شگفتی هایی از زندگی مورچه در بیان حجت الاسلام انصاریان

به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام والمسلمین شیخ حسین انصاریان کارشناس مذهبی به مناسبت ایام فاطمیه به ایراد سخنرانی پرداخت و اظهار داشت: پروردگار در سوره مبارکه آل عمران و واقعه از طایفه‌ای نام می‌برد که از آنان به عنوان مقربین یاد می‌کند اولاً باید دید مقربان که به معنای نزدیکان است چگونه این راه تقرب را طی کردند. این یک مساله مهم است. دوم اینکه باید دید چرا به آنها مقربین گفته می‌شود. آنان با چه نیرویی این مسیر را طی کردند که به این مقام رسیدند و دیگر اینکه چرا نامگذاری به مقربین شدند.

وی افزود: در این آیات بحث مهمی است که چطور می‌تواند یک بانوی ۱۳ الی ۱۴ ساله تا این حد در معنویات اوج بگیرد که فرشتگان مأمور شوند با او حرف بزنند. این را می‌شود از آیات قرآن بخصوص سوره مریم فهمید. همین که یکی از سوره‌ها را خداوند به نام ایشان اختصاص داده یکی از دلایل بر عظمت آن حضرت است. همچنین سوره‌ای در قرآن به نام لقمان وجود دارد.

انصاریان درباره لقمان بیان داشت: جناب لقمان اهل سودان مصر بود و از گروه سیاه چهره‌های دنیا به شمار می‌رفت و سیاه چهره‌ای که در ارزیابی ما انسان‌ها و نه ارزیابی پروردگار از زیبایی ظاهری برخوردار نبود اما به خاطر آن معنویت و عظمت روحی که داشت یکی از سوره‌های قرآن به نام آن مرد نازل شد. سودان هم مرز با کشور مصر است در گذشته این دو یکی بودند و محل تولید مومیا به شمار می‌رفت.

این کارشناس مذهبی ادامه داد: مومیا همانی است که چند هزار سال پیش مصریان مردگان خویش را با آن مومیایی می‌کردند و سالم می‌ماند. این مومیا از میان سنگ استخراج می‌شود؛ از میان این سرزمین خداوند یک نوع مومیا خارج کرد تا مردم به واسطه آن در زمینه معنویت و ارزش‌های انسانی و الهی رشد کنند و اسم این مومیا جناب لقمان بود بنابراین لقمان یک مومیای انسانی بسیار قوی است.

وی اضافه کرد: خداوند در قرآن به پیامبر فرمان می‌دهد زندگی لقمان را مورد توجه قرار ده؛ این نشان می‌دهد که لقمان معدنی مملو از ارزش‌های الهی است. ممکن است مردم بگویند حضرت مریم و لقمان درست اما چرا خداوند یکی از سوره‌های قرآن را مورچه قرار داده است؟ باید به آنان پاسخ داد کتاب‌های زیادی در اقصی نقاط جهان درباره مورچه نوشته شده است که اگر یکی از آنها خوانده شود می‌توان فهمید پروردگار در چه قله‌ای از عظمت، علم، حکمت و رحمت است. همین خدا مورچه را آفرید تا آینه صنعت، هنر، عظمت، فعل، حکمت و رحمت او باشد.

انصاریان افزود: یکی از کارهای مورچه این است که او دیگر حشرات را از جمله پینه دوز را می‌گیرد و در حدی که نمیرد زهری به او تزریق می‌کند؛ یکی از عالم‌ترین موجودات در تزریقات مورچه است. در عالم پزشکی وقتی می‌خواهند دارویی به بیمار تزریق شود چقدر دقت می‌کنند که چند دز ماده بیهوشی بزنند اما مورچه می‌داند چند دز سم به پینه دوز بزند که نمیرد و پرواز نکند.

این کارشناس مذهبی اضافه کرد: عده‌ای از مورچه‌ها هم وظیفه دارند پینه دوز سمی شده را بر روی زمین بچرانند تا پروار شوند بعد او را به لانه چهارطبقه منتقل می‌کنند. این لانه چهارطبقه است که سراسر ضد سیل ساخته شده تا جایی که هر چه سیل بیاید تخریب نمی‌شود. اما سازه‌های انسانی آیا چنین است؟ هنوز بشر در پنج قاره طرحی که بتواند مانع زیان سیل شود نساخته است.

این مفسر قرآن بیان کرد: این پینه دوز را وقتی مورچه وارد لانه می‌کند دومین تزریق را بر روی او انجام می‌دهد تا بمیرد. آن موادی که به او تزریق می‌کند سم است و وقتی خودشان از آن گوشت سم زده استفاده می‌کنند قوی می‌شوند. این گوشت را قریب به ۵ ماه در بیابان گرم نگاه می‌دارند بدون اینکه فاسد شود و از بین برود زیرا مورچه‌ها آن گوشت را کنسرو می‌کنند. بشر هنوز قوطی‌های کنسرو را وقتی تولید می‌کند تاریخ می‌زند و به آن افزودنی اضافه می‌کند اما مورچه به گونه‌ای کنسرو می‌سازد که در گرمای تابستان فاسد نشود و بتواند از آن در زمستان استفاده کند.

وی افزود: اگر خداوند یک آیه برای مورچه نازل می‌کند برای آن است که ما انسان‌ها مورچه را بفهمیم تا بتوانیم به واسطه این فهم خداوند را بفهمیم. هدف در این آیه مورچه نیست آن است که انسان آفریننده او بشناسد. پروردگاری که بتواند در موجودی به این کوچکی رشته‌های مختلف علمی، صنعتی، کاری، درک و هوش قرار دهد لازم است او را بشناسیم و یک خدا شناس با معرفت و یک خود نگاه دار از انواع گناه باشیم.

انصاریان بیان کرد: پروردگار سوره‌ای هم به نام زنبور نازل کرده و در این سوره مساله شیر گاو را مطرح می‌کند و می‌فرماید آن شیر سفید خوش گوارا که پر از ویتامین است در وجود گاو از خون رنگین نزدیک به سیاه و شکمبه اش بیرون کشیده شده است؛ آیا انسان می‌تواند از خون گاو و مواد داخل شکمبه گاو شیر تولید کند؟ پس چرا باید آدمی در برابر چنین خدایی طغیانگر باشد. اگر در این سخنرانی سخن از حضرت مریم، جناب لقمان، مورچه و زنبور به میان آوردم به خاطر این بود که بدانیم خدا در رشته‌های مختلف می‌خواهد خودش را به ما معرفی کند.

این کارشناس مذهبی بیان داشت: حضرت مسیح فرزند حضرت مریم بود که خداوند می‌فرماید این فرزند در این دنیا و آخرت با آبروترین فرد است؛ این نشان می‌دهد که آبرو نزد خداوند مهم است و انسان حق ندارد آبروی کسی را ببرد و یا آبروی خود را در معرض خطر بگذارد. همچنین می‌فرماید این فرزند از مقربان است. آنان خداوند را با دل خود احساس کردند و به قرب رسیدند.