دکتر داوری فیلسوفی است که تجربه مدرنیزاسیون را تفهیم کرد

به گزارش خبرنگار مهر، مالک شجاعی جشوقانی در دومین روز از نشست «داوری» در ترازوی داوری که به همت پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی در تالار تمدن این پژوهشگاه آغاز به کار کرد، گفت: در میان اندیشوران حوزه و دانشگاه ایران معاصر تعداد کسانی که آموخته‌های فلسفی خود را در خدمت تحلیل و مسأله شناسی معضلات پیش روی فرهنگ و علوم انسانی معاصر ایران به کار گرفته اند پرشمار نیست.

وی ادامه داد: رضا داوری اردکانی به لحاظ تألیف و انتشار کتاب مقاله و سخنرانی در باب مناسبات فلسفه، تجدد و علوم انسانی و نسبت آن با وضع کنونی عالم ایرانی و تجربه مدیریت بزرگترین نهاد سیاست علمی کشور فرهنگستان علوم جمهوری اسلامی در دوساحت نظر و عمل با این مسائل روبرو شده است.

شجاعی با اعلام اینکه آثار دکتر داوری در سه مرحله قابل بررسی است، افزود: بر اساس تمثیل درخت دکارتی و هرمونتیکال آثار دکتر داوری تجدد دارای یک ریشه و تنه است. درخت تجدد در آثار داوری آن چیزی است که از آن به تفکر یاد می‌کند و منظور از تفکر نیز «فلسفه» است. تنه این درخت «علم» است. دوره اول تفکر و دوره دوم علم و دوره سوم توسعه و تکنولوژی است که در آثار دکتر داوری مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.

این پژوهشگر ادامه داد: نظریات داوری هم تغییر کرده و هم تغییر نکرده است. در هر دوره‌ای از این دوره‌های سه گانه بر یکی از مؤلفه‌های تجدد متمر کز شدند. در هر دوره متناسب با تجارب زیسته خود تاکید را بر هر یک از این سه گانه گذاشته اند. داوری همیشه به اصالت فکر و فلسفه قائل بودند و تاکید بر ثمرات تجدد داشته است. در دوره سوم به مرحله هرمونوتیک مدرنیزاسیون رسیدند. در واقع می‌توان گفت دکتر داوری فیلسوفی است که تجربه مدرنیزاسیون را تفهیم کرد.

وی ادامه داد: می‌توان مهمترین دغدغه دکتر داوری در طول حدود پنج دهه کار فکری از زمان انتشار مبانی نظری تمدن غربی (۱۳۵۵) تا کتاب درباره علوم انسانی (۱۳۹۹) را تأمل فلسفی - تاریخی در باب ما و راه دشوار تجدد دانست.

شجاعی ادامه داد: نزد داوری، فلسفه جدید و علوم انسانی با تاریخ تجدد پیوند و مناسبت دارد و علوم انسانی در تناسب با مسائل دشوار پیش آمده در طریق تجدد پدید آمده اند.

وی ادامه داد: خوانش دکتر داوری از مناسبات هرمنوتیک، تجدد فلسفه و علوم انسانی همگرایی زیادی با جریان‌های فلسفه قاره‌ای و پست پوزیتیویستی (post-positivistic) در فلسفه علوم انسانی دارد برخلاف نگاه فلسفه پوزیتیویستی و تحلیلی مدافع علم در غرب فلسفه علوم انسانی - اجتماعی پست پوزیتیویستی»، در نیمه دوم قرن بیستم و بر بافت و زمینه ایدئولوژیکی متفاوتی شکل گرفته است.