به گزارش خبرگزاری مهر، حسینعلی شهریاری، در نامه‌ای به رئیس جمهور، نوشت: همان گونه که مطلعید با کاهش شدید نزولات آسمانی و شرایط آب و هوایی به ویژه سرعت باد از یک طرف و سرد شدن هوا و پدیده وارونگی و پایداری جوی و افزایش عوامل آلاینده از طرف دیگر، دولت کما فی‌السابق اصلی ترین برخورد را در حوزه ترددهای شهری دانسته و اعمال می‌کند و در این راستا گویا تنها قشر دانش آموز و دانشجو و معلمان هستند که باید در خانه بمانند تا هوا بهتر شده و یا بارانی ببارد و تنفس نیمه پاک را به ریه‌های مجروح کلانشهرنشین ها هدیه دهد؛ غافل از آنکه این راهکار اصلاً راه حل مناسبی برای پاییز و زمستان شهرهای بزرگ نیست و در این زمینه همچون سایر چالش‌ها عمل به قانون بهترین وسیله است زیرا که به تصویب عقل جمعی رسیده است و از همان مسیر نیز امکان به روز رسانی فوری در قالب طرح‌ها و لوایح فوریتی میسر است.
یکی از این قوانین، قانون هوای پاک است که در تیر ماه سال ۹۶ به تصویب رسید و کمی بعد به آن سازمان از سوی رئیس جمهور وقت برای اجرا در ۳۴ ماده ابلاغ شد.
این قانون که در نخستین ماده آن، آلودگی هوا را حتی از اسباب کاهش سطح رفاه عمومی تلقی می‌کند، سازمان محیط زیست را مسئول نظارت بر حسن اجرای خود و تهیه آئین نامه فنی در زمینه کنترل آلودگی‌ها دانسته و احکامی را متوجه آن سازمان می‌داند که در صورت رعایت به هر شاهد و دلیلی که خود بگویید، شاهد این گونه ناتوانی در مقابل ذرات میکرومتری ناچیز نبودیم.
این قانون را به دلیل تشدید مشکلات و استمرار بی وقفه هوای ناسالم در اغلب روزهای سال، مهجورترین قانون موضوعه مبتلا به جامعه بوده که دلیل آن نه ضعف قانون که سلب مسئولیت یا فرافکنی از طرف مجریانی است که قانون آنها را به عنوان عامل یا ناظر معرفی نموده، اکنون تهران به عنوان پایتخت بلاد اسلامی با حدود ۱۰ میلیون نفر جمعیت اتاق گازی شده که به جای ۱۰۰۰ متر دارای سقفی کمتر از ۲۰۰ متر شده است که چندین برابر بیشتر از استانداردهای جهانی است.
اسلام عزیز ما دین سلامت و پاکیزگی است و به ما حکم می‌کند که طهارت و پاکیزگی را در ابعاد وجودی خود و اجتماعمان گسترش دهیم شرایط امروز ما کرونایی است که خود ساخته‌ایم و متأسفانه فرقی که کروناها با هم دارند این است که واکسن برخی از اقسام آن نظیر هوای مسموم نه در کارخانه‌ها که در اراده‌ها ساخته و پرداخته می‌شوند.
از این رو شاهد آنیم که چگونه یک موضوع عینی و ملموس مثل آلودگی به دو فاکتور انتزاعی و ناملموس؛ یکی کاهش رفاه عمومی (ماده ۱ قانون هوای پاک) و دیگری فقدان اراده ناشی از تخطی از قانون، بستگی داشته و مرتبط است.
اینکه سال گذشته را با ۱۱۴ روز و امسال تا به امروز، ۱۳۹ روز هوای ناسالم داشته‌ایم عبارت صحیحی است که صحیح‌تر از آن این است که ۷۰۰ روز دو سال گذشته، عوامل انسان ساخته آلودگی هوا در سکوت و ترک فعل مجریان قانون، هزاران بیمار به مردم تحمیل کرده و تنها در تهران بیش از صد هزار عمر در سال به واسطه استنشاق ذرات آلوده و آلاینده موجود در فضای شهری از بین رفته است. به راستی این حکایت حاکی از وخامت بیش از اندازه حوزه مدیریت محیط زیست نیست؟ محیط زیستی که متولیان آن به شهادت قوانین حاکم نه تنها سازمانی به این نام که در معنای عام کلمه شامل استاندارد، وزارت نیرو و وزارت نفت (به دلیل تأمین سوخت نیروگاه‌ها از راه سوخت‌های مایع و نیز اهمال در کاهش سهم ۵۹ درصدی منابع متحرک) نیز می‌شود؛ اگر قانون نداشتیم، مجلس را هم می‌افزودیم البته که نظارت هم از شقوق اصلی خدمت در کسوت نمایندگی است و باید فصلی جدا گشود.
نظر شما