به گزارش خبرنگار مهر، در روزهایی که تئاتر شهرمان در تسخیر نمایش‌های بی محتواست، تماشای اثری که هنوز بوی هنر می‌دهد و دغدغه روز دارد و حالمان را کمی خوب می‌کند غنیمت است.
کاپوتاژ نام اثر جدید گروه تئاتر کاوش است که دهه سوم فعالیتش را پشت سر می‌گذارد. نمایشی که نویسندگی آن را کامران شهلایی و کارگردانی آن را احسان جانمی بر عهده دارد، ۲ اسم نام آشنا در تئاتر معاصر کشورمان که یکی اهل کرمانشاه و دیگری از استان اصفهان است.
جانمی در آثار قبلی خود چند باری با این درام نویس معاصر کشورمان همکاری داشته است و آثاری همچون دوران خوش بازنشستگی، فراموشی، قصه بگو یا بمیر و را به روی صحنه برده است.
متن نمایش به رابطه ۲ خانواده می‌پردازد که غیبت زن یکی از اعضای خانواده (نهال) در سفر به ترکیه تماشاگر و البته بقیه کاراکترها را با موقعیت دراماتیک بسیار درخشانی روبرو می‌کند، موقعیتی که برای لیلا، کاراکتر اصلی سخت‌تر از بقیه است. همین موقعیت ابتدایی برای تماشاگر روشن می‌کند که با چه اثر پر افت و خیزی روبرو است.
احسان جانمی برای به صحنه بردن این اثر از شیوه اجرای اپیک استفاده می‌کند چه در طراحی صحنه که با آشنایی زدایی و بیگانه سازی همراه است؛ البته این مؤلفه قبلاً نیز در آثار وی دیده شده است و چه در صحبت مستقیم کاراکتر با مخاطب و یا استفاده از تصاویر مولتی مدیا، البته این اپیک مدرن تر از حالت کلاسیک خود است و با بازی‌های رئالیستی بازیگران همراه است.
از زیبایی‌های این نمایشنامه می‌توان به موضوع قضاوت نکردن درباره افراد اشاره کرد که در اجرای آن توسط گروه با یک لایه از طنز ظریف که بیشتر مواقع توسط بازیگران مرد مسعود یزدانبخش و امین پناهی به وجود می‌آید و لحظات دراماتیک را برای بیننده شیرین‌تر می‌کند.
اما بار حسی نمایش بر روال کارهای این گروه بر عهده بازیگران زن و به خصوص مائده وحید در نقش لیلا است که به شدت ما را درگیر موقعیت‌های نمایش می‌کند، البته از بازی آذر بهارلو و مانیا مردانی نیز نباید به راحتی گذشت.
بازی‌ها در کل یکدست و منسجم است و ریتم اثر هم درخشان، اما همینجا است که شاید باید کارگردان کمی تأمل کند و به سوالات زیر پاسخ دهد:
۱ . چرا با انتخاب سبک ایپک در اجرا، بازی‌ها رئالیستی است؟
۲. چرا در ریتم سریع اجرا بعضی از لحظات مغفول می‌ماند؟
۳ . در متریال ساخت دکور بهتر نبود از مصالح بهتری استفاده می‌شد؟
و اما چند نکته دیگر؛ پایان باز این اثر شاید مخاطب عام را کمی دل‌زده کند اما به شدت پایان مناسبی برای درگیر کردن ذهن مخاطب بعد از اجرا است. همین که اجرا بعد از تمام شدن از سالن برای تماشاگر تمام نمی‌شود، مرهون همین پایان بندی است.
موسیقی بسیار در خدمت کار است و محمدحسین سلطانی به خوبی از عهده آن برآمده فقط در سطح بندی صوت در سالن با صدای بازیگر باید تجدید نظر شود.
طراحی لباس صفیه اشجع هارمونی دارد اگر چه همه رنگ‌ها خنثی است و شاید می‌شد کمی با سلیقه تر عمل کرد.
در پایان باید به قول یکی از دوستان بگویم حال این نمایش خوب است و دیدن این نمایش به شدت توصیه می‌شود.
نمایش کاوتاژ تا چهاردهم تیرماه هرشب ساعت ۱۹ در سالن تماشاخانه ماه حوزه هنری واقع در گذر سعدی میدان نقش جهان به روی صحنه می‌رود.
نظر شما