... و این است فتح الفتوح

به گزارش خبرگزاری مهر، درمتن یادداشت سردار ذوالقدر در رثای و نکوداشت همرزمش آمده است : دوسال از عروج آسمانی حاج احمد کاظمی و تنی چند از برادران همرزمان می گذرد آنها در دلبستگی هایشان  وانهادند و به آسمان پر کشیدند و جز پاره هایی خونین از جسم خاکی شان که پیش از این بارها برای تدارک همین سفر آسمانی به حراجش گذاشته بودند به زمین بازنگشت.

درباره اینان که هنوز پس از دو سال داغشان در قلبهامان تازه است بسی گفته اند و بسیار شنیده ایم هر چند از کشتگان عشق هر چه بگویند و بگویم کم است... اما آنچه فصل مشترک همه این پاک باختگان بود و هر کس آنها را می شناخت بدان گواهی می دهد تمنای وصال و آرزوی جان باختن در راه خدا بود که با جلوه های گوناگون دراین مجاهدان راه حق ظهور داشت و اوج این تمنای روحانی و شوق آسمانی و شیفتگی و دلباختگی به حضرت دوست در حاج احمد تجلی داشت.

این حقیقت را من درهمه سالهای آشنایی با او دریافته بودم و به وضوح می شد دید که این آتش مقدس روز به روز در او شعله ور تر می شود. شاید رمز این همه بی تابی و بی قراری او برای رفتن و پر کشیدن در آخرین تماس بی سیمی او با مهدی باکری فرمانده دلاور لشکر 31 عاشورا نهفته باشد آن جا که در عملیات بدر از آن سوی دجله در قلب دشمن و در مصاف خون و گلوله او را برای ضیافت بزرگ ملاقات با خدا فرا خوانده بود و احمد خود بارها با حسرت از این گفتگوی رمز آلود برای ما گفته بود...

آقامهدی پشت بی سیم به من گفت: احمد بلند شو بیا اینجا کنار دجله اینجا جایی بسیار عالی است اگر نیایی دیگر معلوم نیست بتوانیم همدیگر را ببینیم.

 وعده دیدار عاشقانه به قیامت افتاد و احمد همواره در آتش آن می گداخت و گاه و بیگاه با اشکی که از گوشه چشمانش فرو می غلطید آن را بر زبان می راند. طنین صدای بغض آلود و لرزان او را هیچگاه از یاد نمی برم وقتی که در مراسم تودیعش از نیروی هوایی سپاه با آه و حسرت می گفت دلم می خواست یا فکر می کردم در نیروی هوایی شهید شوم اما مثل اینکه خواست خدا نیست که در نیروی زمینی شهید شویم و همین شد؛ به فاصله کوتاهی شاید پنج ماه پس از آن درست در سالروز عملیات کربلای پنج که یار دیرینش حاج حسین خرازی فرمانده سلحشور لشکر 14 امام حسینی (ع) در آن شهید شده بود او نیز به آسمان پر کشید و به آرزوی خویش رسید.

آنچه احمد کاظمی آن نوجوان رزمنده نجف آبادی را به حاج احمدی کاظمی قهرمان اسطوره ای افتخارات ملت ایران، صرفا آن نبود که درنوجوانی به لبنان رفت و درآنجا آموزش نظامی دید و درکنار رزمندگان فلسطینی با صهیونیست ها جنگید. احمد کاظمی که ما می شناسیمش فقط آن رزمنده تا مرز شهادت پیش رفت و در بسیاری از پیروزی های کردستان حماسه آفرید.

آنچه احمد کاظمی جبهه ها را احمد کاظمی دلهای ما کرد فتوحات و فتح آفرینی ها نبود، احمد کاظمی را همان چیزی احمد کاظمی کرد که امام آن را فتح الفتوح خواند.

درست در اوج شور و شعف از پیروزی و آزادی بستان امام (ره) آن پیر حقیقت بین نهیب زد که به این پیروزی ها دل خوش ندارید. پیروزی بزرگ و فتح الفتوح آن تحولی است که در روح و جانتان واقع شده است. پیروزی واقعی تمنای وصال عشق به حضرت حق شوق دیدار معبود و آرزوی جان باختن در راه خداست. همان که قلم داغدار رهبر عزیزمان در سوگ این عزیز بر آن شهادت داد که آرزوی جان باختن در راه خدا در دل او شعله می کشید و او با این شوق و تمنا در کارهای بزرگ پیشقدم می گشت. او اکنون به آرزوی خود رسیده است و خدا را در حین انجام دادن خدمت ملاقات کرده است.

آری این همان معجزه بزرگی است که در اثر انقلاب اسلامی و آن فداکاری های عظیم در دفاع از اسلام در ملت ایران ظهور کرد و جلوه کوچکی از آن همه فتوحات و پیروزی های شگفت انگیز در دوران دفاع مقدس است. این همان اکثیری است که نوجوانان و جوانان کم سال را به یکباره و یک شبه به جایی رساند که مردان کهنسال یا هفتاد سال ریاضت و چله نشینی در آرزوی آن ماندند و بدان نرسیدند!! این همان تحول بزرگی بود که اسلام در جان احمد کاظمی و هزاران چون او پدید آورد و آنها را سوار بر براق آگاهی و عشق و کجاوه معرفت و عرفان تا عرش خدا بالا برد و به لقاء حضرت دوست واصل کرد و صد البته جبهه آن آوردگاه عظیم عشق و اخلاص پایگاه و خاستگاه این عروج معنوی بود.

بر روح بلند جان باختگان وادی عشق و معرفت از عرفه تا عاشورا و از عاشورا تا همیشه تاریخ هزاران درود.