«مالی سوئینی» دوباره به تئاتر می‌آید/ تفاوت بین دیدن و فهمیدن

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «مالی سوئینی» نوشته برایان فریل در تئاتر ایران به واسطه اجرای موفقی که پیش از این و با کارگردانی مرتضی میرمنتظمی روی صحنه رفت، اثری شناخته شده است.

«مالی سوئینی» ۲ بار به صحنه رفت که بار اول و در سالن ناظرزاده کرمانی تماشاخانه ایران‌شهر، صابر ابر، الهام کردا، عباس جمالی، بازیگران این اثر نمایشی بودند و در دور دوم اجراهای «مالی سوئینی» در سالن اصلی مجموعه تئاتر شهر نیز صابر ابر، امیر آقایی و الهام کردا به عنوان بازیگر حضور داشتند.

مهسا شریفی از هنرمندان جوان تئاتر قصد دارد در دومین تجربه کارگردانی خود، نمایش «مالی سوئینی» را روی صحنه ببرد.

شریفی که پیش از این نمایش «میدان پارلمان» را اجرا کرده است، درباره دومین تجربه کارگردانی خود در عرصه تئاتر به خبرنگار مهر گفت: قصد دارم نمایش «مالی سوئینی» نوشته برایان فریل را از ۱۰ مرداد در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه ببرم. این نمایشنامه در ارتباط با زن نابینایی است که بعد از ۴۰ سال زندگی در نابینایی چشمان خود را عمل می کند و بینایی خود را به دست می آورد. با این بینایی چالش‌هایی برای زن ایجاد می‌شود. در واقع مفهوم مدنظر نمایش «مالی سوئینی» تفاوت بین دیدن و فهمیدن است.

وی درباره روند تولید این اثر نمایشی، توضیح داد: حدود ۶ ماه است که در حال تمرین نمایش هستیم. در اولین تجربه کارگردانی‌ام نمایش «میدان پارلمان» را روی صحنه بردم و «مالی سوئینی» را هم با همان گروه کار می‌کنم.

شریفی از امیر احمدی، میلاد علی‌پرست و پروین والی‌زاده به عنوان بازیگر این اثر نام برد.

این کارگردان جوان تئاتر درباره چالش مقایسه‌ شدن اجرای خود با اجرای «مالی سوئینی» به کارگردانی مرتضی میرمنتظمی، بیان کرد: کار کردن نمایش «مالی سوئینی» به ویژه برای من که دومین کارگردانی خود را تجربه می‌کنم ریسک بالایی داشت و بدون تردید مقایسه با اجرای قبلی این اثر، اتفاق می افتد. سعی کردیم برخورد دیگری با متن داشته باشیم و به شکل متفاوتی آن را اجرا کنیم.

وی درباره ویژگی‌های مدنظر برای اجرای «مالی سوئینی»، گفت: نمایش را به صورت سه‌سویه اجرا می کنیم و تغییرات کوچکی در متن ایجاد کرده‌ایم تا بتوانیم فضاسازی بهتری داشته باشیم.

شریفی در پایان سخنان خود درباره چالش‌های اقتصادی موجود برای تولید، تمرین و اجرای «مالی سوئینی»، تصریح کرد: ما تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار نداریم و خودم هزینه‌ها را تأمین می‌کنم. هر چه به اجرا نزدیک‌تر می شویم هزینه‌ها بیشتر می‌شود و هزینه‌های تبلیغات و لباس هم اضافه می‌شود. تنها نکته‌ای که باعث می‌شود این سختی را تحمل کنیم، انگیزه فعالیت در تئاتر بدون داشتن نگاه صرفا تجاری است.