ترجمه ای کهن به فارسی (نسخه برگردان دستنویس شمارۀ ۴۳۴ کتابخانۀ میرزا محمد کاظمینی یزد (کتابت ۷۹۱ ه))» با گزارش نسخه شناختی و زبان شناختی مسعود قاسمی از سوی مرکز پژوهشی میراث مکتوب در ۳۳۱ صفحه، شمارگان ۲۰۰ نسخه، بها با (جلد شومیز: ۷۰۰ هزار ریال – بها با جلد سخت ۸۰۰ هزار ریال) منتشر شده است.
نظر شما