زندگی در آینه نیایش‌های فاطمی(س)/ آنان که مرگشان زندگی‌ساز است

به گزارش خبرنگار مهر، ایام فاطمیه و عزاداری حضرت فاطمه زهرا(س) زمانی برای مرور آثار و کتاب هایی است که درباره شخصیت و سیره این معصوم در بازار نشر منتشر شده اند.

یکی از کتاب‌هایی که در این زمینه چاپ شده از نظر تاریخی نسبتا تازه و جدید است، «همراه با فاطمه علیهاالسلام» است که چندی پیش توسط انتشارات کتاب جمکران منتشر شد و مربوط به نیایش‌های حضرت زهرا(س) است.

کتاب پیش‌رو، مجموعه‌ای از دعاها و مناجات های حضرت زهرا(س) را در بر می گیرد که با متون ادبی نویسنده اثر در ۸۳ صفحه همراه شده‌اند.

نویسنده این کتاب، زینب مهاجری، پژوهشگر حوزه دین و علوم اجتماعی در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره این موضوع می‌گوید: آنچه در نیایش انسان با پروردگار بر زبان می‌آید، اندازه وجودی ما را به تصویر می‌کشد، خواسته‌ها و آرزوهای ما، سقف دنیای ما را نشان می‌دهد و فاطمه (ُس) در نیایش‌های خود به ما می آموزد که آرزوهای مان دنیای بزرگتر از فردیت را در بر می گیرد. حضرت فاطمه(س) الگوی کسانی است که بیشتر از خودشان هستند، و زندگی و مرگ‌شان، زندگی ساز است و خیر و نیکی را  می‌گسترد.

این محقق عقیده دارد: در دنیای وارونگی ارزش‌ها ، یاد و نام پاکان و نیکانِ روزگار، دلگرمی جان‌هایی است که هنوز به دنیای بهتر، امید دارند. اما در روزهایی که نام ِنیکان و دین ، دستاویز است و اعمال مدعیان، تهی از روش پیشوایان است، برای گم نکردن راه باید باز به آسمان چشم دوخت و مسیر را در این ناکجا آباد با دنبال کردن ستاره‌های انسانیت که سیرت و رفتار نیک و عدالت پیشگی و راستی در عمل و حرف شان آنها را در تاریخ درخشان نگاه داشته پیدا کرد.

مهاجری همچنین می گوید: ستاره راهنما گرچه دور است و ابرهای تاریک جهل و کردارهای دور از سیره معصومین، از سوی آن‌ها که نام دینداری را یدک می‌کشند، چشم‌ها را از روشنایی ماه و ستارگان تابناک که پیشوایان راستین و ائمه هدایتگرند محروم کرده، اما اکنون بیش از همیشه بازگشت و خوانش دوباره کلام و حدیث آنان احساس می‌شود، تا فراموش نکنیم اخلاق، توجه به محرومین و گسترش عدل و برابری، رشد انسان و حرمت دل و قلب آدمیان را نگاه داشتن، پیام دین مبین ما است و  پاکیزه زیستن، شیوه و پیام پیشوایان برای ما بوده است.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

در سایه سار دعای روز سه شنبه: خدای من! در زمان و مکانی که یاد تو به فراموشی سپرده شده و هرکسی به بازیچه‌ای سرگرم و مشغول است، مرا به یاد خویش انداز و یادت را در دلم زنده کن تا از فراموشی ِآنان به یاد بخشندگی  و نعمت هایی که به ما ارزانی داشته ای افتم.

آنجا که مردمان تو را در خاطر دارند و زمینه ای برای بندگی تو فراهم است، مرا پیشرو در سپاسگزاری‌ات قرار ده تا تنها به یاد تو بسنده نکنم و قدردان این شرایط نیک باشم.

معبود من هنگامه‌ای که همه شکرگزار و عمل کننده اوامر تو هستند مرا چنان بخواه که آنچه عمل می‌کنم و هر آنچه از نیکی ها که بر زبانم جاری می‌شود ریشه در یقینی قلبی داشته باشد.

خدای من! همانگونه که انجام دستوراتت، تضمین کننده نجات نیست زیرا امکان غرور و خرسندی از خویش را به دنبال دارد، گناهان و غفلت مرا نیز موجب نا امیدی از رحمت و بخشش خویش قرار نده..

یاری‌ام کن تا به غرور و تکبر برخاسته از  انجام اعمال نیک دچار نشومو سنگینی و محنت بر دوش کشیدن بار گناهان را  نیز بر خورد جاری سازم، بلکه با انجام اعمالی نیک که در جهت خواست توست، دستوراتت را به بهترین وجه و به کمال و زیبایی انجام دهم...