چرا سیاست فرهنگی در فرانسه با مشکل روبروست؟

به گزارش خبرنگار مهر، روزنامه فرانسوی «لزاکو» مقاله‌ای به قلم «مارتین روبر» با موضوع علل ناکارآمدی سیاست‌های فرهنگی فرانسه منتشر کرده و در آن می‌نویسد: وزارت فرهنگ فرانسه دیگر آن وزارت فرهنگ سابق نیست. طی زمان از نقش این وزارتخانه در تامین هزینه‌های فرهنگی به ویژه در برابر بخش‌ها و بازیگران بخش خصوصی که در مسیر رشد سریع قرار دارند، کاسته می‌شود.

در این مقاله همچنین به زمزمه‌هایی که از احتمال کنار گذاشتن «فرانسواز نیسن»، وزیر فرهنگ شنیده می‌شود، اشاره و علت آن، ناتوانی وی در تعیین یک استراتژی  مشخص و روشن در این وزارتخانه عنوان شده است.

این روزنامه در ادامه در مورد نقش وزارت فرهنگ فرانسه در تامین اعتبارات و هزینه‌های بخش فرهنگ می‌نویسد: وزارت فرهنگ با ۳.۶ میلیارد یورو هزینه فرهنگی عملاً اندکی از سایر فعالیت‌های فرهنگی دیگر وزارتخانه‌ها (۴.۳ میلیارد یورو) و بسیار کمتر از مناطق و استان‌ها (با ۸.۵۳ میلیارد یورو) بار فرهنگی را بر دوش می‌کشد.

در این مقاله که رایزنی فرهنگی ایران در فرانسه آن را ترجمه کرده و برای انتشار در اختیار مهر قرار داده است، به اختلافات «ایدئولوژیک» (بخوانید سیاسی) و جغرافیایی موجود در نحوه هزینه طرح‌های فرهنگی در فرانسه هم اشاره شده و از جمله آمده است: وزیر فرهنگ با بازیگران متعدد فرهنگی در بخش‌های رسمی مواجه است که مدام مطالبات خود را از وزیر مطرح می‌کنند و از او حساب می‌خواهند؛ بیش از یک سوم بودجه فرهنگی کشور (یعنی معادل ۱.۲ میلیارد یورو در سال ۲۰۱۷) در قالب انواع کمک‌ها به بیش از ۷۰ مرکز مختلف پرداخت شده است. این هزینه‌ها قدرت مانور برای تامین هزینه طرح‌های جدید را کاهش می‌دهد.

به نوشته این روزنامه، طی دهه اخیر به واسطه پیشرفت‌های صورت گرفته در فناوری‌های نوین، بخش فرهنگ و اقتصاد با تغییرات زیادی همراه بوده است. در این میان بخش خصوصی حرفه‌ای‌تر و بین‌المللی‌تر شده اما برخی بخش‌های دولتی هنوز در نوستالژی سال‌های وزارت «جک لانگ» و در انتظار دو برابر شدن بودجه وزارتخانه برای انجام طرح‌های بزرگ به سر می‌برند.

روزنامه اقتصادی «لزاکو» می‌افزاید: امروزه شاهد آن هستیم که بنیادهای خصوصی مانند Cartier و Vuitton با موزه‌های مهم دولتی رقابتی شانه به شانه دارند، غول‌های مهم تفریحی و سرگرمی مانند Live Nation و AEG شتاب بیشتری به خود گرفته‌اند و تئاترهای خصوصی سطح توقعات عمومی را بالا برده‌اند. در چنین وضعیتی نبود استراتژی واضح و روشن اجرایی از سوی وزارتخانه و البته منتخبین محلی به ویژه در برابر خصوصی شدن فزاینده بازار فرهنگ متاثر از جهان انگلوساکسن، نگران کننده است.

این روزنامه در همین حال برخی اقدامات صورت گرفته مانند راه‌اندازی موزه لوور ابوظبی (که طی ۳۰ سال یک میلیارد یورو درآمدزایی ایجاد می‌کند) یا تاسیس شعبه‌ای از مرکز فرهنگی ژرژ پمپیدو در مالاگا، بروکسل و شانگهای را «برخی از طرح‌های مثبت و جاه طلبانه‌ای که مثبت است» معرفی می‌کند.