تنها صدای جامانده از سهراب سپهری

مجله مهر- سهراب سپهری (متولد ۱۵ مهر ۱۳۰۷ کاشان – درگذشته ۱ اردیبهشت ۱۳۵۹ تهران) شاعر، نویسنده و نقاش محبوب عصر ما بود. او را با سبک متفاوتی که در شعر نو به وجود آورد، می‌شناسیم. سهراب به فرهنگ مشرق‌زمین علاقه زیادی داشت و به هندوستان، پاکستان، افغانستان، ژاپن و چین سفر کرد. مدتی در ژاپن زندگی کرد و هنر «حکاکی روی چوب» را آنجا یاد گرفت.  مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. در دورانی که ساکن پاریس بود بورس تحصیلی‌اش قطع شد و برای تأمین مخارج، ماندن بیشتر در فرانسه و ادامهٔ نقاشی مجبور به کار شد؛ حتی گاهی برای پاک کردن شیشهٔ آپارتمان‌ها، از ساختمان‌های بیست طبقه هم آویزان می‌شد. «مرگ رنگ»، «زندگی خواب ها» ، «شرق اندوه» و صدای پای آب اسم بعضی از کتاب های معروف اوست.

صدایی که می‌شنوید، یکی از معدود فایل های صوتی است که از سهراب سپهری به جامانده است.  در این  صوت کوتاه که شاید یک گپ خودمانی در منزل یکی از دوستان سهراب است، صدای او را می‌شنوید که درباره ویژگی‌های معماری خانه‌های قدیمی صحبت می‌کند.

در صوت کوتاه دیگری هم سهراب از تنهایی اش صحبت می کند. در نسخه کامل تر این فایل صوتی مصاحبه کننده می گوید: خوب آقای سپهری، می گفتید...نه والا جدی میگم. شما همه اش که نمی‌خواهید نقاشی کنید؟ به خدا جدی میگم! همش که مشغول نقاشی... سهراب سپهری: خوب نه... بعضی وقتها هم کتاب می خونم، بعضی وقتها هم چیز می نویسم...آشپزی می کنم، ظرف شویی می کنم.... مصاحبه کننده: خوب، شما در این زندگی به این کیفیت احساس خلاء، احساس کمبود...نمی کنید؟ سهراب سپهری: اصلا! اصلا! هر چه تنها تر باشم، من احساس خرمی و خوشی و راحتی خودم را می کنم واقعا...»