به گزارش خبرگزاری مهر؛ اولگا توکارچوک نویسنده لهستانی متولد ۱۹۶۲ است. این نویسنده ۵۷ ساله و فعال اجتماعی و روشن‌فکر به عنوان یکی از موفق‌ترین نویسندگان نسل خود شناخته می‌شود.
وی سال ۲۰۱۸ برنده جایزه من بوکر بین‌المللی برای رمانی با عنوان «پروازها» شد و به عنوان اولین نویسنده لهستانی این جایزه را از آن خود کرد. او امروز به عنوان برنده نوبل ادبی ۲۰۱۸ که سال ۲۰۱۹ معرفی شد، نیز انتخاب شد.
توکارچوک برای لحن اسطوره‌ای نوشته‌هایش شناخته شده است. وی که به عنوان روانشناس از دانشگاه ورشو فارغ اتحصیل شد مجموعه‌ای از اشعار، چندین رمان و نیز شماری کتاب متشکل از داستان‌های کوتاه و کتاب های غیرداستانی در کارنامه دارد.
«پروازها» به عنوان برنده جایزه نایک که مهم ترین جایزه ادبی لهستان است در سال ۲۰۰۸ انتخاب شد.
این نویسنده سال ۲۰۱۰ مهمان جشنواره کتاب ادینبورگ بود تا درباره کتاب «کهن و دیگر زمان‌ها» صحبت کند. او سال ۲۰۱۵ با کتاب «کتاب‌های جیکوب» بار دیگر جایزه نایک را برد. در همان سال او جایزه پل بین‌المللی آلمان-لهستان را از آن خود کرد که برای تلاش نویسنده‌ای در عرصه صلح، فعالیت‌های دموکراتیک و درک متقابل بین ملت‌های اروپا اهدا می‌شود.
وی از سال ۱۹۸۰ به عنوان دانشجوی روانشناسی وارد دانشگاه ورشو شد و در زمان تحصیل به عنوان داوطلب به نوجوانان با مشکلات رفتاری کمک کرد. او سال ۱۹۸۵ پس از فارغ‌التحصیل شدن به عنوان درمانگر شروع به کار کرد و از آنجا که خود را شاگرد کارل یونگ می‌داند، از روانشناسی به عنوان الهام بخشی برای ورود به کار ادبی بهره گرفت. از سال ۱۹۹۸ وی در دهکده‌ای کوچک نزدیک نوا روا زندگی و دفتر نشر خود را با عنوان «ورتا» اداره می‌کند.
برنده نوبل ادبیات ۲۰۱۸، اولین کتابش را سال ۱۹۸۹ منتشر کرد که مجموع شعری با عنوان «شهرها در آینه‌ها» بود. رمان نخست او با عنوان «سفری در کتاب-مردم» درباره جستجوی دو عاشق برای کشف راز کتاب است که به عنوان استعاره‌ای برای معنای زندگی به کار گرفته شده است. این داستان که در قرن هفدهم فرانسه می‌گذرد، سال ۱۹۹۳ منتشر شد.
رمان بعدی او «E..E» در سال ۱۹۹۶ درباره زنی به نام ارنا التسنر است که در خانواده‌ای بورژوایی آلمانی-لهستانی بزرگ شده و توانایی های روانی اش را پس از جنگ دوم جهانی گسترش می‌دهد.
رمان سوم وی با عنوان «کهن و دیگر زمان‌ها» سال ۱۹۹۶ منتشر و با موفقیت زیادی روبه‌رو شد. این داستان در دهکده‌ای تخیلی به نام پراویک (کهن) می‌گذرد که در قلب لهستان واقع است و زندگی مرم آنجا را در هشت دهه از سال ۱۹۱۴ روایت می‌کند. این کتاب به زبان‌های مختلفی ترجمه شد و برای نویسنده‌اش شهرتی جهانی به ارمغان آورد.
پس از این موفقیت او به سمت داستان کوتاه رفت و متون نظمی و مقاله نوشت. «گنجه» در سال ۱۹۹۷ مجموعه‌ای از سه داستان بلند بود و سال ۱۹۹۸ «خانه روز، خانه شب» منتشر شد که گرچه از نظر اسمی رمان است، اما متشکل از تکه‌تکه‌هایی از داستان‌ها و طرح‌هاست.
پس از آن مجموعه ای از داستان‌های کوتاه وی با عنوان «نواختن روی طبل‌های متعدد» در سال ۲۰۰۱ منتشر شد و کتاب بعدی او که مجموعه‌ای از مقاله‌ها بود در سال ۲۰۰۰ با عنوان «عروسک و مروارید» به بازار آمد.
«آخرین داستان‌ها» در سال ۲۰۰۴، «آنا در دخمه قبور» در سال ۲۰۰۶ و «پروازها» دیگر کتاب‌های وی هستند که با تمرکز بر نمادهای مدرن نوشته شده‌اند.
رمان «دب اکبرت را روی استخوان‌های مرگ بران» در سال ۲۰۰۹ داستانی کاراگاهی از زاویه دید زنی سالخورده است که از طریق طالع بینی مرگ و میرهای روستای کوچکش را بررسی می کند.
این نویسنده که از سوی کمیته نوبل به دلیل «قوه تصوری توصیفی که با اشتیاقی کلامی توانسته نمایانگر عبور از مرزها به عنوان سبکی از زندگی باشد»، شایسته دریافت این جایزه شد ۱۶ عنوان کتاب در کارنامه‌اش دارد.
نظر شما