سما موسوی کارگردان نمایش «روزها در راه» که این به تازگی اجرای خود را در تماشاخانه انتظامی آغاز کرده است در این باره به خبرنگار مهر گفت: این اثر نمایشی سومین کار من در ایران در زمینه تئاتر مستند است و چهارمین نمایشی است که در این حوزه به صحنه می برم. من چندسال است که در آلمان زندگی و تحصیل می‌کنم و فوق لیسانسم را در کشور آلمان گرفتم و در حال حاضر نیز دانشجوی دکترای تئاتر هستم. تخصص من در زمینه تئاتر مستند است و گرایش‌های مختلف در زمینه تئاتر مستند را امتحان کرده‌ام. نمایش «آدم‌هایی که نمی بینیم» به شیوه تئاتر ورباتیم اجرا شد و نمایش «به زبان خواب» نیز به شیوه بیوگرافیک در تئاتر مستقل تهران به صحنه رفت.
وی ادامه داد: نمایش «روزها در راه» یک اثر اتوبیوگرافیک است و چون PHD من در زمینه تئاتر اتوبیوگرافیک است دغدغه شخصی و اجتماعی ام این بود که حتماً نمایشی هم در این زمینه به صحنه ببرم تا با کارکردها و پروسه شکل گیری آن بیشتر آشنا شوم. نمایش اتوبیوگرافیک مستقیماً با سرگذشت و زندگی آدم‌ها سروکار دارد و خود آن شخص درحال روایت زندگی اش برای مخاطب است در واقع بازیگر نمایش باید درباره زندگی شخصی خودش صحبت کند و فاصله‌ای بین روایتگر و کسی که روی صحنه است، وجود ندارد.
موسوی درباره چگونگی نگارش متن توضیح داد: من در تئاتر مستند به جای نویسنده از واژه تدوینگر متن استفاده می‌کنم چون در واقع نویسنده چیزی از خودش به متن اضافه نمی‌کند بلکه از تمام متریالی استفاده می‌کند که یا از طریق مصاحبه شکل گرفته است یا تحقیقات کتابخانه ای. در این نمایش مونا احمدی تدوین متن را انجام داده است.
این کارگردان تئاتر یادآور شد: این نمایش درباره زندگی سه سوژه / بازیگر زن است که بخش‌هایی از زندگی خود را از بدو تولد تا همین امروزشان با مخاطب در میان می‌گذارند. خودم، فرانک کلانتر و خورشید چراغی پور به عنوان بازیگر در این نمایش حضور داریم و مهدی میرزائیان نیز ما را همراهی می‌کند. ویژگی نمایش این است که در آن به سراغ شخصیت‌های برجسته و پاپیولار نرفتیم و زندگی آدم‌های بسیار معمولی که در همین جامعه زندگی می‌کنند، روایت می‌شود اما در خلال همین روایت‌ها درباره آدم‌های دیگر و وقایع اجتماعی و افرادی که بر زندگی ما تاثیر گذاشتند، صحبت می‌کنیم به همین دلیل فکر می‌کنم تئاتر اتوبیوگرافی خیلی ویژگی‌های فردگرایانه ندارد و راجع به یک شخص به‌خصوص نیست چون درست است که داستان یک شخص را روایت می‌کند اما در اصل درباره اجتماع و آدم‌هایی که در جامعه زندگی می‌کنند، صحبت می‌کند.
موسوی درباره دلائل انتخاب این سه شخص برای پرداختن و وجهه دراماتیکی که زندگی هرکدام از آنها برای تبدیل شدن به نمایش داشته است، بیان کرد: معتقدم وقتی در زندگی آدم‌ها دقیق می‌شویم در بیشتر مواقع به موقعیت‌هایی برمی‌خوریم که زندگی ما را به قبل و بعد از خود تقسیم کرده است و ما نیز در این نمایش درباره این لحظات صحبت می‌کنیم. از طرف دیگر همه ما آدم‌ها حتی اگر افراد شناخته شده‌ای هم نباشیم در طول زندگی مان و حتی هر روز لحظات دراماتیکی را تجربه می‌کنیم. این ویژگی تئاتر مستند است که در آن درباره مسائلی صحبت می‌شود که به صورت خودآگاه و یا ناخودآگاه در جامعه نادیده گرفته شده است و و اتفاقاتی که برای فردفرد ما در جامعه می‌افتد جزو همین مسائل است.
وی در پایان صحبت‌هایش درباره فضاسازی و طراحی صحنه نمایش اظهار کرد: معمولاً نمایش‌های من دکوری ندارند و مستقیماً تماشاگر را مخاطب قرار می‌دهم. در این نمایش ما درباره موضوعات مختلفی صحبت می‌کنیم؛ از خانه‌ای که در آن به دنیا آمدیم تا کاری مثل بازیگری و تئاتر که نسبت به آن اشتیاق داریم تا لحاظ دراماتیکی که هرکدام در زندگی ما تجربه کرده‌ایم مثل از دست دادن آدم‌ها و حال خوب و بدی که تجربه کرده‌ایم. در این نمایش با چند اپیزود متفاوت روبرو هستیم که در هم دیزالو شده‌اند.
این اجرا به‌صورت محدود و تنها ۱۱ شب تا ۱۷ دی ماه در سالن انتظامی خانه هنرمندان ایران روی صحنه است.
بازیگران «روزها در راه» (به ترتیب حروف الفبا) عبارتند از خورشید چراغی‌پور، فرانک کلانتر، سما موسوی و مهدی میرزائیان.
موسوی در سال‌های اخیر نمایش مستند «به زبان خواب» (۱۳۹۸) را با محور قرار دادن زندگیِ هرتا مولر نویسنده شناخته شده رومانیایی و سیمین دانشور چهره ادبی مشهور ایرانی در تئاتر مستقل تهران روی صحنه برد. این کارگردان در همین زمینه، سال ۱۳۹۷ نمایش مستند «آدم‌هایی که نمی‌بینیم» را با موضوع تفاوت میان نسل‌ها و تاثن بر روابط اجتماعی و خانوادگی در عمارت روبرو اجرا کرد.
نظر شما