به گزارش خبرنگار مهر، کاروان سرزمین برادری یکی از بهترین تجربه فعالیت مردمی در حوزه وحدت اسلامی است که هرساله در اسفندماه برقرار می شود. این کاروان امسال هم دوباره به مناطق سنی نشین کشور خواهد رفت. کاروانی متشکل از فعالین فرهنگی، هنری و ورزشی کشور برای رساندن پیام برادری به هموطنان اهل سنت کشور.
در آستانه سفر اخیر این کاروان به استان گلستان سراغ حسین دهباشی که دو سال قبل همراه این کاروان بود رفتیم و از تجربیات او در خصوص این کاروان پرسیدیم.
وی درباره تاثیر کاروان سرزمین برادری گفت: بنده مثل بسیار افراد دیگر بخش زیادی از دغدغه ها و پرسش ها و کندوکاوهای ذهنی ام محدود به مطالبی می شود که در روز مشاهده و مصرف می کنم. این مطالب بیشتر در حوزه فضای مجازی سیر می کند. و ناخواسته مسائلی در ذهن بنده اولویت پیدا می کند که شاید دغدغه اصلی جامعه ما نباشد. مشاهده مستقیم از جنس سفر کاروان سرزمین برادری به بهترین وجهی توانست نادرستی و عدم توازن ذهنی ما را نسبت به پرسش ها و دغدغه های جامعه و واقعیت های جامعه اصلاح کند.
دهباشی افزود: اگر بخواهم صریح و روشن بگویم این است که ما در درجه اول نسبت به مناطق غیر مرکز نشین، اصلا فکر نمی کنیم و توجهی نسبت به آن ها نداریم. اولین گامی که این سفر برای آدم ایجاد می کند، ایجاد پرسش است. نکته بعد اینکه اگر هم ما توجهی به مناطق مرزی داشتیم، این اطلاعات ناشی از حوادث بوده و حوادث بیشتر رویکرد منفی دارد. تصور ما از آنها مبتنی بر اخبار بوده است. اما در این سفر اطلاعات ما مبتنی بر مشاهدات واقعی شکل گرفت. شاید آن اخباری هم که می شنیدیم درست بودند، اما همه واقعیت نبودند. حالا این واقعیت در ذهن ما متوازن شده بود. جدای از حوادث و اتفاقات ناگواری که در آن مناطق رخ می دهد، می دیدیم که زیبایی هم در آن مناطق وجود دارد.
وی افزود: یکی از مهم ترین نکات، توجه به کم کاری هایی بود که ما می توانستیم در خودمان به عنوان مرکز نشین اصلاح کنیم. در گام نخست از زاویه دید خودمان و در گام بعدی بطور ملموس احساس بکنیم چه ظرفیت ها و توانمندی هایی در آن مناطق وجود دارد و تفاوت های نگاه های موجود را فهم کنیم. برای یک رویکرد، نقاط مرزی کشورمان همیشه نقطه ضعف محسوب می شدند. در صورتی که آنجا بخوبی می توانست برای ما نقطه قوت محسوب شود و به اهل سنت نه از زاویه تعارض مذهبی که از زاویه هم میهن بودن توجه کنیم.
دهباشی در پایان اضافه کرد: به نظر بنده کاروان سرزمین برادری یک حرکت مقطعی نبوده است. درست است که زمان این سفر کوتاه بود و چند روز بیشتر نبود. اما به نظرم در وجود اغلب همسفرهای بنده یک نیستان آماده شعله ور شدن بود که این سفر می توانست جرقه ی این آتش گرفتن باشد. اینگونه سفرها چه برای ما و چه برای نسل های قبل و بعد از ما، اگر انتخاب هم سفران انتخاب درست و خوبی باشد و از یک جنس باشند و پیش از این خودشان دغدغه مند و اهل درد باشند، می تواند یک آغاز باشد و در واقع همان سفر چند روزه در پایان و در بازگشت به تهران تمام نشد و در اغلب دستان آغاز یک سفر ذهنی بود.
نظر شما