به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «نبردهای دریایی آلمان» نوشته رابرت جکسون به‌تازگی با ترجمه محمد قهرمانی توسط انتشارات آرمان رشد منتشر و راهی بازار نشر شده است.
درگیری نیروی دریایی آلمان با ناوگان جنگی و تدارکاتی متفقین در جنگ جهانی دوم که به نبرد آتلانتیک معروف شد، یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های متفقین در آن‌برهه تاریخی بود. آلمان‌ها روی سطح و زیر آب به متفقین حمله می‌کردند و متفقین نیز در فرازهایی هم دفاع و هم حمله می‌کردند. یکی از مسائل مهمی که در این‌کتاب به آن پرداخته می‌شود، پاسخ به این‌سوال است که چرا پس از ۶ سال، عملیات فشرده شبانه‌روزی، فعالیت آلمان‌ها به شکست انجامید.
آلمانی‌ها در سال‌های اول جنگ، ابتکار عمل را به دست داشتند اما با اتفاقاتی که افتاد و شکسته‌شدن رمز ماشین‌های پیشرفته انیگما، ابتکارعمل به دست متفقین افتاد و مقدمات شکست آلمان در آتلانتیک فراهم شد.
رابرت جکسون نویسنده این‌کتاب از نویسندگان و کارشناسان تاکتیک‌های نظامی است که در کتاب پیش‌رو، نبرد آتلانتیک و جنگ‌های دریایی جنگ جهانی دوم را تشریح کرده است. این‌کتاب ۷ فصل دارد که به‌ترتیب عبارت‌اند از: «تجدید حیات»، «یو_بوت‌ها»، «رزمناوهای هجومی»، «حمله سریع (اس_بوت‌ها)»، «ناوهای سنگین»، «رزمناوها و ناوشکن‌ها» و «شناورهای اسکورت».
جکسون در فصل‌های این‌کتاب، اماکن و چگونگی نبردهای ناوگان تهاجمی آلمان با متفقین را توضیح داده است.
در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:
تسخیر نبادر کرانه آتلانتیک فرانسه در ادامه شکست آن کشور در تابستان ۱۹۴۰ موقعیت بسیار حائز اهمیتی برای یو_بوت‌ها فراهم کرد. آن‌ها آن‌هنگام می‌توانستند مستقیما به مناطق گشت‌زنی خود در اقیانوس اطلس _آتلانتیک از طریق خلیج بیسکی وارد شوند و از نزدیک با هواپیماهای دریابرد و شناسایی فوکه_ وولف ۲۰۰ پیوستگی عملیات داشته باشند. این هواپیماها از پایگاه‌های ساحل آتلانتیک برمی‌خاستند. حتی پیش از آنکه پایگاه‌های آتلانتیک در اختیار آن‌ها قرار گیرد، یو_بوت‌ها با موفقیت‌های فزاینده‌ای روبه‌رو می‌شدند. در ژوئن ۱۹۴۰، آن‌ها توانستند ۵۸ کشتی به ظرفیت تناژی در حدود ۳۰۰۰۰۰ تن را به اعماق بفرستند. این بزرگ‌ترین پیروزی زیردریایی‌ها تا آن تاریخ بود.
اکثر حملات یو_بوت‌ها در شب و در سطح آب صورت می‌پذیرفت و زیردریایی‌ها در دسته‌های چهارتایی یا بیشتر عملیات می‌کردند. اگر یکی از آن‌ها با یک کاروان کشتی روبه‌رو می‌شد دیگران را نیز خبر می‌کرد و حملات در آن قسمت آغاز می‌شد. این‌راهبرد موفقیت شایایی حاصل کرد. این در حالی بود که در نیمه دوم سال ۱۹۴۰ آلمان‌ها هرگز بیشتر از ۱۵ یو_بوت در یک زمان واحد، در منطقه عملیات نداشتند. تا اوایل ۱۹۴۱ در حقیقت تعداد بیشتری زیردریایی ایتالیایی نسبت به یو_بوت‌های آلمانی در آتلانتیک در حال عملیات بودند. ایتالیایی‌ها به‌دنبال ورود کشورشان به جنگ در ژوئن ۱۹۴۰ زیردریایی‌های خود را مقابل بنادر فرانسه در آتلانتیک آرایش داده بودند. آن‌هنگام حتی با از بین رفتن منابع تدارکاتی، آلمان‌ها قادر بودند تلفات سنگینی به کاروان متفقین وارد کنند: بین ۱۸ و ۲۰ اکتبر ۱۹۴۰، به‌طور مثال کاروان کشتی‌های اس‌سی۷ و اچ‌ایکس ۷۱ سی‌ویک کشتی در اثر حمله یو_بوت‌ها از دست دادند.
این‌کتاب با ۲۵۸ صفحه مصور، شمارگان ۵۰۰ نسخه و قیمت ۵۴ هزار تومان منتشر شده است.
نظر شما