به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «عناصر نمایشنامه‌نویسی» نوشته لوئیس ای. کاترون به‌تازگی با ترجمه حسین فراهانی توسط انتشارات سوره مهر منتشر و راهی بازار نشر شده است.
لوئیس ای. کاترون نویسنده کتاب پیش‌رو می‌گوید مطالب کتابش بر این‌محور و منطق قرار دارند که فارغ از سن و میزان آموزش می‌توان فنون نمایشنامه نویسی را فرا گرفت؛ به شرط آن‌که فرد در زمینه لزوم شناخت دنیا، انگیزه و پشتکار، عشق به نمایش، اشتیاق به یادگیری، بهبود فرآیند یادگیری در عین صبور بودن و شوق بیان افکار در قالب نمایش مجاب شده باشد. او خطاب به خواننده کتاب می‌گوید «شما هم چنین باید قوانین اساسی و رهنمودهای نمایشنامه نویسی را که به شما کمک می کند به قصه گویی ماهر بدل شوید فرا بگیرید!»
مولف این‌کتاب همچنین می‌گوید نمایشنامه‌نویسی هنری خلاقانه است که مقررات را به چالش می‌کشد. اما مهارتی دقیق هم است که از محدودیت‌های نمایش پیروی می‌کند. هر نوشته‌ای که درباره نمایشنامه‌نویسی باشد باید بین رویکرد تجویزی که می‌گوید «تنها راه نوشتن نمایشنامه شما این است» و یک رویکرد چرخش آزاد که به نویسنده می‌گوید «فقط کار خودت را انجام بده» اما هیچ کار ملموسی ارائه نمی‌کند یا کمکش ناچیز است، یکی را انتخاب کند. کتاب پیش‌رو راه میانه معقول بین نهایت خشکی و چرخش آزاد را انتخاب کرده است.
«عناصر نمایشنامه‌نویسی» ۱۰ فصل اصلی دارد که عناوین‌شان به‌ترتیب عبارت‌اند از: «نمایشنامه‌نویس بودن»، «چه‌چیزی نمایشنامه را می‌سازد؟»، «اندازه بوم نقاشی شما: نمایشنامه‌های تک‌ماجرایی، تک‌پرده‌ای و بلند»، «از کجا آغاز می‌کنید؟»، «خلق شخصیت‌ها: افرادی که برای رسیدن به اهدافشان در کنش هستند»، «ساختن طرح: شکل‌دادن به کنش نمایشنامه»، «ساختن گفت‌وگو: کنش از طریق کلام»، «ارزیابی و بازنویسی نمایشنامه شما»، «قالب نمایشنامه: تایپ‌کردن نمایشنامه برای تهیه‌کنندگان و کارگردانان» و «منابع نمایشنامه‌نویس».
در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:
مهارت در ساخت پایان هر پرده در یک نمایشنامه بلند مستلزم آن است که به اهدافتان فکر کنید. به طور معمول، شما می‌خواهید یک کنش عمده را کامل کنید تا به آن پرده حس کامل‌شدن بدهید. همچنین، خلق یک قلاب را در نظر می‌گیرید؛ چیزی که مخاطب را پس از میان‌پرده برای دیدن ادامه نمایش به سالن می‌کشد. این‌کار مستلزم شکلی از تعلیق است؛ که شاید کنشی جالب توجه را آغاز می‌کند که وقتی پرده به پایان می‌رسد آن کنش به تکامل نمی‌رسد.
اسکار وایلد با استفاده از کنش جاری در پایان پرده نخست نمایش خنده‌آور باشکوهش، اهمیت ارنست بودن، تعلیق ایجاد می‌کند. جک را به یاد بیاورید که از نام ارنست در شهر و از نام جک در روستا استفاده می‌کند و دوستش، آلگرنون، را کنجکاو می‌کند که می‌خواهد بداند جک - ارنست چه می‌کند. آلگرنون، همچنین، یک‌شخصیت خیالی، به‌نام نانبری، ابداع کرده است که از آن هنگام شانه خالی کردن از تعهداتش استفاده می‌کند. با پایان یافتن یک پرده، جک آدرسش را به گووندولن می‌دهد. آلگرنون به روی خودش لبخند می‌زند و آدرسش را روی سرآستین پیراهنش می‌نویسد. در یک‌لحظه گووندولن خارج می‌شود. آلگرنون می‌خندد.
این‌کتاب با ۳۲۴ صفحه، شمارگان هزار و ۲۵۰ نسخه و قیمت ۱۰۵ هزار تومان منتشر شده است.
نظر شما