جنونی به نام غذا خوردن/ فودبلاگرها؛ اشتهاآور یا حسرت آفرین؟

خبرگزاری مهر؛ گروه جامعه_ فاطمه میرزاجعفری: گسترش هر روزه فضای مجازی سبب ظهور صفحاتی با عناوین بلاگر، اینفلوئنسر، بیوتی، خانوم و آقای فلان، حجاب استایل ها، مادران به ظاهر دغدغه مند شد که همگی با یک هدف مشترک در این فضا حضور دارند و آن هم کسب درآمد چندمیلیونی از دنبال کردن من و شمای مخاطب؛ عکس‌ها و ویدئوهایی که به ظاهر خوش رنگ و لعاب اند اما پشت پرده شان خدمات رایگانی است که به واسطه یک عکس به بلاگرها داده می‌شود و البته درآمدهای میلیونی و هنگفتی که بابت ۱۵ ثانیه معرفی در استوری از کسب و کارهای تازه کار اخذ می‌کنند.

اینکه عدد پنج را در ابتدای این گزارش مشاهده می‌کنید حکایت از این است که ما سعی کردیم در پنج گزارش متفاوت به هریک از این صفحات و استراتژی و نحوه فعالیت شان بپردازیم؛ هرکدام را به صورت جداگانه بررسی کردیم تا مخاطب بداند که پشت پرده حسرت و آهی که بلاگرها برایش به ارمغان می‌آورند چیزی جز یک دروغ نیست! گزارش‌هایی که با عناوین «وقتی که لاکچری‌ها پا به زندگی معمولی‌ها می‌گذارند»، «بازی کودکان اینفلوئنسری به کارگردانی مادران! / کودکان کار مجازی»، «جایزه‌های دروغین، کمپین‌های میلیونی / کلاهبرداری‌های میلیونی زیر چتر صفحات رنگی»، «نماینده پرنسس‌های دیزنی در اینستاگرام / ‏‬خط باریک حجاب اصیل و تبرج» منتشر شدند حال در این گزارش نیز قصد داریم به یکی دیگر از دسته‌های مضر در این فضا بپردازیم که نه تنها حسرت و آه را به دنبال دارند بلکه برای سلامت جسم و روح هم مضر هستند!

آیا تا به حال اصطلاح «شکمش ته ندارد را شنیده‌اید؟» یا اینکه می‌گویند «هرچه می‌خورد معده اش کش می آید» اینها اصطلاحی است که به دوست داران غذا و به اصطلاح قدیمی‌ها شکموها می‌گویند؛ افرادی که به هنگام غذا خوردن با چنان ولعی لقمه می‌گیرند که انگار به قول مادر بزرگ‌هایمان از قحطی آمده‌اند و هرچه می‌خورند میل و اشتهایشان به خوردن بیشتر و بیشتر می‌شود تا جایی که یا خسته از خوردن شوند و یا معده فلک زده شان به حد انفجار برسد و دیگر نتوانند ادامه دهند؛ همه این تعاریف زیر مجموعه یک تعریف قرار می‌گیرند و آن هم فودبلاگر است!

فودبلاگرهای اشتهاآور یا حسرت آفرین

فودبلاگر ها؛ افرادی هستند که علاقه بی حد و مرزی نسبت به غذا خوردن و تجربه طعم و مزه‌های مختلف دارند، استراتژی و نحوه فعالیت این افراد در فضای مجازی به این صورت است که به رستوران‌های مختلف در اقصی نقاط شهر سر می‌زنند؛ صاحب رستوران یک میز خوش رنگ و لعاب، پر و پیمان و اشتها برانگیز برای آنان تدارک می بیند و این افراد به ازای خوردن چند قاشق از هرکدام از این غذاها اقدام به تبلیغ برای آن رستوران می‌کنند؛ در نگاه اول همه چیز خوب است، حمایت از کسب و کار اتفاق می‌افتد کاری که تقریباً می‌توان گفت به نوعی می‌تواند به رونق آن رستوران و کسب و کار منجر شود اما پشت پرده این ویدئوها و معرفی‌ها در فضای مجازی چیست؟ متأسفانه آنچه که امروز در فضای اینستاگرام و در صفحه فودبلاگرها می‌بینیم حمایت از دسته‌ای از رستوران‌های به قول معروف لاکچری و گاه از یک برند خاص است؛ برای مثال اگر دنبال کننده یکی از این صفحات باشید خواهید دید که فود بلاگر مورد نظرتان در کنار معرفی سایر رستوران‌ها به صورت تخصصی برای یک برند و شعبات آن تبلیغ می‌کند، به این شکل که هرجایی شعبه تازه تأسیس شده‌ای از آن برند شروع به کار می‌کند فود بلاگر شما اولین نفر است که برای آن تبلیغ می‌کند؛ بعضی از این افراد به سراغ معرفی و تست فست فودها می‌روند؛ غذاهای به اصطلاح بمب! که خوردن آن همه پنیر، ژامبون و سوسیس و غیره یک فیل را از پای در می‌آورد چه برسد به یک انسان؛ دسته دیگر از این افراد به دنبال تبلیغ و تست غذاهای ایرانی، فست فود و رستوران‌های قدیمی در دل بازار تهران و دیگر نقاط شهر فعالیت می‌کنند و دسته آخر افرادی هستند که موکبانگ و ایتینگ شو دارند!

موکبانگ چیست؟

در پاسخ به این علامت بزرگ ایجاد شده در ذهنتان درباره تعریف موکبانگ باید بگوییم که موکبانگ اصطلاحی منحصر به فرد در کره جنوبی است که به معنای خوردن و آهنگی با صدای بنگ است که از حدود سال ۲۰۱۰ با یک ویدئو در یوتیوب در خصوص روایتی از تعامل با مخاطبان به هنگام غذا خوردن پخش شد کار خود را آغاز کرد، همزمان با پخش اولین ویدئوی موکبانگ از کره جنوبی این روند در سراسر جهان پخش شد و شما باور کنید یا نکنید این افراد دیوانه وار غذا می‌خورند و از این راه درآمد زیادی کسب می‌کنند!

موکبانگ معمولاً به عنوان یک نمایش زنده غذا خوردن است که در آن میزبان بیش از حد غذا می‌خورد اما می‌تواند بیش از این باشد؛ چراکه گاهی اوقات میزبان برای شما دستور پخت غذاهای مختلف را هم آموزش می‌دهد، اکثر ویدئوهای موکبانگ و ایتینگ شو ها (شوی غذا خوردن) با صدای به قول معروف ملچ و ملوچ آزار دهنده‌ای است که گاه هم دل بیننده را آب می‌کند؛ این استراتژی موکبانگ هاست که از میکروفن‌های بسیار قوی به هنگام موکبانگ استفاده کنند، اکثر غذاهایی که در موکبانگ ها توسط میزبان با ولع بسیار زیادی خورده می‌شود فست فودها هستند که صدای خوبی از خود به هنگام خوردن تولید می‌کنند؛ فست فودی که بسیاری از بیماری‌های دیابت، فشار خون، چربی خون، سکته قلبی و غیره ناشی از مصرف بیش از اندازه آن هاست.

افرادی که صفحاتی با عنوان موکبانگ و ایتینگ شو دارند در ابتدای ویدئوهای شان تبلیغ صفحات سایر همکاران شان و یا مواد غذایی نه چندان با کیفیتی را پذیرا می‌شوند و از این طریق هم کسب درآمد می‌کنند و هم غذای مورد نظر برای ویدئو را از این طریق فراهم می‌کنند و به این ترتیب است که از این راه درآمدهای بسیار بالایی را دارند؛ متأسفانه موکبانگ ها به رده سنی کودکان و نوجوانان هم رسیده است و گاه مشاهده می‌شود که دختر و پسری خردسال که هنوز دندان‌های شیری اش در حال افتادن است اقدام به خوردن غذا با ولع بسیار زیادی می‌کند.

عطش سیری ناپذیر فودبلاگرها

فارغ از اینکه بسیاری از فود بلاگرها و افرادی که صفحاتی با عناوین موکبانگ و ایتینگ شو دارند در ظاهر یک خوردن حریص گونه، پر از سر و صدا و بدون لحظه‌ای نفس کشیدن دارند اما بیشتر شبیه یک تنش عصبی یا جنون و علاقه بیش از حد به غذاست؛ گویی که فود بلاگرها قصد دارند از غذا انتقام بگیرند و آن را در زیر دندان‌های بیچاره خود نابود کنند به نوعی دیوانگی که در درازمدت تبدیل به بیماری‌های روحی و جسمی بسیار زیادی می‌شود؛ متأسفانه در این کسادی بازار رستوران گردی و با شیوع کرونا بسیاری از رستوران‌ها مجبورند تن به خواسته فود بلاگرها بدهند؛ به بیان دیگر هم غذا و هم پول در اختیار فودبلاگرها قرار می‌دهند تنها برای یک تبلیغ ۱۵ ثانیه‌ای یا یک پست اینستاگرامی و این عطش استفاده از غذای رایگان و کسب درآمد این افراد است که هیچ گاه تمامی ندارد!

مثل همیشه در پایان این گزارش قضاوت با مخاطب است اما یک سوال این روزها که فضای مجازی در دسترس همگی قرار دارد مشاهده چنین افرادی؛ سینی‌های پر رنگ و لعاب و غذاهای لوکس و لاکچری بر سر افرادی که چنین امکاناتی را در دسترس ندارند، از لحاظ درآمدی در شرایط متوسطی قرار دارند و بسیاری از آنها که رفتن به رستوران برای شان مانند یک رؤیا می‌ماند چه می‌آورد؟ طبیعتاً هر کسب و کاری باید از فضای تبلیغات برای رونق کارش استفاده کند اما این شکل از تبلیغ بیشتر جیب عده‌ای را پر می‌کند و تنها حریص شان می‌کند.

در آخر سخنی از پیامبر را برای خاتمه گزارش انتخاب کرده‌ایم:
«پیامبر صلی ‏الله ‏علیه ‏و ‏آله:
مَنْ اَکَلَ وَ ذو عَیْنَیْنِ یَنْظُرُ اِلَیْهِ وَ لَمْ یُواسِهِ ابْتُلی بِداءٍ لا دَواءَ لَهُ؛
هر کس غذا بخورد و دیگری به او نگاه کند، و به او ندهد، به دردی بی درمان مبتلا می‌شود.»