خبرگزاری مهر، گروه مجله: شاید به چشم شما هم آمده باشد که در صفحات مجازی بخصوص «اینستاگرام» فیلم‌هایی با زیرنویس «شد شد! نشد می‌روم نجف، خانه بابام!» پربازدید شده باشند. نجف، شهر محبوب عشاق امیرالمومنین است؛ امامی که تا چند روز دیگر عید امامتش از راه می‌رسد و عاشقان و پیروانش این روز را جشن می‌گیرند. یکی از بزرگترین مراسم‌های مذهبی در میان شیعیان که حالا قرار است با شور و شوق بیشتری برگزار شود.
هرچند سال‌های سال است که در کشور جشن‌های کوچک و بزرگی برای غدیر برگزار می‌شود اما دو سال گذشته ایرانیان در این روز جشنی کم‌نظیر را تجربه کرده‌اند. جشنی که سال گذشته یعنی ۱۴۰۲ در پایتخت در مسافت ۱۰ کیلومتر برگزار شد.
این جشن با شکوه، نمادی از عشق و ارادت شیعیان به امام علی (ع) شده است که هزاران خادم و هزاران موکب‌دار پذیرایی آن را برعهده می‌گیرند؛ هزاران نفر در آن شرکت می‌کنند و در طول مسیر، موکب‌ها و خادمان علوی از زائران پذیرایی کرده و خاطرات شیرینی را برای خود و دیگران به یادگار می‌گذارند.
فقط من نبودم!
«مرضیه مینایی پور»، مدرس دانشگاه و مبلغ بین‌المللی است. او مسؤول هیأت دخترانه «باب السلام» است، هیأتی که سال گذشته افتخار حضور در این جشن و خدمت به عاشقان امیرالمومنین را داشته است.
مینایی‌پور تصمیم برای برپایی این موکب در جشن سال گذشته را چیزی شبیه یک معجزه می‌داند و از یک اتفاق خاص می‌گوید: «همسر من با بیماری زخم پای دیابتی مواجه بود که علی‌رغم تلاش‌های هفت‌ماهه بهبود پیدا نمی‌کرد. هفته‌ای که به جمعه غدیر ختم می‌شد، همسرم در بیمارستان بستری بود و من از شنبه تا سه‌شنبه هیچ اقدامی برای موکب نتوانستم انجام دهم. در این مدت، تنها به امیرالمؤمنین (ع) متوسل شدم و خواستم که همسرم شفا بگیرد. من معجزه را به چشم دیدم. به طور شگفت‌انگیزی، زخم پای همسرم که هفت ماه درمان نشده بود، در عرض یک هفته خوب شد…»
او یادآوری می‌کند که هر یک از اعضای هیأت، به نوعی با امام علی (ع) معامله کرده بودند تا در جشن حکومت جهانی امام زمان (عج) موکب داشته باشند و خدمت کنند: «فقط من نبودم… همه همینطور بودند…»
جثه‌ای زنانه، همتی مردانه
هیأتشان اما یک موکب کاملاً دخترانه بوده و همین موضوع برایشان چالش‌ها و سختی‌هایی را به همراه داشته است. مینایی پور درباره این سختی‌ها می‌گوید: «برپایی این موکب با چالش‌های زیادی همراه بود، به‌ویژه که ما علاوه بر فعالیت‌های موکب، باید کارهای هیأت را نیز انجام می‌دادیم.»
او ادامه می‌دهد: «سختی‌ها به‌ویژه برای دختران هیأت که برخی کارهای مردانه را انجام می‌دادند، بسیار طاقت‌فرسا بود. اما این چالش‌ها باعث نشد که از انگیزه خود برای ادامه فعالیت‌ها دست بردارند. اکنون همه اعضا امیدوارند که امسال نیز موکب داشته باشیم و همچنان خادم اهل بیت بمانیم…»
عشقِ شادی غدیر به غمِ محرّم گره خورده است
خودش را «علیرضا غفوری» معرفی می‌کند. مسئول موکب و سفره حضرت رقیه است. با اشتیاق درباره کاری که چه سال گذشته چه امسال قرار است انجام دهند توضیح می‌دهد: «در عید غدیر، بزرگترین عید شیعیان، با عشق و افتخار در خدمت شما هستیم تا برای امیرالمومنین علی (ع) خدمت کنیم.»
موکب سفره حضرت رقیه (س) فعالیت‌های متنوعی برای روز عید غدیر دارد. توزیع عروسک و اسباب‌بازی بین کودکان یکی از این فعالیت‌های ویژه است. غفوری میان حرف‌ها تاکید ویژه‌ای بر این نکته دارد که خادمان این موکب عمدتاً جوانان هستند: «این جوانان تلاش می‌کنند تا با فعالیت‌هایشان جوانان دیگر را به سوی عشق و محبت امیرالمومنین (ع) بیاورند و تحت پرچم ایشان خدمتگزار باشند.»
غفوری حدیث معروف از پیامبر را نقل می‌کند که می‌فرمایند: «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلی» و ادامه می‌دهد: «پیامبر اکرم (ص) در این حدیث امام علی را همواره همراه حق و حق را همواره با علی (ع) معرفی کرده‌اند. فکر می‌کنم تمام کینه‌ها و نفرت‌هایی که نسبت به امام حسین (ع) و خانواده ایشان وجود داشت و مصیبت کربلا را رقم زد، به دلیل تلاش امیرالمومنین (ع) برای بیان حق بود.» انگار عشق به شادی غدیر به غم محرم گره خورده است...
بذر شادی روی لب کودکان
او معتقد است آن طور که باید و شاید به جشن عید غدیر توجه نشده است؛ حداقل تا قبل از دو سه سال اخیر! با حسرت و خجالت می‌گوید: «گاهی فکر می‌کنم امیرالمومنین هنوز هم مظلوم واقع می‌شود… با این حال دل خوش هستیم که در دو سال گذشته توجه بیشتری به عید غدیر و فضائل امیرالمومنین (ع) شده است و توانسته‌ایم این عید را بیشتر گرامی بداریم…»
غفوری آنجا که حرف از شادی کودکان در جشن غدیر می‌شود با وجد بیشتری توضیح می‌دهد: «کودکان حتی اگر با گریه به موکب ما می‌آمدند، خادمان ما با هدیه دادن و سرگرم کردن آنها، لبخند بر لبانشان می‌نشاندند. این لبخندها، انرژی و انگیزه‌ای بیشتر برای ما ایجاد می‌کرد تا امسال نیز با عشق و تلاش بیشتری خدمت کنیم…»
تجربه می‌گوید برپایی موکب کار آسانی نیست؛ نیاز به هماهنگی‌های پی در پی و دوندگی‌های زیاد دارد. غفوری خادم یکی از موکب‌ها از مسؤولان خواهش می‌کند: «از همه کسانی که در هر مقام و جایگاهی هستند می‌خواهم دست به دست هم دهند تا برپایی موکب‌ها و این اجتماعات عظیم را آسان‌تر کنند.»
او توضیح می‌دهد: «برپایی یک موکب معمولی نیازمند مجوزها و هماهنگی‌های بسیاری است، چه برسد به این اجتماعات بزرگ که قرار است به یادگار بماند. امیدوارم مسئولان این خدمت را از دست ندهند و ما نیز بتوانیم با همکاری جوانان، این مسیر و پرچم را بالا نگه داریم.»
غدیر، بهانه‌ای برای وصال
هیات «اخا زینب»، یکی از هیات‌های قدیمی و باسابقه تهران است که سال گذشته یکی از موکب‌های مهمانی ده کیلومتری را برپا کرد. این هیأت نسل در نسل از پدران و پدربزرگان به نسل آخر خانواده به ارث رسیده و سابقه طولانی در خدمت به اهل بیت دارد.
اعضای این هیات از نوجوانان گرفته تا میانسال‌ها، همه با اشتیاق فراوان در اعیاد و عزاداری‌ها به مردم خدمت می‌کنند. البته بنا بر توضیحات یکی از مسؤولان خادمان «اخا زینب»، فعالیت‌های این هیأت در طول سال شامل مراسم‌های محرم، ماه رمضان و ایام فاطمیه است و تازگی‌ها شروع به فعالیت در ایام عید کرده است.
او درباره این هیات ۳۵ ساله می‌گوید: «این موکب از دو سال پیش فعالیت خود را برای عید غدیر آغاز کرده است. سال گذشته، موکب ما از چهارراه ولیعصر تا میدان تجریش مستقر بود و امسال نیز از میدان امام حسین تا آزادی پذیرای دوستداران امیرالمومنین (ع) است.»
اما نکته مهم که مسؤول موکب نیز به آن تاکید می‌کند این است که اعضای موکب خودکفا و خودجوش این مراسم‌ها را برگزار می‌کنند. حالا با توجه به اینکه در ایام عید غدیر هم فعالیت‌های آنها با استقبال خوبی روبرو شده اشتیاق آنها برای برگزاری هر چه بهتر و باشکوه‌تر مراسم امسال بیشتر و بیشتر شده است.
شاید لبخند «بابا» نصیبمان شود
او می‌گوید که خاطرات بسیاری از فعالیت‌های هیأت و موکب‌داری دارد، اما یکی از خاطرات به‌یادماندنی آن به سال گذشته برمی‌گردد که در همین مراسم مهمانی ده کیلومتری یکی از جوانان هیأت به یکی از بانوان خادم آشنا شد ازدواج کردند: «این زوج در موکب ما حضور داشتند و اگر خدا قسمت کند امسال هم می‌آیند.»
این موکب دار با همه تلاش‌هایی که برای عید غدیر کرده هنوز باور دارد برای خدمت به امیرالمومنین کوتاهی کرده است. او تاکید می‌کند تا کنون در برگزاری جشن عید غدیر نه تنها این موکب، بلکه همه کوتاهی کرده‌اند.
آخر حرف است و انگار حرف آخر، صمیمی‌تر و دلی‌تر است: «دلم می‌سوزد… دیر شروع به تبلیغ این عید بزرگ کردیم!» و ادامه می‌دهد: «ایران به‌عنوان کشور شیعه و پرچم‌دار مسلمانان جهان باید زودتر این کار را شروع می‌کرد، اما خوشبختانه در دو سال اخیر فعالیت‌های خوبی در این زمینه انجام شده است و امیدواریم هر سال باشکوه‌تر از سال گذشته برگزار شود…»
حالا او و بسیاری از عاشقان امیرالمومنین به جبران همه سال‌هایی که غدیر را آن طور که باید و شاید جشن نگرفته‌اند، برای برگزاری جشن باشکوه ۱۴۰۳ شوق و شور دارند؛ جشنی که شاید «لبخند بابا» و یک زیارت‌نامه دیگر روبروی ایوان نجف نصیبشان کند…
نظر شما