به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از نیویورک تایمز، کتاب «زنان کوچک» نوشته لوییزا می الکات امسال ۱۵۰ ساله شد و به همین مناسبت طرفداران این کتاب به تجلیل از آن پرداختند.
مصادف شدن سال ۲۰۱۸ با ۱۵۰ سالگی انتشار کتاب «زنان کوچک» فرصت مناسبی را در اختیار دوستداران این کتاب قرار داده است تا بار دیگر به سراغ آن بروند و با تمرکز بر آن دست به فعالیت‌های مختلف بزنند.
در سراسر آمریکا گروه‌های کتابخوانی نمایشگاه‌ها، کنفرانس‌ها و سخنرانی‌هایی را با تمرکز بر این کتاب برگزار می‌کنند و انتشارات پنگوئن کلاسیکز نیز به تازگی نسخه جدیدی از این کتاب را با پیشگفتاری به قلم پتی اسمیت خواننده و نویسنده منتشر کرده است که یکی از اعضای لشکر پرطرفدار کتاب است.
ساخت یک فیلم جدید از این کتاب به کارگردانی گرتا گرویک نیز در دستور کار قرار گرفته که در آن اما استون، مریل استریپ، تیموتی شالامه، سیرشا رونان و لورا درن نقش‌آفرینی می‌کنند . این در حالی است که سال پیش نیز یک مینی سریال با اقتباس از این رمان ساخته شد.
در حالی که خیلی‌ها شیفته این کتاب هستند، خیلی‌ها هم دوست دارند از حس شیفتگی‌شان نسبت به این کتاب و دلایل آن حرف بزنند. در همین تابستانی که گذشت گروهی از دانشگاهیان، متخصصان و علاقه‌مندان به این کتاب در مکانی که به صورت رسمی به عنوان خانه لوییزا می الکات شناخته می‌شود گرد آمدند. این خانه جایی است که نویسنده از سال ۱۸۵۸ تا ۱۸۷۷ در آن سکونت داشت و همانجا کتاب «زنان کوچک» را به رشته تحریر درآورد.
از این کتاب به عنوان یک کتاب کلاسیک و پرفروش یاد می‌شود که آن زمان در دو بخش منتشر و با اقبال خوانندگان روبه رو شد. اولین بخش سال ۱۸۶۸ به بازار آمد و قسمت دوم نیز که در آن داستان‌های به پایان نرسیده در مورد خواهران مارچ با ظرافت تکمیل می‌شود، به دنبال موفقیت کتاب نخست، سال بعد منتشر شد.
انتشار این کتاب در آن زمان انقلابی در مسایل اجتماعی آمریکا محسوب می‌شد. از نظر جامعه شناسان این کتاب نخستین کتابی بود که جنبه‌ای واقعی از زندگی زنان جامعه آن روزگار را که تا پیش از آن هرگز در هیچ کتابی نوشته نشده بود، عیان می‌کرد.
داستان در مورد خانواده مارچ است که قبلا پولدار بودند ولی حالا وضعیت خوبی ندارند و در حالی که پدرشان برای کمک به سربازان وطن به جنگ رفته، آنها سعی می‌کنند زندگی خود را اداره و در کنارش به مردم محتاج کمک کنند. زندگی آنها تقریبا سخت است ولی آنها از یکدیگر حمایت می‌کنند. در کتاب دوم، خواهران بزرگ‌تر شده‌اند و ازدواج آنها در مرکز داستان است. جو به عشق لاری پاسخ مثبت نمی‌دهد و ایمی که با او مهربان بوده با او ازدواج می‌کند.
بت مریض می‌شود ولی از مرگ نمی‌ترسد و شجاعانه با آن روبه رو می‌شود و سرانجام می‌میرد. جو که از مرگ خواهر خود بسیار اندوهگین شده است کتابی به نام «بتِ من» می‌نویسد و با نوشتن این کتاب مسیر زندگی‌اش تغییر می‌کند.
در نهایت مگ صاحب دوقلو، جو مادر دو پسر و ایمی هم صاحب یک دختر زیبا می شود؛ و این گونه داستان پایان می‌یابد.
پیش از کتاب «زنان کوچک» کتاب‌هایی که برای جوانان منتشر می‌شد بیشتر جنبه وعظ گونه داشت و فضیلت به نتیجه می‌رسید و ستمکاران مجازات می‌شدند. اما در این کتاب که بر زندگی ۴ دختر تمرکز داشت، این ۴ خواهر با چهره‌هایی عمیقا انسانی و واقعی تصویر می‌شوند که تلاش می‌کنند خوب باشند، اما الزاما پاسخ مثبت برای خوب بودنشان دریافت نمی‌کنند.
بیشتر خوانندگان کتاب بیش از همه به جو علاقه دارند و باربارا کینگسالور نویسنده مشهور یک بار نوشته بود: من به شخصه جو مارش هستم. نورا افرون دیگر نویسنده مشهور آمریکایی نیز همین حرف را زده است.
خلق شخصیت جو یکی از نقاط قوت این کتاب است که شخصیتی مستقل، بی‌شکیبا، متعهد به نوشتن و مفتخر به این است که از این راه می‌تواند پول دربیاورد. این شخصیت همواره مورد توجه اندیشمندان بوده است و به نوعی یادآور این است که نگاه نویسندگان به جهان و توانایی‌شان باید چگونه باشد.
الکات ادامه این داستان را با دو کتاب به نام‌های «مردان کوچک» و «پسران جو» ادامه داد.
نظر شما