صدیقی: مهم‌ترین چالش کنونی مطبوعات «خوانده نشدن» است

به گزارش خبرنگار مهر، نشست چالش‌های نگارش زبان فارسی در رسانه‌ها به عنوان پانزدهمین نشست از سلسله نشست‌های تخصصی دفتر مطالعات و برنامه ریزی رسانه‌ها پیش از ظهر امروز سه‌شنبه ۱۱ خرداد با حضور فریدون صدیقی، سیدفرید قاسمی و حمیدرضا مدقق برگزار شد.

فریدون صدیقی، پیشکسوت روزنامه‌نگاری در ابتدای این نشست گفت: موضوع نگارش زبان فارسی در رسانه‌ها یک بحث جامع، مفصل و قابل تامل است که نیاز به پرداخت درسی و آموزشی دارد. آنچه من می‌گویم بر پایه تجارب خودم در ۴۵ سال کار مطبوعاتی است. به نظر من، مهمترین چالش کنونی مطبوعات و به ویژه رسانه‌های مکتوب ما این است که خوانده نشده و دیده نمی‌شوند.

وی افزود: این روزها رسانه‌ها را نمی‌خوانند و تورق نمی‌کنند. یعنی برایشان مخاطبی وجود ندارد، تنها یک گروه مخاطب تفننی و گذری داریم که در جستجوی مفاهیمی هستند که چندان در خدمت اهداف اولیه رسانه نیست. رسانه‌های ما ۹۰۰ هزار نسخه تیراژ دارند و فقط ۵۰۰ هزار نسخه از آنها خوانده می‌شود. این رقم در شرایطی که ۴.۵ میلیون دانشجو در کشور داریم، عددی غم انگیز است.

این پیشکسوت روزنامه‌نگاری در ادامه گفت: اما اگر بخواهم از چالش‌های زبان فارسی در رسانه‌ها یاد کنم، مراد صحبتم بیشتر مربوط به بعد از انقلاب است. من این مقطع را به ۴ قسمت تقسیم می‌کنم. قسمت اول مربوط به روزهای اول انقلاب است که همه چیز زیر و رو شد و قواعد و روش‌ها تحت تاثیر انقلاب قرار گرفتند؛ از جمله نوشتن، نشر و شیوه‌های پیام رسانی. مثلا در روزنامه کیهان همه چیز تابعی از تغییرات محتوایی بود. در آن زمان در چنین روزنامه‌هایی من، دکتر فرقانی، دکتر مختاریان و دوستان دیگر حضور داشتیم و اساتیدی هم که روزنامه‌نگاری را به ما آموزش داده بودند، نمانده و رفتند.

صدیقی ادامه داد: ما کم کم سعی کردیم پاسدار زبانی باشیم که آن را آموخته باشیم. در آن زمان آنچه مطرح بود، پیام رسانی در روزنامه بود و رویکردها بیشتر از آنکه محتوایی باشد بیشتر انشاء نویسی بود یعنی موضوع بود که سهم و نقش اصلی را داشت و مهارت و تکنیک در حاشیه قرار داشت.

وی ادامه داد: دوره بعدی، دوره سال‌های جنگ بود که نسل اولی که در روزهای انقلاب وارد کار روزنامه‌نگاری شده بود، یاد گرفت خود را به زبان رسانه نزدیک‌تر کند. دوره بعدی، مربوط به سال ۷۶ به بعد است که ادبیات داستانی وارد فضای کار می‌شود و بچه‌های شاعر و داستان نویس وارد مطبوعات می‌شوند. دوره چهارم هم مربوط به چند سال اخیر می‌شود که با توجه به توسعه فضای مجازی وارد آن شده ایم و دوره روی‌گردانی از روزنامه ها و رسانه های مکتوب است.